Φτωχέ διαβάτη
Η κοινωνία βαριά στενάζει,
σκληρά η φτώχεια την εσπαράζει.
[Τι θ' απογίνει μ' αυτό το χάλι,
αυτός ο δρόμος, πού θα μας βγάλει;] x2
Η δυστυχία μας κουρελιάζει,
απ' τις πληγές μας, το αίμα στάζει.
[Τι μαύρα χρόνια, καταραμένα,
τα νιάτα φεύγουν, πάνε χαμένα.] x2
Φτωχέ διαβάτη, με τον καημό σου,
εγώ τον ξέρω τον σπαραγμό σου.
[Δεν είσαι μόνος στην Οικουμένη,
υπάρχουν κι άλλοι βασανισμένοι.] x2