Από την εκπομπή μου για τη Νταίζυ Σταυροπούλου (Τα στοιχεία προέρχονται από συνέντευξη της ίδιας της Νταίζης στον Κώστα Χατζηδουλή που δημοσιεύτηκε στο 3ο τεύχος του περιοδικού Λαϊκό τραγούδι. αλλά και από τη Ρεμπέτικη Ανθολογία του Τάσου Σχορέλη)
1. Μικρή μικρή σ’ αγάπησα
Η σημερινή εκπομπή, είναι αφιερωμένη στη Νταίζυ Σταυροπούλου, μια τραγουδίστρια του Ρεμπέτικου που αν και δεν ανέβηκε ποτέ στο πάλκο και ηχογράφησε μόνο 25 τραγούδια, παρ’ όλα αυτά ένας θρύλος περιβάλλει το όνομά της. Πρώτα και κύρια λόγω της εξαιρετικής της φωνής που έμοιαζε με του Στράτου (γεγονός που της απέδωσε τον χαρακτηρισμό «θηλυκός Στράτος» και επέσυρε την οργή του Στράτου), αλλά και επειδή υπήρξε φίλη του Ανέστη Δελιά.
Ακούγεται το πρώτο τραγούδι (σύμφωνα με αφήγηση της ίδιας στον Κώστα Χατζηδουλή, που όμως δεν είναι σίγουρη, αλλά και όπως αναφέρει ο Σώτος Αλεξίου στο βιβλίο του: «Ο ξακουστός Τσιτσάνης») που ηχογράφησε στα 1939: «Μικρή μικρή σ’ αγάπησα» (δίσκος HMV AO-2637).
2. Φίνα θα την περνάμε
Η Νταίζυ γεννήθηκε στο Άργος. Η οικογένειά της αγροτική. Στα 1933 βρίσκεται στην Αθήνα όπου μέσω ενός εξαδέλφου της γνωρίζεται με το Μήτσο τον Καρυδάκια, ένα πολύ καλό μπουζουξή, συνθέτη του: «Αφότου εγεννήθηκα», ενός από τα ωραιότερα ρεμπέτικα τραγούδια που υπήρξε και «αφανές» (αφού δεν ανέβηκε στο πάλκο) μέλος της παρέας του Πειραιώτικου ρεμπέτικου.
Ακούγεται ένα από τα πρώτα τραγούδια του Τσιτσάνη που τραγούδησε η Νταίζυ: «Φίνα θα την περνάμε», (δίσκος Columbia DG-6547 – Ο Κώστας Χατζηδουλής ισχυρίζεται πως αυτό είναι το πρώτο τραγούδι που ηχογράφησε η Νταίζυ. Οπωσδήποτε είναι το πρώτο στην Columbia, ίσως όμως να είχαν προηγηθεί το «Μικρή μικρή σ’ αγάπησα» και η «Σκληρόκαρδη» στην HMV)
3. Σκληρόκαρδη
Με τον ξάδελφό της, το Μήτσο τον Καρυδάκια και τη φιλενάδα του Μαριάνθη βρίσκονται κάποιο βράδυ στη μάντρα του Σαραντόπουλου.
Αφηγείται η ίδια: «..μου είπανε να είμαι πολύ προσεκτική, όταν θα μπαίναμε στο μαγαζί. Να μην κοιτάω ούτε δεξιά ούτε αριστερά, παρά μόνο μπροστά κατευθείαν στο πάλκο, γιατί οι άντρες που πήγαιναν εκεί ήταν ζόρικοι, πολύ σκληροί και ψόφαγαν για παρεξήγηση.»
Στο πάλκο όμως έπαιζε ο Ανέστος ο Δελιάς.
«Με κοίταζε ο Ανέστης, τον κοίταζα κι εγώ…Και τότε ερωτευθήκαμε ο ένας τον άλλο…»
Ο Δελιάς είχε ήδη αρχίσει να γράφει και να ηχογραφεί τα πρώτα του τραγούδια. Στις πρόβες ο Ανέστης και ο Καρυδάκιας έπαιζαν και τραγουδούσαν και η Νταίζυ τα χόρευε.
Ακούμε ακόμη ένα από τα τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη που είπε η Νταίζυ: «Σκληρόκαρδη» (δίσκος HMV AO-2637).
4. Θα προτιμήσω θάνατο
Όμως ο Ανέστης πέφτει στην πρέζα. Στα 1938, η Νταίζυ για να τον γλυτώσει φεύγει μαζί για τη Θεσσαλονίκη, όπου ο Ανέστης κάνει κάποιες εμφανίσεις στου «Κέρκυρα» (ταβέρνα σε μια κακόφημη περιοχή στην οδό Ειρήνης). Εκεί η Νταίζυ γνωρίζεται με τον Τσιτσάνη που υπηρετούσε τη θητεία του στο Τάγμα τηλεγραφητών. Τον επόμενο χρόνο και αφού η Νταίζυ έχει γυρίσει στην Αθήνα, ο Τσιτσάνης της προτείνει, επειδή είχε οικονομικής φύσης προστριβές με το Στράτο, να τραγουδήσει αυτή κάποια τραγούδια του. Και κάπως έτσι ξεκινάει η δισκογραφική παρουσία της Νταίζυ Σταυροπούλου.
Ακούμε ακόμη ένα τραγούδι του Τσιτσάνη: «Θα προτιμήσω θάνατο» (δίσκος ΗΜV AO-2645 του 1940).
5. Τα παντρεμενάδικα
Ακόμη ένα προπολεμικό τραγούδι (δίσκος HMV AO-2645 του 1940) του Βασίλη Τσιτσάνη που γράφτηκε στην περίοδο της διαμονής του στη Θεσσαλονίκη (1938-1946). Τα Παντρεμενάδικα ήταν συνοικία της προπολεμικής Αθήνας, (το σημερινό Μετς) απέναντι από το Ζάππειο και στους πρόποδες του λόφου του Αρδηττού. Εκεί κατά τα πρώτα χρόνια του βασιλιά Γεωργίου του Α΄ υπήρχαν ξύλινα παραπήγματα που φιλοξενούσαν «ύποπτα» κέντρα αναψυχής στα οποία σύχναζαν άστεγα ερωτικά ζευγαράκια. Στην ίδια περιοχή κατά την παράδοση στα τέλη του 19ου αι. έγινε ένας τρικούβερτος γάμος ανάμεσα σ’ έναν γραφικό Αθηναίο, που ήταν τότε 80 ετών, και σε μια κατά πέντε χρόνια μικρότερή του Αθηναία – ευτυχής κατάληξη έρωτος που είχε αναπτυχθεί πριν πενήντα χρόνια!
6. Αφού μ’ αρέσει να γυρνώ
Η μεγαλύτερη επιτυχία της, το τραγούδι (δίσκος HMV AO-2655 του 1940) που ουσιαστικά την έκανε γνωστή σ’ όλη την Ελλάδα. Από αφήγηση της ίδιας στον Κώστα Χατζηδουλή: «…Ήταν μεσημέρι και είχα πιει κανά-δυο ουζάκια,.., και ο Φαλτάϊτς (προϊστάμενός στο «τμήμα διαλογής μουσικών τεμαχίων» της Columbia) φαίνεται ότι τον πήρε η μυρωδιά του ούζου. – Νταίζυ μυρίζεις ούζο, μου λέει. – Κύριε Φαλτάϊτς, του λέω, μ’ αρέσει, κι αφού μ’ αρέσει και να γυρνώ ακόμα, τον κόσμο τι τον μέλλει; Τα λόγια του τα αψηφώ, κι ας λέει ότι θέλει!. Ήτανε εκεί και ο Βασιλειάδης και ο Τσιτσάνης. Μ’ άρπαξε αγκαλιά ο Τσάντας και μου λέει: - Νταίζυ μου, να σε φιλήσω, τι είπες τώρα; Φεύγουμε και οι τρεις και πάμε σ’ ένα καφενεδάκι, …, και κάτσαμε για να φτιάξουμε το τραγούδι.»
7. Θα βρω μιαν άλλη με καρδιά
«Νταίζυ, του Αργείτικου κάμπου το λουλούδι, η μούσα των ρεμπέτηδων», έτσι χαρακτήριζε τη Νταίζυ Σταυροπούλου σε άρθρο της στη ΒΡΑΔΥΝΗ, η Αλεξάνδρα Λαλαούνη (καθηγήτρια μουσικής και μουσικοκριτικός, που από το 1931 και για τριάντα χρόνια δούλευε στην εφημερίδα ως συνεργάτις επί μουσικών θεμάτων), μετά από συνέντευξη που έγινε στα γραφεία της εφημερίδας.
Ακούμε ακόμη ένα τραγούδι του Τσιτσάνη: «Θα βρω μιαν άλλη με καρδιά» (δίσκος ΗΜV ΑΟ-2666 του 1940).
8. Δυο χρόνια με κολάκευες
Όμως δεν τραγούδησε μόνο Τσιτσάνη, η Νταίζυ Σταυροπούλου. Εδώ με δεύτερη φωνή το Μανώλη Χιώτη, την ακούμε στο τραγούδι «Δυο χρόνια με κολάκευες» (δίσκος Columbia DG-6567 του 1940), σύνθεση του Κωνσταντινουπολίτη Κώστα Σκαρβέλη, ο οποίος εκτός από χασάπικα έχει γράψει και αρκετά ωραιότατα ζεϊμπέκικα.
9. Πες το ναι και δε θα χάσεις
Η άλλη όψη του ίδιου δίσκου (Columbia DG-6567 του 1940) περιέχει ακόμη μια σύνθεση (χασάπικο αυτή τη φορά) του Κώστα Σκαρβέλη (Παστουρμάς): «Πες το ναι και δε θα χάσεις» όπου η Νταίζυ τραγουδά μαζί με το Μανώλη Χιώτη.
10. Μαρινάκι
Η επιτυχία που γνωρίζει η Νταίζυ, εξοργίζει το Στράτο Παγιουμτζή. Έτσι όταν η Νταίζυ, κάνει πρόβες για την ηχογράφηση του τραγουδιού «Μαρινάκι» του Παναγιώτη Τούντα, κατόπιν παρεμβάσεων του Στράτου, ο Τούντας προσπαθεί να της αλλάξει τον τόνο, ώστε να μη θυμίζει η φωνή της το Στράτο. Η Νταίζυ αρνείται, και την κατάσταση σώζει ο Κ. Φαλτάϊτς ο οποίος επιμένει να τραγουδήσει η Νταίζυ έτσι όπως αυτή θέλει.
Ακούγεται το: «Μαρινάκι», σύνθεση του Παν. Τούντα (δίσκος HMV AO-2665 του 1940)
11. Στα νησιά του Παραδείσου
Ο Σμυρνιός Κοσμάς Κοσμαδόπουλος, είναι ένας από τους πολλούς αφανείς εργάτες του ρεμπέτικου. Φίλος και συνεργάτης του Παν. Τούντα (ο οποίος άλλωστε προέτρεψε τον Τσιτσάνη να συναντήσει τη Νταίζυ στη Θεσσαλονίκη), ηχογράφησε στην Columbia - HMV μερικές από τις συνθέσεις του. Μεταξύ αυτών: «Στα νησιά του Παραδείσου» (δίσκος HMV ΑΟ-2666 του 1940) με τη φωνή της Νταίζυς. Οι στίχοι του τραγουδιού ανήκουν στον Χαρ. Βασιλειάδη ή Τσάντα, υπό το ψευδώνυμο Β. Ταμβάκης.
Είναι κρίμα που ακόμη και στο site μας εμφανίζονται αυθαίρετες κρίσεις που αποδίδουν το συγκεκριμένο τραγούδι στον Β. Τσιτσάνη, με «επιχειρήματα» όπως: «Θεματικά το τραγούδι θυμίζει Τσιτσάνη, η Νταίζυ τραγούδησε κυρίως Τσιτσάνη, άρα….).
12. Μικροπαντρεμενάκι μου
Το τραγούδι εμφανίζεται ως σύνθεση του Στ. Δρόσου (δίσκος Columbia DG-6565 του 1940). Η μουσική τουλάχιστον, όμως, ενδέχεται να είναι γραμμένη από τον Σπύρο Περιστέρη δεδομένου ότι στο όνομά του υπάρχει σε δίσκο το κομμάτι «Κομπολογάκι αγόρασα» ηχογραφημένο το 1940 και με την ίδια ακριβώς μελωδία. Ο Κοσμάς Κοσμαδόπουλος σε συζήτησή του που μεταφέρει ο Τάσος Σχορέλης στη Ρεμπετικη Ανθολογία του, είναι κατηγορηματικός: «Το τελευταίο μου τραγούδι που γραμμοφώνησα ήταν το Μικρό παντρεμενάκι μου με την Νταίζυ το 1939». Στην άλλη πλευρά του ίδιου δίσκου, υπάρχει μια ακόμη σύνθεση του Κοσμαδόπουλου σε στίχους του Τούντα «Αρχοντοπούλα μου» πάλι με τη Νταίζυ και το νεαρό τότε Μανώλη Χιώτη.
13. Χωρίς ελπίδα να πονώ
Ακούγονται η Νταίζυ Σταυροπούλου και ο Στέλιος Κηρομύτης, στο ζεϊμπέκικο του Κηρομύτη «Χωρίς ελπίδα να πονώ» (δίσκος HMV AO-2677 του 1940), μια ακόμη συνεργασία της με συνθέτη άλλο εκτός του Τσιτσάνη.
14. Με μπέρδεψαν τα μάτια σου
Χασάπικο του Δημήτρη Σέμση (Σαλονικιός) σε στίχους του Στελλάκη Περπινιάδη: «Με μπέρδεψαν τα μάτια σου» (δίσκος HMV ΑΟ-2677 του 1940). Τραγουδά η Νταίζυ Σταυροπούλου με τον Π. Στυλιανίδη (ψευδώνυμο πιθανώς του Στελλάκη Περπινιάδη όπως έχει επισημάνει ο Χρήστος ο Κώος).
15. Περαία μου σ’ αφήνω γεια
Ακούγεται με τη φωνή της Νταίζυς, το τραγούδι: «Περαία μου σ’ αφήνω γεια» (δίσκος HMV AO-2696 του 1940). Σύνθεση του Στέλιου Χρυσίνη, ο οποίος αν και τυφλός υπήρξε άριστος μουσικός (βιολί έπαιζε αρχικά και μετά κιθάρα) και πολύ καλός λαϊκός συνθέτης με σημαντικές επιτυχίες στο ενεργητικό του, ενώ μεταξύ 1950-1956 ήταν μαέστρος στην Columbia.
16. Θα πάω να ζήσω στα βουνά
Μαζί με το Χαρ. Μαυρίδη ή Ρώσο τραγουδούν: «Θα πάω να ζήσω στα βουνά» (δίσκος Columbia DG-6592 που ηχογραφήθηκε το Νοέμβρη του 1940). Σύνθεση του Γ. Παλαμά, του οποίου μόνο δύο άλλες συνθέσεις γνωρίζω: «Μόρτισσα τσαχπίνα» με τον Αντώνη Νταλγκά και «Άγιε μου Σώστη» με τον Κώστα Ρούκουνα.
17. Το βοτάνι της καρδιάς
Λίγο πριν το κλείσιμο του εργοστασίου παραγωγής δίσκων στον Περισσό γραμμοφωνεί μαζί με το Μαν. Χιώτη δύο τραγούδια του Αργύρη Μπαξιβανόπουλου: «Κάποια μικρή» και «Η Μαρία η μαυροφόρα» (δίσκος HMV AO-2693 του 1940). Η εταιρεία επανεκδίδει (δίσκος HMV AO-2701) τα ίδια τραγούδια (με διαφορετικό τίτλο το ένα ) και αμέσως μετά τον πόλεμο (1946). Τώρα ακούμε: «Το βοτάνι της καρδιάς» (μεταπολεμικός τίτλος) ή «Κάποια μικρή» όπως είναι ο προπολεμικός του τίτλος.
18. Καθόλου δεν το σκέφτηκες
Κατά τη διάρκεια του πολέμου και μέχρι το κλείσιμο του εργοστασίου παραγωγής δίσκων, η Νταίζυ συμμετέχει μαζί με το Στέλιο Κηρομύτη και το Μαν. Χιώτη σε δυο τραγούδια γραμμένα για τη τόνωση του ηθικού των στρατιωτών μας: «Η λόγχη μας το θέλει» του Τούντα και «Θα πάρω το ντουφέκι μου» του Στ. Κηρομύτη. Στον ίδιο κύκλο τραγουδιών πιστεύω ανήκει και το τραγούδι που ακούμε: «Καθόλου δεν το σκέφτηκες» (δίσκος HMV AO-2690 χωρίς αριθμό μήτρας και έτος ηχογράφησης στο Μανιάτη, αλλά σύμφωνα με τον αρ. δίσκου κυκλοφόρησε το 1940) αν και χωρίς σαφείς αναφορές στον πόλεμο. Ως συντελεστές του τραγουδιού αναφέρεται ένα «περίεργο» δίδυμο: Ταμπάκης – Β. Μαυροφρύδης (για το δίδυμο αυτό θα τα πούμε μιαν άλλη φορά)
19. Μαζί μου δεν ταιριάζεις
Και πάλι λίγο πριν κλείσει το εργοστασίο παραγωγής δίσκων, ηχογραφεί τα δύο τελευταία της τραγούδια, συνθέσεις του Βασίλη Τσιτσάνη. Ο δίσκος (Columbia DG-6617) με τα τραγούδια αυτά: «Μαζί μου δεν ταιριάζεις» και «Στον Άγιο Κωνσταντίνο» κυκλοφόρησε όταν μετά τη κατοχή στα 1946 ξανάνοιξε το εργοστάσιο δίσκων.
20. Στον Άγιο Κωνσταντίνο
Μετά την κατοχή, η Νταίζυ παντρεύεται. Ο άντρας της δε θέλει να ξανατραγουδήσει σε δίσκους. Έτσι αν και έχει αποκλειστικό συμβόλαιο με τη Columbia και παρά τις πιέσεις και απειλές από την εταιρεία, η Νταίζυ παύει οριστικά το τραγούδι. Όλα αυτά τα χρόνια και μέχρι το θάνατό της στα 1994: «…πήγαινα στα διάφορα κέντρα και άκουγα τους παλιούς συναδέλφους. Χόρευα και κανένα ζεϊμπέκικο…» αφηγείται η ίδια.
21. Τον άντρα σου και μένα
Στο σημείο αυτό, σκόπευα να τελειώσω το αφιέρωμα με ένα τραγούδι που έγραψε ο Τσιτσάνης για τη Νταίζυ με τίτλο: "Νταίζη" τραγουδισμένο από το Στράτο Παγιουμτζή. Το τραγούδι θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ως την "πρώιμη" εκδίκηση της Νταίζης στην κόντρα της με το Στράτο. "Πρώιμη" γιατί κυκλοφόρησε στα 1939 προτού δηλ. ξεσπάσει η μεγάλη τους κόντρα.
Θα κλείσω όμως, με ένα τραγούδι του μεγάλου της έρωτα, του Ανέστου Δελιά, που το έχει γράψει γι' αυτήν:
«Δεν είδανε τα μάτια μου τέτοια καλή γυναίκα,
να της ζητάω ένα φιλί και να μου δίνει δέκα…».
Στο μπουζούκι ο Δελιάς, στη κιθάρα ο Σκαρβέλης, στο μπαγλαμά ο Μπάτης και ο Παγιουμτζής παίζει μάλλον τζουρά. (δίσκος Columbia DG 6282 του 1937).
ΕΚΠΟΜΠΗ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟ
-
KONSTANTINOS
- More than 50 posts user
- Δημοσιεύσεις: 95
- Εγγραφή: 07 Οκτ 2004 09:46 pm
-
bill1961
- συντονιστής<br>(03/2008 ως τώρα)
- Δημοσιεύσεις: 1024
- Εγγραφή: 10 Μάιος 2005 11:51 pm
- Τοποθεσία: Ηγουμενίτσα
Τετάρτη 18/7/2007
1. Το Νταχτήρι
Φραγκίσκος Ζουριδάκης ή Σταύρος Τζουράς: Γεννημένος το 1907 στα Άνω Πετράλωνα, αλλά Κρητικής καταγωγής, μαθαίνει από μικρός κιθάρα και μπουζούκι. Άνεργος σαν απολύθηκε από φαντάρος το 1928 τριγυρνάει στα παλιατζίδικα, στις παράγκες στον Πειραιά. Τότε γνωρίζεται με το Μπάτη, και «για κάμποσο καιρό δήλωσα οικότροφος» στο καφενείο του, λέει ο ίδιος.
Αρχίζει να δουλεύει στη "σφουγγάρα", γύρα δηλ. στα ταβερνάκια με το μπουζούκι του και στο τέλος έβγαζε το πιατάκι για να μαζέψει τα «φιλοδωρήματα». Έτσι μυήθηκε στο παλιό ρεμπέτικο όπως το άκουσε από τους παλιούς μπουζουξήδες: Το Θανάση Μανέτα, τον Αποστόλη Ζυμαρίτη, το Ρεγγίνα, το Μιμίκο το μπογιατζή, κ.ά.
Για ένα εξάμηνο περίπου πηγαίνει στη Θεσσαλονίκη, όπου γνωρίζεται με ένα άλλο «γυρολόγο» μπουζουξή: Το Γιάννη Κυπραίο. Λέει ο Τάκης Μπίνης: «Μεταπολεμικά τον (Κυπραίο) βλέπανε αραιά και που, ώσπου χάθηκε. Το ίδιο έκανε και ένας άλλος γυρολόγος ο Φραντζέσκος, που μεταπολεμικά μετακόμισε την Αθήνα. Έκανε και εκεί το γυρολόγο στις μπουρδελογειτονιές για κάμποσα χρόνια και μετά χάθηκε.»
Ακούγεται: «Το νταχτήρι», ένα τραγούδι που αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του μάγκικου ρεμπέτικου της προ Μάρκου εποχής (αν και κυκλοφόρησε το 1936) όπως βέβαια συμβαίνει και με τις δύο ηχογραφήσεις του Μανώλη Καραπιπέρη (Αϊβαλιώτικο και Αϊδήνικο ζεϊμπέκικο - 1929) αλλά και τα «Δίστιχα του μάγκα» του Μανέτα (1931).
2. Σε θυμάμαι από μικρούλα
«Σου λέω για την εποχή 1925-35. Τότε δεν είχαμε χασάπικα. Ταξίμια και ζεϊμπέκικα. … Ο πρώτος μου δίσκος ήταν ένα ζεϊμπέκικο – καμηλιέρικο. Το καμηλιέρικο είναι γοργό – πεταχτό. … Πέρασε και στη φυλακή. Σκέψου τον μάγκα που ‘βγαζε χρόνια. Καθότανε με τις ώρες σταυροπόδι πάνω σε μια κουβέρτα. Θάφτανε μια στιγμή που θα κολλάγανε τα κόκκαλά του. Το λοιπόν τραγουδάγανε το καμηλιέρικο, πετάγανε τα κατσάρια και σαλτάρανε και χορεύανε. Ήταν έθιμο ο καλός ο μάγκας να πάρει δυο βόλτες στον αέρα και να πέσει με τα γόνατα για να δείξει τη σβελτάδα του και το νταηλίκι του….»
Ακούγεται το πρώτο τραγούδι που ηχογράφησε το 1939 ο Φραγκίσκος Ζουριδάκης: «Σε θυμάμαι από μικρούλα» με την Ιωάννα Γεωργακοπούλου.
3. Ποπίτσα μου σκληρόκαρδη
Την κληρονομιά του παλιού μάγκικου ρεμπέτικου κουβαλούσε όλη του τη ζωή ο Ζουριδάκης. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων δεν ανέβηκε στο πάλκο αλλά παρέμεινε μέχρι τέλους «γυρολόγος» μπουζουξής.
Ο Φραγκίσκος Ζουριδάκης, ηχογράφησε 5 μόνο τραγούδια (Συριανό χασάπικο, Το νταχτήρι, Σε θυμάμαι από μικρούλα, Ποπίτσα μου σκληρόκαρδη, Σε καρτερούσα) και -όπως λέει ο ίδιος- ήταν συνδημιουργός στο τραγούδι "Σου 'χει λάχει" του Μπάτη (κι έμεινε με το παράπονο ότι ο Μπάτης δεν τον ανέφερε). Πιθανό είναι επίσης να είναι δική του δημιουργία το: «Ο Σταύρακας μες τον τεκέ».
Ακούγεται το τελευταίο τραγούδι που ηχογράφησε στα 1939: «Ποπίτσα μου σκληρόκαρδη», με τον Απόστολο Χατζηχρήστο σε στίχους Γιώργου Δερέμπεη ή «Σωφέρ» (πατέρα της πιανίστριας Βούλας Δερέμπεη συνεργάτριας του Τσιτσάνη).
4. Αφ’ ότου εγεννήθηκα
Μήτσος Καρυδάκης ή Καρυδάκιας : Ελάχιστα είναι γνωστά για το Μήτσο τον Καρυδάκια, κυρίως από μια αφήγηση της Νταίζης Σταυροπούλου. Πολύ καλός μπουζουξής που όμως δεν ανέβηκε ποτέ στο πάλκο, υπήρξε στενός φίλος του Ανέστη Δελιά (αυτός του είχε κολλήσει το παρατσούκλι «Αρτέμης»). Ένα μόνο τραγούδι του πέρασε στη δισκογραφία, πραγματικό όμως διαμάντι: «Αφ’ ότου εγεννήθηκα» με το Μάρκο Βαμβακάρη και τη Σοφία Καρύβαλη. Σύμφωνα με μια αφήγηση του Νίκου «Τρελλάκια» Μάθεση, αυτός, ο Καρυδάκιας, ο Μπάτης και ο Ανέστος συνδημιούργησαν (στιχουργικά τουλάχιστον) το: «Ρε μάγκα το μαχαίρι σου» σε μουσική που είχε ήδη ο Ανέστος. Άλλο ένα τραγούδι του προσπάθησε να περάσει η Νταίζυ στη δισκογραφία αλλά δεν τα κατάφερε. Ο Καρυδάκιας ήτανε άνθρωπος του τζόγου. Το 1942 στην κατοχή και ενώ νωρίτερα είχε κερδίσει πολλά λεφτά σε μια λέσχη που έπαιζε, βρέθηκε μαχαιρωμένος και ληστεμένος σε μια μάντρα στην Κοκκινιά.
5. Στα νησιά του Παραδείσου
Κοσμάς Κοσμαδόπουλος : Γεννημένος στη Σμύρνη το 1903, ήρθε πρόσφυγας στην Ελλάδα το 1922 μετά τη Μικρασιατική καταστροφή. Ο πατέρας του έπαιζε μπαγλαμά, ο ίδιος σάζι και μπουζούκι, ενώ όσο ζούσε στη Σμύρνη είχε σπουδάσει Βυζαντινή μουσική και ήταν φημισμένος ψάλτης. Μετά το 1923, εργάστηκε με κάθε είδους κομπανία: Μικρασιάτικη, δημοτική, ρεμπέτικη, λαϊκή, σε ταβέρνες, σε πανηγύρια και ιδιωτικά γλέντια: «…Τα μαγαζιά τότες δεν πλήρωναν. Βρίσκαμε τους μερακλήδες και βγάζαμε μεροκάματο..». Ελάχιστα τα τραγούδια που ηχογράφησε. Ακούμε τώρα με τη φωνή της Νταίζης Σταυροπούλου, σε στίχους Μπάμπη Βασιλειάδη (Τσάντας): «Τα νησιά του Παραδείσου».
6. Ποντάρω όλα τα ψιλά
Ο Κοσμάς Κοσμαδόπουλος, υπήρξε πολύ καλός φίλος με το Γιάννη Παπαϊωάννου: «Ερχότανε κάπου-κάπου ο Παπαϊωάννου και τα λέγαμε. Πιάναμε το μπουζούκι και θυμόμαστε τα παλιά». Αλλά ήταν και δάσκαλος του Σπύρου Καλφόπουλου στο μπουζούκι: «Μακάρι να ‘ξερε κι αυτός πόσους δρόμους γνώριζε και απλόχερα κάθε μέρα όλο και κάτι νέο μου ‘δειχνε. Δέκα ωδεία να βγάλεις δε μαθαίνεις ούτε τα μισά που απ’ όσα με υπομονή καθότανε και μου μάθαινε. Δυστυχώς στους παλιούς, δεν έχουμε δώσει τη θέση που τους ανήκει. Πολλοί ξέρουν τους διάφορους φιγουρατζήδες αλλά λίγοι τους Κοσμαδόπουλους.»
Ακούμε το «Ιπποδρόμειο (Ποντάρω όλα τα ψιλά)» σε στίχους Στράτου Παγιουμτζή, με το Στράτο Παγιουμτζή και το Στέλλιο Κηρομύτη.
7. Στο λόφο του Σκουζέ
Μεταξύ των τραγουδιών που φαίνεται πως έχει συνθέσει και το: «Μικροπαντρεμενάκι μου», αν και ως συνθέτης αναφέρεται ο Στ. Δρόσος. Υπάρχουν δύο τραγούδια που φέρονται ως συνθέσεις του Παναγιώτη Τούντα: «Σε ξαναείδα πάλι» και «Αρχοντοπούλα μου» στα οποία ο Κοσμαδόπουλος έχει γράψει τους στίχους, αν και στον κατάλογο του Μανιάτη φαίνεται οι συντελεστές να είχαν αντίστροφους ρόλους (και φυσικά αν κάποιος ακούσει τα τραγούδια αυτά δύσκολα πιστεύω θα τα αναγνωρίσει να συνθέσεις του Τούντα).
Με τη φωνή του Στράτου, ακούμε μια ακόμη σύνθεση του Κοσμά Κοσμαδόπουλου, σε στίχους Τούντα: «Στο λόφο του Σκουζέ».
8. Καλά το σκέφτηκες
Νίκος Γούναρης : Αν αναρωτιέστε τι δουλειά έχει εδώ ένας τραγουδιστής του ελαφρού, κάντε λίγη υπομονή!!! Ο Νίκος Γούναρης υπήρξε μια αντιφατική προσωπικότητα: Πασίγνωστος ως τραγουδιστής ελαφρών τραγουδιών, προτιμάει όμως τις ρεμπέτικες παρέες και υπήρξε συνθέτης (συνήθως με το ψευδώνυμο Νίκος Κουρνάζος) λίγων αλλά θαυμάσιων ρεμπέτικων τραγουδιών.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1915 και σε ηλικία 22 ετών, ξεκίνησε και έγινε γνωστός τραγουδώντας στα πανηγύρια και στα καφωδεία της εποχής, εκείνος με μια κιθάρα και ο πατέρας του με ένα μαντολίνο. Για πρώτη φορά σε κέντρο, τραγούδησε στου «Τζίμη του Χοντρού» και στους πρώτους του δίσκους του έδωσαν στίχους οι λαϊκοί στιχουργοί: Χαράλαμπος Βασιλειάδης και Κώστας Κοφινιώτης. Το 1947 ο Νίκος Γούναρης πήγε για πρώτη φορά στην Αμερική καθώς επίσης και στην Αυστραλία και στην Αφρική. «Έφυγε» στην ακμή της σταδιοδρομίας του, σε ηλικία 50 ετών, το Μάη του 1965.
Ακούγεται η σύνθεσή του: «Καλά το σκέφτηκες», τραγούδι του 1940 με τον ίδιο και τον Απόστολο Χατζηχρήστο.
9. Μπρος στον Άγιο Σπυρίδωνα
Νίκος Μάθεσης: «Για το Γούναρη δε γουστάρω ν’ ακούσω κουβέντα από κανένανε. Μεγάλος μουσικός και μεγάλος τραγουδιστής. Δεν ξαναβγαίνει Γούναρης. Και φίνο παιδί από τα λίγα, παλιός μάγκας ο Νικόλας κι όταν λάχαινε καθάριζε αντρίκια.»
Ακούμε: «Μπρος στον Άγιο Σπυρίδωνα» με την Ιωάννα Γεωργακοπούλου και το Στελλάκη Περπινιάδη. Ο δίσκος 78 στροφών αναφέρει ως συντελεστές Ταμπάκης – Νίκος Κουρνάζος (συνθέτης – στιχουργός), όμως η Ιωάννα Γεωργακοπούλου σε συνέντευξή της στον Πάνο Γεραμάνη, λέει: «… και αμέσως μετά μου έγραψε ο Νίκος Γούναρης, το Μπρος στον Άγιο Σπυρίδωνα», δηλ. οι ρόλοι είναι αντίστροφοι.
10. Με τυλίξανε δυο φίνες
Και αυτό το τραγούδι: «Με τυλίξανε δυο φίνες» του 1940 με συντελεστές το δίδυμο Ταμπάκης – Νίκος Κουρνάζος. Τραγουδούν: Ιωάννα Γεωργακοπούλου και Στέλιος Κηρομύτης.
11. Φίνα τάχεις καταφέρει
Και πάλι ο Νίκος Γούναρης αναφέρεται ως στιχουργός και ο Ταμπάκης σαν συνθέτης. Αντίστροφοι οι ρόλοι προφανώς. Τραγουδά ο Μάρκος Βαμβακάρης. Τραγούδια σαν κι αυτό ή τα προηγούμενα που ακούσαμε, αποδεικνύουν ότι ο Νίκος Γούναρης υπήρξε και «…δικό μας παιδί.»
12. Περιπλανώμενος
Μαρίνος Γαβριήλ ή Μαρινάκης : Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1919. Από παιδάκι, μόλις 17 χρονών σαν τραγουδιστής και μπουζουξής στο πάλκο, γι’ αυτό και έμεινε γνωστός με το παρατσούκλι «Μαρινάκης». Προπολεμικά συνεργάστηκε με όλους σχεδόν τους μεγάλους του ρεμπέτικου: τον Απόστολο Χατζηχρήστο, το Γιάνη «Μπιρ Αλλαχ» Σταμούλη και το Λευτέρη Γουναρόπουλο, το Χρυσίνη ενώ ιδιαίτερα στενή ήταν η συνεργασία του με τον Φώτη Μιχαλόπουλο, αδελφό του γνωστού Παναγιώτη Μιχαλόπουλου που «δεν πρόφτασε να δείξει την αξία του» αφού πέθανε σχετικά νέος, και τον Ηλία Ποτοσίδη. Μετά την κατοχή αποσύρεται από τα πάλκα και εργάστηκε ως κρεοπώλης, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του διατηρούσε σουβλατζίδικο στην Καλλιθέα.
Σύμφωνα με αφήγηση του ίδιου στα 1938, έγραψε το πρώτο του τραγούδι «Ο περιπλανώμενος» αλλά θάφτηκε από την εταιρεία και μόλις το 1959 κυκλοφόρησε με τη φωνή του Στράτου. Εδώ το ακούμε από νεότερη ηχογράφηση με τον ίδιο (κρίμα που δε μπορούμε να ανεβάσουμε την εκτέλεση του 1959 με το Στράτο)
13. Κάπελα καταραμένε
Μόλις στα 1959, σε δίσκους 45 στροφών, ηχογραφούνται τα πρώτα τραγούδια του. Τα τραγούδησαν στους δίσκους ο Στράτος, και η Χρυσάφη. Αργότερα αρκετές συνθέσεις του Μαρινάκη τραγούδησε η Σωτηρία Μπέλλου. Τη δεκαετία του 70, κυκλοφόρησαν δύο LP, με συνθέσεις του αλλά και διασκευές γνωστών ρεμπέτικων, στα οποία τραγουδάει ο ίδιος και η Συριανή Κορίνα Δελή.
Ακούμε ένα από τα τραγούδια του που μεταξύ 1959 – 1961 τραγούδησε ο Στράτος Παγιουμτζής : «Κάπελα καταραμένε».
14. Αχ Συριανό μου πέραμα
Από το βιβλίο του Λευτέρη Παπαδόπουλου: «Να συλληφθεί το ντουμάνι» στη συζήτησή του με το Στέλιο Κηρομύτη: «-Μήπως θυμάσαι τι τραγούδια παίζανε ο πατέρας σου, ο Μπογιατζής και οι άλλοι; -Παίζανε, να πούμε το –δεν θυμάμαι καλά- αχ Συριανό μου πέραμε, να ‘χεις καλό ξημέρωμα και κάτι αϊβαλιώτικα ζεϊμπέκικα και απτάλικα και ένα άλλο ζεϊμπέκικο, το Μπαμ που είναι σμυρνέικο.»
Από το LP του 1977 "Τα κειμήλια του Μαρινάκη", ακούμε σε διασκευή του Μαρινάκη, το αδέσποτο: «Αχ Συριανό μου πέραμα».
15. Καινούρια νοιώθω τη ζωή
Στεφανάκης Σπιτάμπελος : Σπουδαίος λαϊκός μουσικός – δεξιοτέχνης του μπουζουκιού- γνωστός ως «Στεφανάκης», γεννήθηκε στη Σκύρο το 1907 και πέθανε το 1975. Μεταξύ 1937 – 39 φιλοξενεί στο σπίτι του το Μανώλη Χιώτη, παίζοντας σημαντικό ρόλο στη μουσική μόρφωσή του, άλλωστε ο ίδιος ο Χιώτης έλεγε: «Ο Στεφανάκης είναι ο δάκαλός μου».
Από αφήγηση του Τάκη Μπίνη στην Ιωάννα Κλειάσιου: «..Το τετράχορδο για τότε (1950) δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Κακώς λένε πως ο Μανώλης ο Χιώτης έκανε την προσθήκη της τέταρτης χορδής στο μπουζούκι. Απλά, ο Χιώτης το έκανε γνωστό από τα ωραία τραγούδια του και τη μουσική μεγαλοφυΐα του. Πολλοί έπαιζαν τότε τετράχορδα που τα ‘λεγαν κιθαρομπούζουκα ή πιο σωστά εριβάν. ... Ένας έπαιζε τετράχορδο τότε, αλλά άσσος! Ο Στεφανάκης ο Σπιτάμπελος. Με τον Σπιτάμπελο ήμασταν δέκα χρόνια φίλοι. Ο Σπιτάμπελος ήταν πολύ καλός χειριστής, εξαιρετικά δάχτυλα, μεγάλος δεξιοτέχνης, αλλά είχε αυτό το κόλλημα με το τετράχορδο...
Έκανε παλιότερα παρέα με τον Χιώτη, κι ήταν καμιά δεκαριά χρόνια μεγαλύτερός του. Ο Χιώτης έμαθε πάρα πολλά από τον Στεφανάκη. Ήτανε γρήγορος στα χέρια, δεξιοτέχνης, αλλά από μυαλό...»
Το 1938, ο Χιώτης θα ηχογραφήσει τον πρώτο του δίσκο («Καινούργια νιώθω τη ζωή» και «Παλιά αγάπη) δυο συνθέσεις του Σπιτάμπελου που τραγούδησε ο Θανάσης Ευγενικός.
16. Σε θάμπωσαν τα λούσα και τα πλούτη
Ηλίας Ποτοσίδης (Πάνω Βλέπας ή Χαμψίας) : Γεννήθηκε στη Σαμψούντα του Πόντου το 1915 και ήρθε πρόσφυγας στην Ελλάδα το 1923. Ο πατέρας του έπαιζε σάζι και από αυτόν πήρε τα πρώτα μαθήματα λαϊκής μουσικής. Επαγγελματικά ως τραγουδιστής και μπουζουξής εμφανίζεται το 1935, ενώ μέχρι τότε έκανε διάφορες δουλειές του ποδαριού (λούστρος, κουλουρτζής κ.ά) για να επιβιώσει. Προπολεμικά συνεργάστηκε ιδιαίτερα με το Μαρίνο Γαβριήλ, πότε σε κέντρα, πότε ως «γυρολόγοι» μπουζουξήδες στην Τρούμπα και αλλού. Μετά την κατοχή συνεργάστηκε στενά με το Γιάννη Παπαϊωάννου, ως δεύτερο μπουζούκι στο συγκρότημά του. Στα 1951 «ανακαλύπτει» στη κοσμική ταβέρνα του Ορφανού, στη γωνία Λεωφόρου Αλεξάνδρας και Ιπποκράτους τη Ρένα Ντάλλια, τον ξετρελαίνει η φωνή της, ενημερώνει σχετικά τον Παπαϊωάννου, και αρχίζει άμεσα η συνεργασία τους. Από το 1961 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αμερική.
Ακούμε το τραγούδι του: «Σε θάμπωσαν τα λούσα και τα πλούτη» του 1950 με το Θανάση Ευγενικό και τον Οδυσσέα Μοσχονά. Άλλα τραγούδια του: «Τα μαλλιά τα γκρίζα», «Σπίτι δεν ξέρω τι θα πει», «Καράβια σιδερένια», κ.ά.
17. Ο θείος
Νίκος Λογοθέτης : Γεννημένος στα 1907 στον Πειραιά, άρχισε από πολύ μικρός να μαθαίνει μπουζούκι, αφού η μητέρα του που έπαιζε μαντολίνο του είχε δωρίσει ένα. Μέχρι τα 1930 δουλεύει στα καϊκια του πατέρα του. Από το 1930 και μέχρι το θάνατό του στα 1977 δούλεψε επαγγελματικά με διάφορα ρεμπέτικα συγκροτήματα.
Λέει ο Γερ. Κλουβάτος: «Ο Νίκος Λογοθέτης δεν είναι μόνο περίφημο παιδί αλλά σ’ όλη του τη ζωή παλεύει για το λαϊκό τραγούδι και του ‘χει δώσει πολλά και μάλιστα περισσότερα από κάτι άλλους που κάνουν τους σπουδαίους».
Για τριάντα χρόνια υπήρξε καλλιτεχνικό ζευγάρι με την τραγουδίστρια Ρούλα Νοικοκυράκη, η οποία πολλές φορές στα συγκροτήματά τους κράτησε και το ρόλο του «κιθαρίστα».
Μερικά από τα τραγούδια του: «Ο ξενητεμένος», «Ο θείος», «Όμορφη πριγκηπέσα», «Ρηνιώ μου», «Είσαι γυναίκα του παρά» κ.ά. Ακούμε: «Ο θείος», τραγούδι του 1948 με τον Δημήτρη Περδικόπουλο και το Γιάννη Σταμούλη.
18. Η γόπα
Φώτης Χαλουλάκος ή Φωτάκης : Μανιάτης στην καταγωγή, γεννήθηκε το 1922 στη Θεσσαλονίκη. Μέχρι το 1941 παίζει φυσαρμόνικα, μπουζούκι και μαντολίνο. Μετά το 1941 ασχολείται μόνο με το μπουζούκι, αρχικά γυρνώντας από ταβέρνα σε ταβέρνα, ενώ κατά τη διάρκεια της κατοχής, πρώτα με το «Τρίο Καμαριωτάκια» και μετά με το «Τρίο Φωτάκη» δουλεύει σε όλα τα κέντρα και τις ταβέρνες της Θεσσαλονίκης. Την ίδια εποχή στη Θεσσαλονίκη βρίσκεται και ο Βασίλης Τσιτσάνης, με τον οποίο έληξε εντελώς άδοξα (λόγω διαφορών στο μοίρασμα της «χαρτούρας») μια προσπάθεια συνεργασίας. Στο έργο όμως του Φωτάκη είναι φανερή νομίζω η επίδραση του Τσιτσάνη, όπως δείχνει και το τραγούδι που ακούμε. Μετά την Απελευθέρωση, κατεβαίνει Αθήνα όπου συνεργάζεται με ένα από τους καλύτερους λαϊκούς τραγουδιστές, το Γιάννη Κυριαζή. Μεταξύ 1948 – 51 βρίσκεται φαντάρος στη Λάρισα, αποσπασμένος στο Ραδιοφωνικό Σταθμό. Εκεί γνωρίζεται με τον Αλέκο Γκούβερη (το στιχουργό της Συννεφιασμένης Κυριακής) με τον οποίο φτιάχνουν το «Τρίο Φωτάκη – Γκούβερη». Και μετά πάλι Αθήνα, με δικό του συγκρότημα (1952 στου Τζίμη του Χοντρού, κ.ά.) και αργότερα στο Ισραήλ. Μετά το 1970 που κατέβηκε από τα πάλκα ασχολήθηκε με τη μουσική σχολή του διδάσκοντας διάφορα μουσικά όργανα και τραγούδι.
Από αφήγηση του ίδιου στον Τάσο Σχορέλη: «Στον Τσάντα χρωστάω πολλά. … Αυτός με πήγε στην Odeon. … Παίζαμε σ’ ένα ουζερί στη Βάθη με τον Κυριαζή. Εκεί με στίχους του Τσάντα έγραψα τη Γόπα. Την τραγούδησε ο Γιάννης…»
Μερικά τραγούδια του: «Η γόπα» που ακούμε, «Μάνα μου μη με καταδικάζεις», «Θα χτίσω ένα παλάτι», «Το γεφυράκι», «Ο Βάγγος», «Σε είχα για ζωνάρι μου», κ.ά.
19. Σε ποιον το ντέρτι μου να πω
Κώστας Κανούλας : Γεννήθηκε στα Σώκια της Μικράς Ασίας το 1894. Από μικρός με τον πατέρα του που ήταν βιολιστής, παίζανε σε διάφορα πανηγύρια. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή βρίσκεται στην Αίγυπτο, στην Αλεξάνδρεια, όπου φτιάχνει την ορχήστρα «Les Rossignols d’ Alexandrie» παίζοντας σε διάφορα αριστοκρατικά κέντρα. Ο ίδιος έπαιζε βιολοντσέλο, κοντραμπάσο και τσέμπαλο. Αργότερα στην Αθήνα, γνωρίζεται με το Δημήτρη Σέμση (Σαλονικιό), ο οποίος παντρεύεται την αδελφή του, και με την προτροπή του οποίου αρχίζει να γράφει ρεμπέτικα. Στην κατοχή και μετά παίζει σε διάφορα κέντρα (Πεταλούδα, στου Τζίμη του χοντρου κ.ά). Το 1949 πάλι στην Αλεξάνδρεια και μετά το 1950 φτιάχνει την ορχήστρα «Κώστας Κανούλας» με την οποία έπαιζε κάθε Κυριακή στο κρατικό Ραδιόφωνο, εγκαταλείπει τα πάλκα και ασχολείται με ενορχηστρώσεις και ηχογραφήσεις (σε δίσκους του Ζαμπέτα και του Μπιθικώτση κυρίως), μέχρι το θάνατό του το 1962.
Ακούμε: «Σε ποιον το ντέρτι μου να πω» τραγούδι του 1940 με το Στράτο Παγιουμτζή που έγραψε και τους στίχους.
20. Ζαμπέτα
Δισκογραφικά εμφανίζεται το 1940. Μεταξύ των λίγων τραγουδιών που έγραψε προπολεμικά: «Εσύ τα φταις», «Καλόκαρδή μου Ντίνα», «Η μάνα που σε γέννησε», «Σε ποιον το ντέρτι μου να πω», «Με σένα ξελογιάστηκα» με το Στράτο, «Θέλω σπίτι και λεφτά», «Δυο μάτια παιχνιδιάρικα» με το Στράτο και το Στελλάκη κ.ά., ενώ μόνο τρία δημοτικοφανή τραγούδια ηχογράφησε μετά την κατοχή με τη Δέσπω Κανέλλου.
«Πάντα καλοντυμένος, πάντα μερακλής…. Φοβερός στην παρέα. … Πήγε όμως ο καημένος ξεχασμένος…». Όχι μόνο του Κώστα Κανούλα, αλλά και πολλών άλλων σημαντικών συνθετών, τραγουδιστών ή στιχουργών, αυτή ήταν η μοίρα…
Ακούμε το γνωστότερο ίσως τραγούδι του Κώστα Κανούλα: «Ζαμπέτα» του 1940 με το Στράτο Παγιουμτζή που έγραψε και τους στίχους.
1. Το Νταχτήρι
Φραγκίσκος Ζουριδάκης ή Σταύρος Τζουράς: Γεννημένος το 1907 στα Άνω Πετράλωνα, αλλά Κρητικής καταγωγής, μαθαίνει από μικρός κιθάρα και μπουζούκι. Άνεργος σαν απολύθηκε από φαντάρος το 1928 τριγυρνάει στα παλιατζίδικα, στις παράγκες στον Πειραιά. Τότε γνωρίζεται με το Μπάτη, και «για κάμποσο καιρό δήλωσα οικότροφος» στο καφενείο του, λέει ο ίδιος.
Αρχίζει να δουλεύει στη "σφουγγάρα", γύρα δηλ. στα ταβερνάκια με το μπουζούκι του και στο τέλος έβγαζε το πιατάκι για να μαζέψει τα «φιλοδωρήματα». Έτσι μυήθηκε στο παλιό ρεμπέτικο όπως το άκουσε από τους παλιούς μπουζουξήδες: Το Θανάση Μανέτα, τον Αποστόλη Ζυμαρίτη, το Ρεγγίνα, το Μιμίκο το μπογιατζή, κ.ά.
Για ένα εξάμηνο περίπου πηγαίνει στη Θεσσαλονίκη, όπου γνωρίζεται με ένα άλλο «γυρολόγο» μπουζουξή: Το Γιάννη Κυπραίο. Λέει ο Τάκης Μπίνης: «Μεταπολεμικά τον (Κυπραίο) βλέπανε αραιά και που, ώσπου χάθηκε. Το ίδιο έκανε και ένας άλλος γυρολόγος ο Φραντζέσκος, που μεταπολεμικά μετακόμισε την Αθήνα. Έκανε και εκεί το γυρολόγο στις μπουρδελογειτονιές για κάμποσα χρόνια και μετά χάθηκε.»
Ακούγεται: «Το νταχτήρι», ένα τραγούδι που αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του μάγκικου ρεμπέτικου της προ Μάρκου εποχής (αν και κυκλοφόρησε το 1936) όπως βέβαια συμβαίνει και με τις δύο ηχογραφήσεις του Μανώλη Καραπιπέρη (Αϊβαλιώτικο και Αϊδήνικο ζεϊμπέκικο - 1929) αλλά και τα «Δίστιχα του μάγκα» του Μανέτα (1931).
2. Σε θυμάμαι από μικρούλα
«Σου λέω για την εποχή 1925-35. Τότε δεν είχαμε χασάπικα. Ταξίμια και ζεϊμπέκικα. … Ο πρώτος μου δίσκος ήταν ένα ζεϊμπέκικο – καμηλιέρικο. Το καμηλιέρικο είναι γοργό – πεταχτό. … Πέρασε και στη φυλακή. Σκέψου τον μάγκα που ‘βγαζε χρόνια. Καθότανε με τις ώρες σταυροπόδι πάνω σε μια κουβέρτα. Θάφτανε μια στιγμή που θα κολλάγανε τα κόκκαλά του. Το λοιπόν τραγουδάγανε το καμηλιέρικο, πετάγανε τα κατσάρια και σαλτάρανε και χορεύανε. Ήταν έθιμο ο καλός ο μάγκας να πάρει δυο βόλτες στον αέρα και να πέσει με τα γόνατα για να δείξει τη σβελτάδα του και το νταηλίκι του….»
Ακούγεται το πρώτο τραγούδι που ηχογράφησε το 1939 ο Φραγκίσκος Ζουριδάκης: «Σε θυμάμαι από μικρούλα» με την Ιωάννα Γεωργακοπούλου.
3. Ποπίτσα μου σκληρόκαρδη
Την κληρονομιά του παλιού μάγκικου ρεμπέτικου κουβαλούσε όλη του τη ζωή ο Ζουριδάκης. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων δεν ανέβηκε στο πάλκο αλλά παρέμεινε μέχρι τέλους «γυρολόγος» μπουζουξής.
Ο Φραγκίσκος Ζουριδάκης, ηχογράφησε 5 μόνο τραγούδια (Συριανό χασάπικο, Το νταχτήρι, Σε θυμάμαι από μικρούλα, Ποπίτσα μου σκληρόκαρδη, Σε καρτερούσα) και -όπως λέει ο ίδιος- ήταν συνδημιουργός στο τραγούδι "Σου 'χει λάχει" του Μπάτη (κι έμεινε με το παράπονο ότι ο Μπάτης δεν τον ανέφερε). Πιθανό είναι επίσης να είναι δική του δημιουργία το: «Ο Σταύρακας μες τον τεκέ».
Ακούγεται το τελευταίο τραγούδι που ηχογράφησε στα 1939: «Ποπίτσα μου σκληρόκαρδη», με τον Απόστολο Χατζηχρήστο σε στίχους Γιώργου Δερέμπεη ή «Σωφέρ» (πατέρα της πιανίστριας Βούλας Δερέμπεη συνεργάτριας του Τσιτσάνη).
4. Αφ’ ότου εγεννήθηκα
Μήτσος Καρυδάκης ή Καρυδάκιας : Ελάχιστα είναι γνωστά για το Μήτσο τον Καρυδάκια, κυρίως από μια αφήγηση της Νταίζης Σταυροπούλου. Πολύ καλός μπουζουξής που όμως δεν ανέβηκε ποτέ στο πάλκο, υπήρξε στενός φίλος του Ανέστη Δελιά (αυτός του είχε κολλήσει το παρατσούκλι «Αρτέμης»). Ένα μόνο τραγούδι του πέρασε στη δισκογραφία, πραγματικό όμως διαμάντι: «Αφ’ ότου εγεννήθηκα» με το Μάρκο Βαμβακάρη και τη Σοφία Καρύβαλη. Σύμφωνα με μια αφήγηση του Νίκου «Τρελλάκια» Μάθεση, αυτός, ο Καρυδάκιας, ο Μπάτης και ο Ανέστος συνδημιούργησαν (στιχουργικά τουλάχιστον) το: «Ρε μάγκα το μαχαίρι σου» σε μουσική που είχε ήδη ο Ανέστος. Άλλο ένα τραγούδι του προσπάθησε να περάσει η Νταίζυ στη δισκογραφία αλλά δεν τα κατάφερε. Ο Καρυδάκιας ήτανε άνθρωπος του τζόγου. Το 1942 στην κατοχή και ενώ νωρίτερα είχε κερδίσει πολλά λεφτά σε μια λέσχη που έπαιζε, βρέθηκε μαχαιρωμένος και ληστεμένος σε μια μάντρα στην Κοκκινιά.
5. Στα νησιά του Παραδείσου
Κοσμάς Κοσμαδόπουλος : Γεννημένος στη Σμύρνη το 1903, ήρθε πρόσφυγας στην Ελλάδα το 1922 μετά τη Μικρασιατική καταστροφή. Ο πατέρας του έπαιζε μπαγλαμά, ο ίδιος σάζι και μπουζούκι, ενώ όσο ζούσε στη Σμύρνη είχε σπουδάσει Βυζαντινή μουσική και ήταν φημισμένος ψάλτης. Μετά το 1923, εργάστηκε με κάθε είδους κομπανία: Μικρασιάτικη, δημοτική, ρεμπέτικη, λαϊκή, σε ταβέρνες, σε πανηγύρια και ιδιωτικά γλέντια: «…Τα μαγαζιά τότες δεν πλήρωναν. Βρίσκαμε τους μερακλήδες και βγάζαμε μεροκάματο..». Ελάχιστα τα τραγούδια που ηχογράφησε. Ακούμε τώρα με τη φωνή της Νταίζης Σταυροπούλου, σε στίχους Μπάμπη Βασιλειάδη (Τσάντας): «Τα νησιά του Παραδείσου».
6. Ποντάρω όλα τα ψιλά
Ο Κοσμάς Κοσμαδόπουλος, υπήρξε πολύ καλός φίλος με το Γιάννη Παπαϊωάννου: «Ερχότανε κάπου-κάπου ο Παπαϊωάννου και τα λέγαμε. Πιάναμε το μπουζούκι και θυμόμαστε τα παλιά». Αλλά ήταν και δάσκαλος του Σπύρου Καλφόπουλου στο μπουζούκι: «Μακάρι να ‘ξερε κι αυτός πόσους δρόμους γνώριζε και απλόχερα κάθε μέρα όλο και κάτι νέο μου ‘δειχνε. Δέκα ωδεία να βγάλεις δε μαθαίνεις ούτε τα μισά που απ’ όσα με υπομονή καθότανε και μου μάθαινε. Δυστυχώς στους παλιούς, δεν έχουμε δώσει τη θέση που τους ανήκει. Πολλοί ξέρουν τους διάφορους φιγουρατζήδες αλλά λίγοι τους Κοσμαδόπουλους.»
Ακούμε το «Ιπποδρόμειο (Ποντάρω όλα τα ψιλά)» σε στίχους Στράτου Παγιουμτζή, με το Στράτο Παγιουμτζή και το Στέλλιο Κηρομύτη.
7. Στο λόφο του Σκουζέ
Μεταξύ των τραγουδιών που φαίνεται πως έχει συνθέσει και το: «Μικροπαντρεμενάκι μου», αν και ως συνθέτης αναφέρεται ο Στ. Δρόσος. Υπάρχουν δύο τραγούδια που φέρονται ως συνθέσεις του Παναγιώτη Τούντα: «Σε ξαναείδα πάλι» και «Αρχοντοπούλα μου» στα οποία ο Κοσμαδόπουλος έχει γράψει τους στίχους, αν και στον κατάλογο του Μανιάτη φαίνεται οι συντελεστές να είχαν αντίστροφους ρόλους (και φυσικά αν κάποιος ακούσει τα τραγούδια αυτά δύσκολα πιστεύω θα τα αναγνωρίσει να συνθέσεις του Τούντα).
Με τη φωνή του Στράτου, ακούμε μια ακόμη σύνθεση του Κοσμά Κοσμαδόπουλου, σε στίχους Τούντα: «Στο λόφο του Σκουζέ».
8. Καλά το σκέφτηκες
Νίκος Γούναρης : Αν αναρωτιέστε τι δουλειά έχει εδώ ένας τραγουδιστής του ελαφρού, κάντε λίγη υπομονή!!! Ο Νίκος Γούναρης υπήρξε μια αντιφατική προσωπικότητα: Πασίγνωστος ως τραγουδιστής ελαφρών τραγουδιών, προτιμάει όμως τις ρεμπέτικες παρέες και υπήρξε συνθέτης (συνήθως με το ψευδώνυμο Νίκος Κουρνάζος) λίγων αλλά θαυμάσιων ρεμπέτικων τραγουδιών.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1915 και σε ηλικία 22 ετών, ξεκίνησε και έγινε γνωστός τραγουδώντας στα πανηγύρια και στα καφωδεία της εποχής, εκείνος με μια κιθάρα και ο πατέρας του με ένα μαντολίνο. Για πρώτη φορά σε κέντρο, τραγούδησε στου «Τζίμη του Χοντρού» και στους πρώτους του δίσκους του έδωσαν στίχους οι λαϊκοί στιχουργοί: Χαράλαμπος Βασιλειάδης και Κώστας Κοφινιώτης. Το 1947 ο Νίκος Γούναρης πήγε για πρώτη φορά στην Αμερική καθώς επίσης και στην Αυστραλία και στην Αφρική. «Έφυγε» στην ακμή της σταδιοδρομίας του, σε ηλικία 50 ετών, το Μάη του 1965.
Ακούγεται η σύνθεσή του: «Καλά το σκέφτηκες», τραγούδι του 1940 με τον ίδιο και τον Απόστολο Χατζηχρήστο.
9. Μπρος στον Άγιο Σπυρίδωνα
Νίκος Μάθεσης: «Για το Γούναρη δε γουστάρω ν’ ακούσω κουβέντα από κανένανε. Μεγάλος μουσικός και μεγάλος τραγουδιστής. Δεν ξαναβγαίνει Γούναρης. Και φίνο παιδί από τα λίγα, παλιός μάγκας ο Νικόλας κι όταν λάχαινε καθάριζε αντρίκια.»
Ακούμε: «Μπρος στον Άγιο Σπυρίδωνα» με την Ιωάννα Γεωργακοπούλου και το Στελλάκη Περπινιάδη. Ο δίσκος 78 στροφών αναφέρει ως συντελεστές Ταμπάκης – Νίκος Κουρνάζος (συνθέτης – στιχουργός), όμως η Ιωάννα Γεωργακοπούλου σε συνέντευξή της στον Πάνο Γεραμάνη, λέει: «… και αμέσως μετά μου έγραψε ο Νίκος Γούναρης, το Μπρος στον Άγιο Σπυρίδωνα», δηλ. οι ρόλοι είναι αντίστροφοι.
10. Με τυλίξανε δυο φίνες
Και αυτό το τραγούδι: «Με τυλίξανε δυο φίνες» του 1940 με συντελεστές το δίδυμο Ταμπάκης – Νίκος Κουρνάζος. Τραγουδούν: Ιωάννα Γεωργακοπούλου και Στέλιος Κηρομύτης.
11. Φίνα τάχεις καταφέρει
Και πάλι ο Νίκος Γούναρης αναφέρεται ως στιχουργός και ο Ταμπάκης σαν συνθέτης. Αντίστροφοι οι ρόλοι προφανώς. Τραγουδά ο Μάρκος Βαμβακάρης. Τραγούδια σαν κι αυτό ή τα προηγούμενα που ακούσαμε, αποδεικνύουν ότι ο Νίκος Γούναρης υπήρξε και «…δικό μας παιδί.»
12. Περιπλανώμενος
Μαρίνος Γαβριήλ ή Μαρινάκης : Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1919. Από παιδάκι, μόλις 17 χρονών σαν τραγουδιστής και μπουζουξής στο πάλκο, γι’ αυτό και έμεινε γνωστός με το παρατσούκλι «Μαρινάκης». Προπολεμικά συνεργάστηκε με όλους σχεδόν τους μεγάλους του ρεμπέτικου: τον Απόστολο Χατζηχρήστο, το Γιάνη «Μπιρ Αλλαχ» Σταμούλη και το Λευτέρη Γουναρόπουλο, το Χρυσίνη ενώ ιδιαίτερα στενή ήταν η συνεργασία του με τον Φώτη Μιχαλόπουλο, αδελφό του γνωστού Παναγιώτη Μιχαλόπουλου που «δεν πρόφτασε να δείξει την αξία του» αφού πέθανε σχετικά νέος, και τον Ηλία Ποτοσίδη. Μετά την κατοχή αποσύρεται από τα πάλκα και εργάστηκε ως κρεοπώλης, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του διατηρούσε σουβλατζίδικο στην Καλλιθέα.
Σύμφωνα με αφήγηση του ίδιου στα 1938, έγραψε το πρώτο του τραγούδι «Ο περιπλανώμενος» αλλά θάφτηκε από την εταιρεία και μόλις το 1959 κυκλοφόρησε με τη φωνή του Στράτου. Εδώ το ακούμε από νεότερη ηχογράφηση με τον ίδιο (κρίμα που δε μπορούμε να ανεβάσουμε την εκτέλεση του 1959 με το Στράτο)
13. Κάπελα καταραμένε
Μόλις στα 1959, σε δίσκους 45 στροφών, ηχογραφούνται τα πρώτα τραγούδια του. Τα τραγούδησαν στους δίσκους ο Στράτος, και η Χρυσάφη. Αργότερα αρκετές συνθέσεις του Μαρινάκη τραγούδησε η Σωτηρία Μπέλλου. Τη δεκαετία του 70, κυκλοφόρησαν δύο LP, με συνθέσεις του αλλά και διασκευές γνωστών ρεμπέτικων, στα οποία τραγουδάει ο ίδιος και η Συριανή Κορίνα Δελή.
Ακούμε ένα από τα τραγούδια του που μεταξύ 1959 – 1961 τραγούδησε ο Στράτος Παγιουμτζής : «Κάπελα καταραμένε».
14. Αχ Συριανό μου πέραμα
Από το βιβλίο του Λευτέρη Παπαδόπουλου: «Να συλληφθεί το ντουμάνι» στη συζήτησή του με το Στέλιο Κηρομύτη: «-Μήπως θυμάσαι τι τραγούδια παίζανε ο πατέρας σου, ο Μπογιατζής και οι άλλοι; -Παίζανε, να πούμε το –δεν θυμάμαι καλά- αχ Συριανό μου πέραμε, να ‘χεις καλό ξημέρωμα και κάτι αϊβαλιώτικα ζεϊμπέκικα και απτάλικα και ένα άλλο ζεϊμπέκικο, το Μπαμ που είναι σμυρνέικο.»
Από το LP του 1977 "Τα κειμήλια του Μαρινάκη", ακούμε σε διασκευή του Μαρινάκη, το αδέσποτο: «Αχ Συριανό μου πέραμα».
15. Καινούρια νοιώθω τη ζωή
Στεφανάκης Σπιτάμπελος : Σπουδαίος λαϊκός μουσικός – δεξιοτέχνης του μπουζουκιού- γνωστός ως «Στεφανάκης», γεννήθηκε στη Σκύρο το 1907 και πέθανε το 1975. Μεταξύ 1937 – 39 φιλοξενεί στο σπίτι του το Μανώλη Χιώτη, παίζοντας σημαντικό ρόλο στη μουσική μόρφωσή του, άλλωστε ο ίδιος ο Χιώτης έλεγε: «Ο Στεφανάκης είναι ο δάκαλός μου».
Από αφήγηση του Τάκη Μπίνη στην Ιωάννα Κλειάσιου: «..Το τετράχορδο για τότε (1950) δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Κακώς λένε πως ο Μανώλης ο Χιώτης έκανε την προσθήκη της τέταρτης χορδής στο μπουζούκι. Απλά, ο Χιώτης το έκανε γνωστό από τα ωραία τραγούδια του και τη μουσική μεγαλοφυΐα του. Πολλοί έπαιζαν τότε τετράχορδα που τα ‘λεγαν κιθαρομπούζουκα ή πιο σωστά εριβάν. ... Ένας έπαιζε τετράχορδο τότε, αλλά άσσος! Ο Στεφανάκης ο Σπιτάμπελος. Με τον Σπιτάμπελο ήμασταν δέκα χρόνια φίλοι. Ο Σπιτάμπελος ήταν πολύ καλός χειριστής, εξαιρετικά δάχτυλα, μεγάλος δεξιοτέχνης, αλλά είχε αυτό το κόλλημα με το τετράχορδο...
Έκανε παλιότερα παρέα με τον Χιώτη, κι ήταν καμιά δεκαριά χρόνια μεγαλύτερός του. Ο Χιώτης έμαθε πάρα πολλά από τον Στεφανάκη. Ήτανε γρήγορος στα χέρια, δεξιοτέχνης, αλλά από μυαλό...»
Το 1938, ο Χιώτης θα ηχογραφήσει τον πρώτο του δίσκο («Καινούργια νιώθω τη ζωή» και «Παλιά αγάπη) δυο συνθέσεις του Σπιτάμπελου που τραγούδησε ο Θανάσης Ευγενικός.
16. Σε θάμπωσαν τα λούσα και τα πλούτη
Ηλίας Ποτοσίδης (Πάνω Βλέπας ή Χαμψίας) : Γεννήθηκε στη Σαμψούντα του Πόντου το 1915 και ήρθε πρόσφυγας στην Ελλάδα το 1923. Ο πατέρας του έπαιζε σάζι και από αυτόν πήρε τα πρώτα μαθήματα λαϊκής μουσικής. Επαγγελματικά ως τραγουδιστής και μπουζουξής εμφανίζεται το 1935, ενώ μέχρι τότε έκανε διάφορες δουλειές του ποδαριού (λούστρος, κουλουρτζής κ.ά) για να επιβιώσει. Προπολεμικά συνεργάστηκε ιδιαίτερα με το Μαρίνο Γαβριήλ, πότε σε κέντρα, πότε ως «γυρολόγοι» μπουζουξήδες στην Τρούμπα και αλλού. Μετά την κατοχή συνεργάστηκε στενά με το Γιάννη Παπαϊωάννου, ως δεύτερο μπουζούκι στο συγκρότημά του. Στα 1951 «ανακαλύπτει» στη κοσμική ταβέρνα του Ορφανού, στη γωνία Λεωφόρου Αλεξάνδρας και Ιπποκράτους τη Ρένα Ντάλλια, τον ξετρελαίνει η φωνή της, ενημερώνει σχετικά τον Παπαϊωάννου, και αρχίζει άμεσα η συνεργασία τους. Από το 1961 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αμερική.
Ακούμε το τραγούδι του: «Σε θάμπωσαν τα λούσα και τα πλούτη» του 1950 με το Θανάση Ευγενικό και τον Οδυσσέα Μοσχονά. Άλλα τραγούδια του: «Τα μαλλιά τα γκρίζα», «Σπίτι δεν ξέρω τι θα πει», «Καράβια σιδερένια», κ.ά.
17. Ο θείος
Νίκος Λογοθέτης : Γεννημένος στα 1907 στον Πειραιά, άρχισε από πολύ μικρός να μαθαίνει μπουζούκι, αφού η μητέρα του που έπαιζε μαντολίνο του είχε δωρίσει ένα. Μέχρι τα 1930 δουλεύει στα καϊκια του πατέρα του. Από το 1930 και μέχρι το θάνατό του στα 1977 δούλεψε επαγγελματικά με διάφορα ρεμπέτικα συγκροτήματα.
Λέει ο Γερ. Κλουβάτος: «Ο Νίκος Λογοθέτης δεν είναι μόνο περίφημο παιδί αλλά σ’ όλη του τη ζωή παλεύει για το λαϊκό τραγούδι και του ‘χει δώσει πολλά και μάλιστα περισσότερα από κάτι άλλους που κάνουν τους σπουδαίους».
Για τριάντα χρόνια υπήρξε καλλιτεχνικό ζευγάρι με την τραγουδίστρια Ρούλα Νοικοκυράκη, η οποία πολλές φορές στα συγκροτήματά τους κράτησε και το ρόλο του «κιθαρίστα».
Μερικά από τα τραγούδια του: «Ο ξενητεμένος», «Ο θείος», «Όμορφη πριγκηπέσα», «Ρηνιώ μου», «Είσαι γυναίκα του παρά» κ.ά. Ακούμε: «Ο θείος», τραγούδι του 1948 με τον Δημήτρη Περδικόπουλο και το Γιάννη Σταμούλη.
18. Η γόπα
Φώτης Χαλουλάκος ή Φωτάκης : Μανιάτης στην καταγωγή, γεννήθηκε το 1922 στη Θεσσαλονίκη. Μέχρι το 1941 παίζει φυσαρμόνικα, μπουζούκι και μαντολίνο. Μετά το 1941 ασχολείται μόνο με το μπουζούκι, αρχικά γυρνώντας από ταβέρνα σε ταβέρνα, ενώ κατά τη διάρκεια της κατοχής, πρώτα με το «Τρίο Καμαριωτάκια» και μετά με το «Τρίο Φωτάκη» δουλεύει σε όλα τα κέντρα και τις ταβέρνες της Θεσσαλονίκης. Την ίδια εποχή στη Θεσσαλονίκη βρίσκεται και ο Βασίλης Τσιτσάνης, με τον οποίο έληξε εντελώς άδοξα (λόγω διαφορών στο μοίρασμα της «χαρτούρας») μια προσπάθεια συνεργασίας. Στο έργο όμως του Φωτάκη είναι φανερή νομίζω η επίδραση του Τσιτσάνη, όπως δείχνει και το τραγούδι που ακούμε. Μετά την Απελευθέρωση, κατεβαίνει Αθήνα όπου συνεργάζεται με ένα από τους καλύτερους λαϊκούς τραγουδιστές, το Γιάννη Κυριαζή. Μεταξύ 1948 – 51 βρίσκεται φαντάρος στη Λάρισα, αποσπασμένος στο Ραδιοφωνικό Σταθμό. Εκεί γνωρίζεται με τον Αλέκο Γκούβερη (το στιχουργό της Συννεφιασμένης Κυριακής) με τον οποίο φτιάχνουν το «Τρίο Φωτάκη – Γκούβερη». Και μετά πάλι Αθήνα, με δικό του συγκρότημα (1952 στου Τζίμη του Χοντρού, κ.ά.) και αργότερα στο Ισραήλ. Μετά το 1970 που κατέβηκε από τα πάλκα ασχολήθηκε με τη μουσική σχολή του διδάσκοντας διάφορα μουσικά όργανα και τραγούδι.
Από αφήγηση του ίδιου στον Τάσο Σχορέλη: «Στον Τσάντα χρωστάω πολλά. … Αυτός με πήγε στην Odeon. … Παίζαμε σ’ ένα ουζερί στη Βάθη με τον Κυριαζή. Εκεί με στίχους του Τσάντα έγραψα τη Γόπα. Την τραγούδησε ο Γιάννης…»
Μερικά τραγούδια του: «Η γόπα» που ακούμε, «Μάνα μου μη με καταδικάζεις», «Θα χτίσω ένα παλάτι», «Το γεφυράκι», «Ο Βάγγος», «Σε είχα για ζωνάρι μου», κ.ά.
19. Σε ποιον το ντέρτι μου να πω
Κώστας Κανούλας : Γεννήθηκε στα Σώκια της Μικράς Ασίας το 1894. Από μικρός με τον πατέρα του που ήταν βιολιστής, παίζανε σε διάφορα πανηγύρια. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή βρίσκεται στην Αίγυπτο, στην Αλεξάνδρεια, όπου φτιάχνει την ορχήστρα «Les Rossignols d’ Alexandrie» παίζοντας σε διάφορα αριστοκρατικά κέντρα. Ο ίδιος έπαιζε βιολοντσέλο, κοντραμπάσο και τσέμπαλο. Αργότερα στην Αθήνα, γνωρίζεται με το Δημήτρη Σέμση (Σαλονικιό), ο οποίος παντρεύεται την αδελφή του, και με την προτροπή του οποίου αρχίζει να γράφει ρεμπέτικα. Στην κατοχή και μετά παίζει σε διάφορα κέντρα (Πεταλούδα, στου Τζίμη του χοντρου κ.ά). Το 1949 πάλι στην Αλεξάνδρεια και μετά το 1950 φτιάχνει την ορχήστρα «Κώστας Κανούλας» με την οποία έπαιζε κάθε Κυριακή στο κρατικό Ραδιόφωνο, εγκαταλείπει τα πάλκα και ασχολείται με ενορχηστρώσεις και ηχογραφήσεις (σε δίσκους του Ζαμπέτα και του Μπιθικώτση κυρίως), μέχρι το θάνατό του το 1962.
Ακούμε: «Σε ποιον το ντέρτι μου να πω» τραγούδι του 1940 με το Στράτο Παγιουμτζή που έγραψε και τους στίχους.
20. Ζαμπέτα
Δισκογραφικά εμφανίζεται το 1940. Μεταξύ των λίγων τραγουδιών που έγραψε προπολεμικά: «Εσύ τα φταις», «Καλόκαρδή μου Ντίνα», «Η μάνα που σε γέννησε», «Σε ποιον το ντέρτι μου να πω», «Με σένα ξελογιάστηκα» με το Στράτο, «Θέλω σπίτι και λεφτά», «Δυο μάτια παιχνιδιάρικα» με το Στράτο και το Στελλάκη κ.ά., ενώ μόνο τρία δημοτικοφανή τραγούδια ηχογράφησε μετά την κατοχή με τη Δέσπω Κανέλλου.
«Πάντα καλοντυμένος, πάντα μερακλής…. Φοβερός στην παρέα. … Πήγε όμως ο καημένος ξεχασμένος…». Όχι μόνο του Κώστα Κανούλα, αλλά και πολλών άλλων σημαντικών συνθετών, τραγουδιστών ή στιχουργών, αυτή ήταν η μοίρα…
Ακούμε το γνωστότερο ίσως τραγούδι του Κώστα Κανούλα: «Ζαμπέτα» του 1940 με το Στράτο Παγιουμτζή που έγραψε και τους στίχους.
-
katsabinis
- More than 50 posts user
- Δημοσιεύσεις: 97
- Εγγραφή: 26 Ιουν 2006 10:36 pm
- Τοποθεσία: Δίστομο
- Επικοινωνία:
Ένα μεγάλο μπράβο !!
Βασίλη σου αξίζουν πολλά μπράβο ! Άκουσα την εκπομπή σου, και διάβασα
τις πληροφορίες για το κάθε τραγούδι. Τι να πω; Συγχαρητήρια για το κέφι
και την όρεξη που έχεις, όλον αυτό το ζήλο σου, για να μοιραστείς μαζί μας, τόσα όμορφα πράγματα.
Να είσαι καλά φίλε μου! Σε ευχαριστούμε πολύ πολύ !!!
τις πληροφορίες για το κάθε τραγούδι. Τι να πω; Συγχαρητήρια για το κέφι
και την όρεξη που έχεις, όλον αυτό το ζήλο σου, για να μοιραστείς μαζί μας, τόσα όμορφα πράγματα.
Να είσαι καλά φίλε μου! Σε ευχαριστούμε πολύ πολύ !!!
