Ρετσίνα

Μες στις ταβέρνες κάθε βράδυ ξενυχτάω,

μ’ ένα κρασί ευθύς τον πόνο μου ξεχνώ,

το μόνο φάρμακο που βρήκα στη ζωή μου,

να θεραπεύει της καρδιάς μου τον καημό.

Κι αν ποτέ θελήσω να δακρύσω,

με μια γλυκιά γουλιά κρασάκι διαλεκτό,

στο κρασί τα δάκρυά μου χύνω

και της καρδιάς, ευθύς, τον πόνο σταματώ.

Πίνω κρασί, για να ζαλίζω το μυαλό μου

και κάθε σκέψεις μου αμέσως λησμονώ,

πίκρες και βάσανα τα διώχνω απ’ τον νού μου,

μ’ ένα ποτήρι ρετσινάτο σαν θα πιώ.

Φάρμακο για την απελπισία

βρήκα μονάχα το κρασάκι το ξανθό,

όποιος πιεί δεν έχει πια κακία

και για κανένανε δε θέλει το κακό.

Με τη μισή βαλμένη πάνω στο τραπέζι

και την κιθάρα μου γειρμένη στο πλευρό

και με μπεκρήδες και ξενύχτηδες γλεντζέδες,

μες στις ταβέρνες κάθε βράδυ ξενυχτώ.

Η ρετσίνα είναι η παρέα

και για τον πλούσιο και για τον δυστυχή,

είναι σινιατίρ (signature= υπογραφή) γιατί είν’ ωραία,

γιατί γιατρεύει την αγιάτρευτη πληγή.