ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ ΛΕΞΙΚΟΥ

[bill1961]

Κύριε Λαδόπουλε,

κατ' αρχάς να εκφράσω τις ευχαριστίες μου για τα καλά λόγια για το Sealabs, αλλά και για το ψύχραιμο ύφος της απάντησής σας (ψυχραιμία που όπως είναι γνωστό, πολλές φορές λείπει από πολλούς από εμάς).
Όσον αφορά το κείμενο από την προδημοσίευση που διαβάσαμε, αλλά και ορμώμενος από την απάντησή σας, θα ήθελα να σταθώ σε δυο σημεία:
1. Θα συμφωνήσω με τον Πίκινο (άλλωστε και σεις συμφωνήσατε) ότι ο τίτλος "Λεξικο" δεν του ταιριάζει. "Αντι-επιστημονικό" το χαρακτήρισε ο Πίκινος. Μπορεί να είναι έτσι, ίσως όμως και να αδικεί το πόνημά σας (θα περιμένω επ' αυτού να το δω ολοκληρωμένο) αφού σε όλους μας είναι φανερό πως κάτι περισσότερο θέλετε να κάνετε από ένα "απλό λεξικό".
2. Το δεύτερο σημείο που θα ήθελα να σταθώ, είναι αυτά που αναφέρετε περί "προσωπικών απόψεων" και "έλλειψη αντεπιχειρήματος". Για να υπάρξει "αντεπιχείρημα" απαιτείται η πρότερη ύπαρξη επιχειρήματος κάτι που δεν είδα στην περίπτωση της ηλικίας της Ρόζας για παράδειγμα. Και για να πάω ένα βήμα παραπέρα, το σημαντικό είναι να τεκμηριώνονται με στοιχεία οι όποιες "προσωπικές απόψεις", γιατί τότε όντως "τελειώνει η κουβέντα".

[Alcibiadis]

στοιχεία βιογραφικά για την ηλικία της Ρόζας απ' ότι ξέρω δεν υπάρχουν. Οπότε οι προσωπικές απόψεις αφ' ενός τις θεωρώ αναπόφευκτες και αφ' ετέρου πιστεύω ότι δεν αποπροσανατολίζουν ειδικά όταν ο ομιλητής ξεκαθαρίζει τη πρόθεσή του.. Ας πω κι εγώ λοιπόν κάτι που με υποψιάζει σε σχέση με την ηλικία της:

στο δίσκο "μανές σαμπάχ" χτυπημένος το 1950 η φωνή της μου φαίνεται πολύ γηρασμένη και μπάσα όπως τραγουδούν συνήθως οι μεγάλοι άνθρωποι πάνω απ' τα 70.

στις αρχές της 10ετίας του 70 την έβλεπα συχνά στην αγορά της Πλ. Κοτζιά γιατί η δουλειά μου ήταν δίπλα. Πέρα απ' το κομψό της ντύσιμο το Μικρασιάτικο με άπειρα βραχιόλια και δακτυλίδια μου έδινε την εντύπωση σχεδόν αιωνόβιου ανθρώπου. Βέβαια ήμουν πολύ πιτσιρικάς και δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το αν ήμουν σε θέση να προσδιορίσω το...απροσδιόριστο.

υγ. ξέροντας ότι βγαίνω απ' το θέμα του ποστ δεν θα ήθελα να σταθούμε πάνω σ' αυτό που ανέφερα. Έτσι κι αλλιώς μιλάω άνευ αποδείξεως.....

[matilda]

Κύριε Λαδόπουλε,

κατ' αρχάς να εκφράσω τις ευχαριστίες μου για τα καλά λόγια για το Sealabs, αλλά και για το ψύχραιμο ύφος της απάντησής σας (ψυχραιμία που όπως είναι γνωστό, πολλές φορές λείπει από πολλούς από εμάς).
Όσον αφορά το κείμενο από την προδημοσίευση που διαβάσαμε, αλλά και ορμώμενος από την απάντησή σας, θα ήθελα να σταθώ σε δυο σημεία:
1. Θα συμφωνήσω με τον Πίκινο (άλλωστε και σεις συμφωνήσατε) ότι ο τίτλος "Λεξικο" δεν του ταιριάζει. "Αντι-επιστημονικό" το χαρακτήρισε ο Πίκινος. Μπορεί να είναι έτσι, ίσως όμως και να αδικεί το πόνημά σας (θα περιμένω επ' αυτού να το δω ολοκληρωμένο) αφού σε όλους μας είναι φανερό πως κάτι περισσότερο θέλετε να κάνετε από ένα "απλό λεξικό".
2. Το δεύτερο σημείο που θα ήθελα να σταθώ, είναι αυτά που αναφέρετε περί "προσωπικών απόψεων" και "έλλειψη αντεπιχειρήματος". Για να υπάρξει "αντεπιχείρημα" απαιτείται η πρότερη ύπαρξη επιχειρήματος κάτι που δεν είδα στην περίπτωση της ηλικίας της Ρόζας για παράδειγμα. Και για να πάω ένα βήμα παραπέρα, το σημαντικό είναι να τεκμηριώνονται με στοιχεία οι όποιες "προσωπικές απόψεις", γιατί τότε όντως "τελειώνει η κουβέντα".

Γειά χαρά,

Μοιάζει σαν, ο Αλκιβιάδης κι εγώ, ως ομόβαθμοι πυροβολητές να κανονιοβολούμε κρατημένοι α λα μπρατσέτα, αλλά σας βεβαιώνω ότι είναι σύμπτωση.

Απαντάω, όπως υποσχέθηκα ότι θα το κάνω, όσο αντέξω. Δε βρίσκομαι ούτε καν στην αρχή της πορείας. Το κάνω όμως γιατί αυτό το παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό για να εξηγήσω, εκ των προτέρων, πως αφέθηκα (με όσο αυτοέλεγχο μπορούσα να επιβάλλω στον εαυτό μου και στην αγάπη μου για το θέμα), να σκεφτώ σε όλη την αντιμετώπιση του βιβλίου.

Υπάρχουν πολλά πράγματα, και κυρίως μ΄αυτά καταγίνομαι, που δε μπορούν να τεκμηριωθούν με στοιχεία. Λέει, για παράδειγμα, ο Στάθης Δαμιανάκος στο επιστημονικό μεν, δύσβατο δε (πόσοι άραγε θα τό΄χουν διαβάσει;) βιβλίο του με τίτλο ”Η κοινωνιολογία του Ρεμπέτικου, εκδ. Ερμείας”, σελ. 210.
Σημειώστε πως ο Σ. Δαμιανάκος έχτισε το βιβλίο του με δείγμα 517 ρεμπέτικων (σελ. 149) και, λυπάμαι που το λέω, κάποια απ΄αυτά ήταν και ειδικά επιλεγμένα γιατί τα χρειαζόταν για να τεκμηριώσει τις απόψεις του. Μιάς και μιλούσαμε και για την αντικειμενικότητα... Λέει λοιπόν,

... Το βαθύ αίσθημα ενοχής που έχει ο ρεμπέτης για την ”αποτυχία
του στη ζωή” ταυτίζεται με την αίσθηση τη;ς αποτυχίας του στον
έρωτα, με αποτέλεσμα ο μεγαλύτερος αριθμός ερωτικών τραγουδιών
της εποχής να μην εκφράζει παρά την απελπισία, την απογοήτευση
κι ένα μόνιμο αίσθημα αδυναμίας και ερωτικού ανικανοποίητου
που ίσως να μην είναι άσχετο με την ελάττωση των σεξουαλικών
ικανοτήτων που προκαλεί η κατάχρηση ναρκωτικών ή οινοπνεύματος,
διαδεδομένη καθώς ξέρουμε σ΄αυτό περιβάλλον...


Εδώ πρόκειται για μιά σκέψη και το ίσως είναι η μετριόφρων στάση του επιστήμονα. Απόδειξη γι αυτή τη σκέψη δεν υφίσταται, ακόμα κι αν είχαμε λεπτομερή στοιχεία χρήσης ναρκωτικών και για συγκεκριμένα πρόσωπα. Όλα είναι πολύ σχετικά.

Να το πω αλλιώς; Το αδιάκοπο και πολυπληθές νταλαβέρισμα με γυναίκες, γενικότερα αλλά και ειδικότερα, ακόμα και κάποιων γνωστών του ρεμπέτικου, αποδεικνύει αυτόματα και υψηλές σεξουαλικές επιδόσεις;
Θα χαθούμε τώρα, ξέρετε όμως τι εννοώ.
Είναι τα παραπάνω λόγια του Στάθη Δαμιανάκου, αλλά και τα δικά μου, κουτσομπολιό σε στιλ Espresso;

Και τι μας ενδιαφέρουν όλ΄αυτά τα χαζά, μπορεί να σκεφτούν πολλοί. Βασικά, ακούει κανείς ότι και αν θέλει.

Σε γνωστά οχυρά των ”άλλων” που δεν αποφεύγονται, και ούτε κι εγώ θα τα αποφύγω, χάρη σε απλοποιήσεις, επιλεκτικών γαργαλιστικών λεπτομερειών, δίνεται μιά υπερ-γοητευτική εικόνα γύρω απ΄το Ρεμπέτικο που, προσωπικά, δε συμφωνώ, όσο κι αν το κοινό, ιδιαίτερα στις δύσκολες μέρες μας, θέλει ν΄ακούει αποδραστικές Μυθολογίες. Για να μη πω για διάφορους σαχλεπίσαχλους σχολιασμούς τραγουδιών που έχουν γραφτεί από Μητροπολίτες του Ρεμπέτικου και που τους καταπίνουμε αμασητί. Ας πούμε, το γενικό σχόλιο ότι ο Γρηγοράκης Ασίκης έγραψε μελαγχολικά τραγούδια. Σαφώς και τό΄κανε γιατί ήταν ανοιχτομάτης κι έβλεπε τι συνέβαινε γύρω του. Τα περισσότερά του όμως εκρήγνυνται από κέφι, μπερμπάντικο, ζουμερό ερωτισμό κλπ. κλπ.

Πριν αρχίσει όμως πιθανός λιθοβολισμός από Κενταύρους, ας απαντήσω για το θέμα της ηλικίας, της σημασίας και της απόκρυψής της.

Θέλησα να επικεντρώσω ιδιαίτερα στον ψυχολογικό, αν ακούγεται κουλτουριάρικο, στον ανθρώπινο τομέα όλων αυτών των ανθρώπων, προσπαθώντας να εισχωρήσω πίσω από το προσωπείο του επαγγελματισμού, του διασκεδαστή, του ”σκληρού”, του πονηρού κλπ.
Υπάρχουν, και συμφωνείτε μαζί μου, κάποιες πολλές ή λιγότερες σταθερές και κλίμακες αντιδράσεων στους ανθρώπους. Οι άνθρωποι του Ρεμπέτικου δεν ήταν βέβαια ένα άλλο ανθρώπινο είδος.

Για το θέμα της Ρόζας. Όχι μόνο, γιατί η Ρίτα Αμπατζή έκανε ακριβώς το ίδιο. Θυμίζω ότι σχεδόν παντού στο Διαδίκτυο είναι γραμένο ότι γεννήθηκε το 1914, ενώ ήταν γεννημένη το 1903. Αποδεικτικά στοιχεία; Δεν υπάρχουν. Υπάρχει μόνο, εκ μέρους μου, μιά μεγάλη εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Charles Howard που δε τον γνωρίζω προσωπικά αλλά σέβομαι το ψάξιμο και το μεράκι του.

Οι γυναίκες (και όχι μόνο) πάντα ψιλοκρύβουν την ηλικία τους. Τίποτα παράξενο μ΄αυτό, ιδιαίτερα τότε που, αν είχαν καβαλλήσει τα 25 και δεν είχαν ”αποκατασταθεί”, τα σχόλια δίναν και παίρναν και οι ψυχολογικοί καταναγκασμοί πίεζαν χοντρά. Όταν μάλιστα ήταν και τραγουδίστριες, γνωστά πρόσωπα, είχαν πρόσθετους λόγους να κρύβουν τα χρόνια τους.

Έκανα πάρα πολλές προσθαφαιρέσεις καθώς δούλευα για να βρίσκω πόσο χρονών ήταν κάθε συγκεκριμένο πρόσωπο όταν χτύπησε κάποιο δίσκο.
Η ηλικία έπαιζε πάντα ένα συγκεκριμένο ρόλο στο εσωτερικό των ανθρώπων. Το έχετε προσέξει και στους δικούς σας εαυτούς. Μπορεί να βλέπουμε μικρά τσιγγανάκια να έχουν αυτοπεποίθηση οδοστρωτήρα, είναι επίπλαστη όμως και εξ΄ανάγκης.
Ο εσωτερικός κόσμος ωριμάζει με δικούς του ρυθμούς και κανόνες.

Κάτω απ΄αυτή τη λογική μιά Ρόζα, μιά Καναροπούλου, μιά Αμπατζή ή, ακόμα περισσότερο άλλα νέα κοριτσάκια που δοκίμαζαν τη τύχη τους στη δισκογραφία, σε ηλικία 16, 17 χρονών (Καναροπούλου, Σοφία Βρυώνη-Πασαλάρη, Γεωργακοπούλου και τόσες άλλες), ότι κι αν είχαν περάσει πιό πριν, όσο κι αν οι άνθρωποι ωρίμαζαν νωρίτερα τότε γιατί τους το επέβαλλαν οι ανάγκες, θα είχαν μιά α, ή β, ή γ συμπεριφορά.
Φανταστείτε τη Ρόζα, στα πρώτα της τραγούδια, μπροστά στον Τούντα που, έμπειρος όπως ήταν και σίγουρος για τη δύναμή του, έκανε ότι ήθελε. Ακόμα κι αν πετούσε κάτι που, ας υποθέσουμε, δε καλοκάθονταν στη τραγουδίστρια, θα τολμούσε εκείνη σε τόσο νεαρή ηλικία και με τόση ανάγκη να ξεκινήσει την καριέρα της, να σχολιάσει ή να εναντιωθεί; Μήπως το κάνουν σήμερα;

Θα μπορούσε η Καναροπούλου που ήταν πολύ μικρή όταν ξεκίνησε και εγκατέλειψε γρήγορα να πει, ”γιατί, ρε παιδιά, μου δίνετε μόνο χασικλίδικα να τραγουδάω;” κλπ. κλπ. Επικέντρωσα λοιπόν στο θέμα της ηλικίας της Ρίτας για να το συνδέσω με το ”χαιρετισμό”, ”γειά σου Ρίτα, αλανιάρα!” και όσα άλλα είχαν σχέση με τη χρήση αυτής της λέξης.

Η Ρένα Ντάλλια σε μιά πολύ συμπαθητική και σοβαρή συνέντευξη που έχει δώσει στο Χατζηδουλή και υπάρχει δημοσιευμένη στο περιοδικό Λαϊκό Τραγούδι, μιλάει με προσεκτικό όσο και αποκαλυπτικό τρόπο για τις ερωτικές πιέσεις που δεχόταν απ΄τη μεριά του Παπαϊωάννου που κρατούσε ένα κομμάτι απ΄το μέλλον της στα χέρια του. Λογικά(μόνο λογικά;) αυτός ήταν ο κανόνας. Είναι διαφορετικά σήμερα;

Ε, νά, ανάμεσα σε πολλά άλλα, εξετάζει και τέτοια το Λεξικό.
Μιά φιλική ερώτηση. Μιά ρητορική ερώτηση.

Τα λεξικά έχουν μιά συγκεκριμένη εμφάνιση, ένα συγκεκριμένο τρόπο, είναι εργαλεία της ”αστικής” τάξης, διαπαιδαγωγητικά, μας δίνουν όχι μόνο τις εξηγήσεις των λέξεων, μας υποβάλλουν και τον τρόπο να βιώνουμε λέξεις, καταστάσεις κλπ. Δεν είναι καιρός να πούμε, μπάστα;

φιλικά και με σεβασμό στη σελίδα

Κώστας Λαδόπουλος

[ΘΑΝΑΣΗΣ]

Φίλε Κώστα Λαδόπουλε
Θα μου επιτρέψεις μερικές παρατηρήσεις στα γραπτά σου και στο «λεξικό» .
1. Πολλή φασαρία για το τίποτα προσπαθώντας να εξηγήσεις τη λέξη αλάνης και τις μορφές της και το τραβάς σε κουραστικό μάκρος . Μου μοιάζει περισσότερο επίδειξη τύπου «ξέρω όλα τα ρεμπέτικα και δημοτικά » αφού το υπερηφανεύεσαι κιόλας και δεν είναι ανακάλυψη δική μου . Έφτανε να γράψεις : αλάνης = άνθρωπος του δρόμου = άνθρωπος του πεζοδρομίου και θα καταλαβαίναμε ότι περιέχει και καλή και κακή έννοια ανάλογα με την όλη φράση .
2. Γέρασα και μαθαίνω , ότι τα λεξικά είναι εργαλεία της «αστικής» τάξης για να διαπαιδαγωγήσουν το λαό κατά τα θελήματα της !!!
3. Και τελευταίο την έκφραση «λαϊκό αστικό τραγούδι» δεν θυμάμαι αν τη χρησιμοποίησες και συ όπως μερικοί . Πιο ηλίθια έκφραση δεν έχω ακούσει για καιρό , χάθηκε να ειπούν «λαϊκό τραγούδι της πόλης» καθόσον εννοούν αστικό=της πόλης και όχι αστικό=μπουρζουαζίδικο όπως συνήθως εννοούμε.

Φιλικά
Θανάσης
Υ.Γ Το φίλε και φιλικά λόγω της συνύπαρξης στη ρεμπετοσελίδα χωρίς να αρνούμαι αν δεν σε πειράζει και την κυριολεξία των δύο λέξεων .

[bill1961]

Απόδειξη γι αυτή τη σκέψη δεν υφίσταται, ακόμα κι αν είχαμε λεπτομερή στοιχεία χρήσης ναρκωτικών και για συγκεκριμένα πρόσωπα. Όλα είναι πολύ σχετικά.

Ακριβώς το γεγονός ότι "είναι πολύ σχετικά", επιβάλλει οι ερευνητές (όποιο κι αν είναι το όνομά τους) να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί όταν αναφέρουν την άποψή τους η οποία θα πρέπει να είναι το αποτέλεσμα επιστημονικής έρευνας και τεκμηρίωσης. Αλλιώς υπάρχει πάντα η πιθανότητα να διατυπώνονται απόψεις οι οποίες κινδυνεύουν να χαρακτηριστουν ανοησίες ή "κουτσομπολιά-τύπου Espresso" και αυτό ίσως δεν είναι τόσο κακό όσο το να "μαγειρεύονται" ή να επιλέγονται τα στοιχεία ώστε να "υποστηρίζουν" τις "εκ των προτέρων" απόψεις τους.

Προσωπικά, αν και αποφεύγω τους χαρακτηρισμούς, θεωρώ πως οι περιπτώσεις που κατά την άποψή μου δεν τεκμηριώνονται επιστημονικά, δεν προάγουν την έρευνα για το ρεμπέτικο και κρατώ "μικρό καλάθι" γι' αυτές. (Και για να μην παρεξηγηθώ, με τα παραπάνω δεν αναφέρομαι ειδικά στο "Λεξικό", για το οποίο δε μπορώ ακόμη να έχω ολοκληρωμένη άποψη),

Αυτή ήταν και η ουσία της προηγούμενης παρέμβασής μου και όχι η διαλεύκανση του θέματος της ηλικίας της Ρόζας όταν πρωτοηχογράφησε.

[matilda]

Φίλε Κώστα Λαδόπουλε
Θα μου επιτρέψεις μερικές παρατηρήσεις στα γραπτά σου και στο «λεξικό» .
1. Πολλή φασαρία για το τίποτα προσπαθώντας να εξηγήσεις τη λέξη αλάνης και τις μορφές της και το τραβάς σε κουραστικό μάκρος . Μου μοιάζει περισσότερο επίδειξη τύπου «ξέρω όλα τα ρεμπέτικα και δημοτικά » αφού το υπερηφανεύεσαι κιόλας και δεν είναι ανακάλυψη δική μου . Έφτανε να γράψεις : αλάνης = άνθρωπος του δρόμου = άνθρωπος του πεζοδρομίου και θα καταλαβαίναμε ότι περιέχει και καλή και κακή έννοια ανάλογα με την όλη φράση .
2. Γέρασα και μαθαίνω , ότι τα λεξικά είναι εργαλεία της «αστικής» τάξης για να διαπαιδαγωγήσουν το λαό κατά τα θελήματα της !!!
3. Και τελευταίο την έκφραση «λαϊκό αστικό τραγούδι» δεν θυμάμαι αν τη χρησιμοποίησες και συ όπως μερικοί . Πιο ηλίθια έκφραση δεν έχω ακούσει για καιρό , χάθηκε να ειπούν «λαϊκό τραγούδι της πόλης» καθόσον εννοούν αστικό=της πόλης και όχι αστικό=μπουρζουαζίδικο όπως συνήθως εννοούμε.

Φιλικά
Θανάσης
Υ.Γ Το φίλε και φιλικά λόγω της συνύπαρξης στη ρεμπετοσελίδα χωρίς να αρνούμαι αν δεν σε πειράζει και την κυριολεξία των δύο λέξεων .

Καλησπέρα,

Δεκτά τα σχόλια. Ίσως μόνο να ξεχνάς ή να παράβλεψες ότι το περί ου ο λόγος βιβλίο δεν είναι μόνο για εμάς που. λιγότερο ή περισσότερο, ξέρουμε. Απευθύνεται ΚΑΙ στους "άλλους".

Δε προσπαθώ να κάνω επίδειξη, Θέλω να κλείσω τις πόρτες για να μην είναι εύκολο να μου τη βγουν οι "άλλοι" (ίσως και όχι μόνο)...
Για τον όρο, συμφωνώ, θα το διορθώσω. Δε με εκπροσωπει ούτε κι εμένα. Αφέθηκα, κακώς, να τον χρησιμοποιήσω.

Σ΄ευχαριστώ

Κώστας Λαδόπουλος

Ειλικρινά, δε θέλω αυτή η κουβέντα να γίνεται με μένα και για μένα. Θα γίνει βαρετή. Με αφορμή το συγκεκριμένο λήμμα, υπάρχουν διάφορα θέματα που έχουν ενδιαφέρον αυτά καθαυτά και όχι επειδή τα ανάφερα εγώ.

Για παράδειγμα, το πολύ σημαντικό, κατά τη γνώμη μου, ότι η εξήγηση του αρσενικού γένους μιάς λέξης ταιριάζει, αυτονόητο και για να καλυφθεί και το θηλυκό. Τί λέτε;
Και άλλα...

[Makailer]

Θα ήθελα μια σφήνα να πω κι εγώ. Επειδή παρακολουθώ κάμποσο καιρό το blog του Κώστα και αναγνωρίζω το ύφος και τη γλώσσα του, έχω την αίσθηση ότι στην προσπάθεια να μας μάθουν οι ΆΛΛΟΙ (που δεν ξέρουν καν ότι υπήρξε κάποιος Βαμβακάρης, πόσο μάλλον κάποιος Καρίπης) αναλωνόμαστε ξανά στα γνωστά αδιέξοδα, που αναφέρει κι εδώ ο άνθρωπος
(http://elkibra-rebetiko.blogspot.com/20 ... ricus.html) ως αδιέξοδα της γκρίνιας του ρεμπέτικου
Συγκεκριμένα θυμίζω τι λέει
.....Σήμερα, βρισκόμαστε σε μιά πιό "λουσάτη", όπως λένε, φάση (του ρεμπέτικου). Είναι κωμικό να ονομαστεί "νέα διάβρωση" γιατί δεν υφίσταται το ίδιο το αντικείμενο. Υπάρχει μόνο ο απόηχός του και, σκορπισμένες σ΄όλη την Ελλάδα, μικρές (τελικά, όχι και τόσο ασήμαντες), εστίες "αντίστασης" που επιμένουν χωρίς, προς το παρόν, να έχουν κάποια εναλλακτική λύση. Κάτι σημαντικό είναι πως ψάχνουν να βρουν όλ΄αυτά που τους είχαν καταχωνιάσει....
Εμ πώς θα γίνει τώρα;; Αυτές οι εστίες αντίστασης που υπάρχουν θα κονταροχτυπιούνται σε ελιτίστικες συζητήσεις για θα συνεισφέρουν στην- κοινή όλων-αγάπη;;;
Και στο κάτω κάτω τα λέμε κατ'ιδίαν στο Βόλο, με ένα ποτήρι και δυό χορδές, να ανάβουν τα πνεύματα αλλά τουλάχιστον θα είναι πάνω στο "σκοπό"
Αυτά και συγνώμη για το θάρρος, αλλά...."νέος", καταλαβαίνετε!!![/b]