Βρέχει βρέχει

Βρέχει – βρέχει και χιονίζει,

το μυαλό μου πια σαστίζει,

που να είσαι τέτοια ώρα

μεσ’ στο κρύο, μεσ’ στη μπόρα.

Βρέχει – βρέχει καταιγίδα

σβήνει η δόλια μου ελπίδα,

μας χωρίζει η κοινωνία

κι είν’ η φτώχια μου αιτία.

Βρέχει – βρέχει με μανία,

αχ, κακούργα κοινωνία

άλλοι κλαίν’ κι άλλοι γελάνε

και στον πόνο μου γλεντάνε.