Η διπρόσωπη (Παγκάλη)

Διπρόσωπη, μου έλεγες, πως μ’ αγαπάς στ’ αλήθεια,

[τα λόγια και οι όρκοι σου, ήτανε παραμύθια.]]

Διπρόσωπη και άστατη, που μοιάζεις σαν τον φάντη,

[αξίζεις όσο το γυαλί κι ας φαίνεσαι διαμάντι.]]

Με είχες και περίμενα, να ‘ρθεις και με γελούσες

[και μ’ ‘αλλονε, διπρόσωπη, τις ώρες σου περνούσες.]]

Τα νιάτα όμως, πρόσεχε, σαν τα πουλιά διαβαίνουν,

[οι ψεύτρες κι οι διπρόσωπες στο ράφι πάντα μένουν.]]