Το ορφανό παιδί

Εγώ είμαι τ’ ορφανό παιδί

το παραπονεμένο

[και μες στον κόσμο μοναχό, ψεύτη ντουνιά,

γυρίζω το καημένο.] 2χ

Κι αυτό ακόμα το κρασί

που λένε πως ζαλίζει,

[όταν το πίνω μόνος μου, ψεύτη ντουνιά,

ορφάνια μου θυμίζει.] 2χ

Εγώ είμαι τ’ ορφανό παιδί

με το μεγάλο πόνο

[που αν πονώ ή χαίρουμαι, ψεύτη ντουνιά,

εγώ το ξέρω μόνο.] 2χ