Socrates είσαι πραγματικός χείμαρρος και τις τοποθετήσεις σου τις βρίσκω ενδιαφέρουσες και γόνιμες, αν και κατά τόπους προσωπικά θα μετρίαζα τον τόνο: π.χ. στα περί Φρόιντ και Λακάν, μπορεί να έχουν υποστεί κριτικές και επικρίσεις (όπως κάθε τι άλλωστε), αλλά θεωρώ, όσο έχω διαβάσει και παρακολουθήσει, ότι δεν είναι για πέταμα και ότι συνέβαλαν να διανοιχθούν ορίζοντες σε τόσο πολυποίκιλα πεδία, που νομίζω ότι θα τους αδικούσα (τους ιδίους και τις «σχολές» που δημιούργησαν) εάν τους διέγραφα με μια μονοκονδυλιά.
Τώρα, για την εθνομουσικολογία, όπου δεν έχω εγκύψει λεπτομερώς, το ότι -όπως λες- μετά από τόσα χρόνια ακόμα προσπαθεί να αυτοπροσδιοριστεί, εγώ το βρίσκω δείγμα υγείας και αναστοχασμού και το παρατηρούμε θα έλεγα και σε άλλες από τις λεγόμενες ανθρωπιστικές επιστήμες (κοινωνιολογία, ανθρωπολογία κλπ). Αλλά και στις «σκληρότερες» επιστήμες του θετικού πεδίου, βλέπεις ότι έχουμε κατά καιρούς αλλαγές «παραδειγμάτων», όπως πρώτος μας ενημέρωσε ο Κουν. Περαιτέρω, εάν το πεδίο ήταν «καλυμμένο», όπως λες, από άλλες συναφείς και προγενέστερες επιστήμες, θεωρώ ότι αυτό θα είχε αναδειχθεί όλα αυτά τα χρόνια και η εθνομουσικολογία θα είχε τεθεί εν τινι μέτρω στο περιθώριο: αντίθετα, εγώ παρατηρώ διαχρονικά μια γενναία παραγωγή έργου, κάτι που σηματοδοτεί ότι, έστω και αν υπάρχει κάπου αλληλοκάλυψη, εισφέρει και αυτός ο κλάδος κάτι sui generis, που μόνο αυτός ως φαίνεται μπορεί να εισφέρει. Πιστεύω πως το κριτήριο είναι η ερμηνευτική και εξηγητική εμβέλεια που μπορεί να κομίσει κάποιος κλάδος, οπότε ο εκάστοτε ενδιαφερόμενος (από τον απλό αναγνώστη που ανήκει στο γενικό μορφωμένο κοινό μέχρι τον εξειδικευμένο ερευνητική μιας επιστημονικής πειθαρχίας) εισπράττει, προσλαμβάνει, κρίνει, ξεδιαλέγει και κρατάει ό,τι του προάγει τη γνώση και την επίγνωση. Ας ανθίζουν, θεωρώ, όλα τα λουλούδια, ώστε να μπορούμε και εμείς σα μελισσούλες να ξεδιαλέγουμε τι γουστάρουμε και τι μας προάγει κάτι τι.
«Τί είναι στα αλήθεια "Ρεμπετολογία" και ποιό είναι το αντικείμενο σπουδής?»
Πολύ απλά θα πω, σε ό,τι με αφορά τουλάχιστον, «ρεμπετολογία» είναι το ερευνάν περί του αντικειμένου «ρεμπέτικο». Πιστεύω ότι συμφωνείς πως το ρεμπέτικο έχει από χρόνια συγκροτηθεί ως ερευνητικό αντικείμενο. Τώρα, εάν αυτή η έρευνα γίνεται σε ακαδημαϊκό ή εξωακαδημαϊκό περιβάλλον, προσωπικά πολύ λίγο με ενδιαφέρει, διότι το προϊόν είτε στη μία είτε στην άλλη περίπτωση εγώ το κρίνω εκ του αποτελέσματος. Βέβαια, εάν ένα πρότζεκτ παράγεται σε συνθήκες, ας πούμε, «επιστημονικού εργαστηρίου», έχω μια παραπάνω απαίτηση ο ακαδημαϊκός ερευνητής να έχει εκπληρώσει τα συναφή κριτήρια. Οπότε, στα παραδείγματα που φέρνεις (εκπόνηση βιογραφίας Μάρκου/ανάλυση μοτιβικών δομών κλπ), για μένα ο όρος-ομπρέλα είναι «ρεμπετολογία», έστω και εάν ο τάδε έκανε το διδακτορικό του στα μουσικολογικά περί Τσιτσάνη π.χ. (βλ. την περίπτωση Ορδουλίδη)
Θυμάμαι πριν από 2 χρόνια σε παλαιότερη συζήτηση για τα μπλουζ το είχες ξαναθέσει και είχα τοποθετηθεί σχετικά, οπότε ας πέσει και μια ματιά προς τα εκεί:
viewtopic.php?f=22&t=4801&start=14
Για τον γνωστό Ed της Ύδρας και του SOAS, καταρχάς ήθελα να πω ότι ήδη από το 2002 του είχα εκφράσει κάποιες επιφυλάξεις μου, αλλά αυτό μου εμένα ενδιαφέρει ως προς το εγχείρημά του, στον παρόντα αλλά και σε κάθε χρόνο, είναι πρώτον να έχουν εκπληρωθεί τα προαπαιτούμενα και οι επιστημονικές προδιαγραφές εκεί στο SOAS ή δεν ξέρω πού αλλού, ώστε το «ρεμπετολογικό» αυτό πρότζεκτ -τμήμα να το πω; κατεύθυνση να το πω; Ρεμπετολογικές σπουδές να το πω;- να είναι ενταγμένο χωρίς προβλήματα τσαρλατανισμού στο Πανεπιστήμιο, και δεύτερον, και για μένα σπουδαιότερο, να παράγει κάποιο αξιόλογο έργο πάνω στο ερευνητικό του αντικείμενο (το ρεμπέτικο δηλαδή). Ατυχώς, σε ό,τι αφορά τις «μαζώξεις» που κάνει επί 15 χρόνια τώρα στην Ύδρα, δεν έχω δει παρά ελάχιστα δείγματα στοιχειωδών Πρακτικών των εκάστοτε ανακοινώσεων… Στο SOAS, πάλι, δεν έχω αντιληφθεί να έχει προκύψει κάποιο υλικό προσβάσιμο σε τρίτους, αλλά μπορεί απλώς εγώ να μην το έχω εντοπίσει.
«Who are those others?»
Με αυτό το ερώτημά σου, νομίζω περνάμε για τα καλά στο πεδίο της κοινωνικής και πολιτισμικής ανθρωπολογίας. Είναι γνωστό ότι η ανθρωπολογία ξεκίνησε, υποτίθεται, να διερευνήσει τον μη δυτικό Άλλο, με όλο αυτό το αποικιακό, μετααποικιακό και δεν ξέρω τι άλλο μπαγκράουντ που αναφέρεις. Από πολλά χρόνια τώρα, βλέπω ότι περάσαμε στην λεγόμενη ανθρωπολογία «οίκοι», στην ιθαγενή ανθρωπολογία: εδώ τόσο ο «ερευνώμενος» (π.χ. Τσιτσάνης/Μάρκος) όσο και ο «ερευνητής» ανήκουν, τουλάχιστον, στην ίδια χώρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα πράγματα γίνονται εκ του λόγου αυτού ευκολότερα, καθότι δημιουργούνται δυναμικές άλλου τύπου, αλλά δεν είναι της στιγμής να αναπτύξω. Τον όλο προβληματισμό έχει συνοψίσει εξαιρετικά κατά τη γνώμη μου η κοινωνική ανθρωπολόγος Δ. Γκέφου-Μαδιανού, και όποιος ενδιαφέρεται αξίζει να αναζητήσει σχετικές δουλειές της (Πολιτισμός και Εθνογραφία: Από τον Εθνογραφικό Ρεαλισμό στην Πολιτισμική Κριτική. Νέα Έκδοση. Σειρά «Ανθρωπολογικοί Ορίζοντες», Αθήνα: Εκδόσεις Πατάκη (2011, 1η έκδοση: 1999, Ελληνικά Γράμματα - Ανθρωπολογική Θεωρία και Εθνογραφία. Σύγχρονες Τάσεις. Νέα Έκδοση. Σειρά «Ανθρωπολογικοί Ορίζοντες», Αθήνα: Εκδόσεις Πατάκη (2011, 1η έκδοση: 1998, Ελληνικά Γράμματα) - Όψεις Ανθρωπολογικής Έρευνας: Πολιτισμός, Ιστορία, Αναπαραστάσεις. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα. (2011, Ανατύπωση χωρίς προσθήκες. Σειρά «Ανθρωπολογικοί Ορίζοντες», Αθήνα: Εκδόσεις Πατάκη) - Εαυτός και «Άλλος»: Εννοιολογήσεις, Ταυτότητες και Πρακτικές στην Ελλάδα και την Κύπρο. Αθήνα: Gutenberg 2003).
Συνοψίζοντας, όσον αφορά τη διαχρονική πορεία της «ρεμπετολογίας», θα έλεγα ότι αυτή τη στιγμή είμαστε σε πολύ προνομιακό επίπεδο, σε σύγκριση π.χ. με τα τέλη της δεκαετίας του 1970, που είχαμε ας πούμε ολίγον Πετρόπουλο και συμπαρομαρτούντες της πρώτης «ρεμπετολογικής» γενιάς, και από την άλλη όμως ξεκινούσε, με τον Gauntlett, το 1978 η εντός ακαδημαϊκού πλαισίου διερεύνηση του ρεμπέτικου (η διατριβή του όπως κατατέθηκε στην Οξφόρδη ήταν κάπου 700 σελίδες, αν δεν κάνω λάθος). Θέλω να πω ότι αυτό που λες κομμάτι ειρωνικά για τους ξένους («οι ξένοι ασχολούνται σοβαρά με το είδος κι εμείς στην Ελλάδα τίποτα»), για μένα το αλλοδαπό αντίπαλο δέος, ας το πω έτσι, στην εγχώρια αμέθοδη κι ερασιτεχνική κυρίως «ρεμπετολογία», έπαιξε σπουδαίο ρόλο. Και βλέπουμε ότι αυτή τη στιγμή διαθέτουμε όχι μόνο μεταπτυχιακά και διδακτορικά από ξένους αλλά αξιόλογες -επιτέλους- πτυχιακές, μεταπτυχιακές και διδακτορικές εργασίες και από Έλληνες (ένα έκτυπο παράδειγμα που πάντα φέρνω είναι η δουλειά που έχει γίνει και γίνεται στο ΤΕΙ ΑΡΤΑΣ).