Η κοτούλα

Είχα μια μικρή κοτούλα, όμορφη, πουλακιδούλα, που έκανε πάντα τ'αυγά της, φρόνιμα, μεσ'στη φωλιά της, που έκανε πάντα τ'αυγά της, φρόνιμα, μεσ'στη φωλιά της.

Την ετάιζα κριθάρια, καλαμπόκια και σιτάρια, μέσ'στα μάτια την κοιτούσα και τρελά την αγαπούσα, μέσ'στα μάτια την κοιτούσα και τρελά την αγαπούσα.

Μα ένα φίνο κοκοράκι, έξυπνο και διαβολάκι μιαν αυγή με τη δροσούλα, μου ξεμυαλίζει την κοτούλαμ μιαν αυγή με τη δροσούλα, μου ξεμυαλίζει την κοτούλα.

Κότα μου, μικρή μου κότα, που 'ν τ'αυγά που 'κανες πρώτα, οπ’ αλλού κι αν κακαρίζεις, πάλι σε μένα θα γυρίσεις, οπ’ αλλού κι αν κακαρίζεις, πάλι σε μένα θα γυρίσεις.