Φτωχέ διαβάτη

Η κοινωνία βαριά στενάζει,

σκληρά η φτώχεια την εσπαράζει.

[Τι θ' απογίνει μ' αυτό το χάλι,

αυτός ο δρόμος, πού θα μας βγάλει;] x2

Η δυστυχία μας κουρελιάζει,

απ' τις πληγές μας, το αίμα στάζει.

[Τι μαύρα χρόνια, καταραμένα,

τα νιάτα φεύγουν, πάνε χαμένα.] x2

Φτωχέ διαβάτη, με τον καημό σου,

εγώ τον ξέρω τον σπαραγμό σου.

[Δεν είσαι μόνος στην Οικουμένη,

υπάρχουν κι άλλοι βασανισμένοι.] x2