Το χαρτζιλίκι

Είχαμε σμίξει, σμίξει και οι δυο

και χρόνια κάναμε, κάναμε χωριό,

μα κάποια νύχτα μ’άφησε, ε ρε τι ρεζιλίκι,

μ’αγάπαγε όσο τσίμπαγε στη ζούλα χαρτζιλίκι,

μα κάποια νύχτα μ’άφησε, ε ρε τι ρεζιλίκι.

Ήμουν στης φτώχιας, στης φτώχιας τον καιρό

και με παράτησε, παράτησε γι’ αυτό,

μα στην καρδιά μου το ‘κλεισα αυτό το ρεζιλίκι,

μ’αγάπαγε όσο τσίμπαγε αράδα χαρτζιλίκι

μα στην καρδιά μου το ‘κλεισα αυτό το ρεζιλίκι.

Ήρθα στις ρέφες μου, στις ρέφες μου ξανά

κι η βλάμισσα ξαναγυρνά,

την έδιωξα και έπαθε το ίδιο ρεζιλίκι,

γι’ αυτήν η πόρτα έκλεισε και πάει το χαρτζιλίκι,

την έδιωξα και έπαθε το ίδιο ρεζιλίκι. |