Το όνειρο του Μπενίτο

Ο Μπενίτο κάποια νύχτα ζαλισμένος, είδ’ όνειρ’ ο καημένος,

[πως βρισκόταν στην Αθήνα σε μια φίνα λιμουζίνα.]x2

Μα σα ξύπνησε και ρίχνει ένα βλέμμα, είπε κρίμα να’ ναι ψέμμα,

[ένα τέτοιο μεγαλείο, βρε παιδιά δεν είν’ αστείο.]x2

Φέρτε πένα διατάζει και μελάνι, τηλεσίγραφο μας κάνει,

[μα του λέμε εν τω άμα, αν βαστάς κάνε το τάμα.]x2

Δεν περάσανε παρά ολίγες μέρες κι οι θαυματουργές μας σφαίρες,

[το τσαρούχι κι η αρβύλα κάνουν στο Μπενίτο νίλα.]x2

Βρε Μπενίτο μη θαρρείς για μακαρόνια τα ελληνικά κανόνια,

[τα ‘χουν χέρια δοξασμένα παληκάρια αντρειωμένα.]x2 |