Το ορφανό παιδί

Εγώ είμαι τ’ ορφανό παιδί, το παραπονεμένο

[και μέσ’ στον κόσμο μοναχό, ψεύτη ντουνιά,

γυρίζω το καημένο.]]

Κι αυτό ακόμα το κρασί που λένε πως ζαλίζει,

[όταν το πίνω μόνος μου, ψεύτη ντουνιά,

ορφάνια μου θυμίζει.]]

Εγώ είμαι τ’ ορφανό παιδί, με τον μεγάλο πόνο,

[που αν πονώ ή χαίρουμαι, ψεύτη ντουνιά,

εγώ το ξέρω μόνο.]]