Ήταν κισμέτ

Όλα σβήνουν τώρα πια στο ντουνιά

και χωρίζουν δυο καρδιές, μ' απονιά.

Ήταν κισμέτ,

μα τι να πω;

Σ' αγαπώ!

Ήταν γραφτό,

μα τι μ' αυτό;

Σε πονώ!

[Έτσ' είναι πάντα στη ζωή, όλα περνούν,

μα οι καρδιές που αγαπούνε, δεν ξεχνούν.

Φεύγουνε τα νιάτα φως μου και διαβαίνουνε,

μα τα ντέρτια που ριζώνουν δεν πεθαίνουνε.] x2