max έγραψε:Για να ξεφύγουμε λίγο και να συζητήσουμε κάτι πιο ουσιαστικό, θα είχε ενδιαφέρουν να ακουστούν απόψεις σχετικά με το παρακάτω άρθρο:
Απ' το ρεμπέτικο στο "λαϊκό", ένα τσιγάρο δρόμος. Τρίφυλλο. Για να αντέξεις.
http://www.theinsider.gr/index.php?opti ... A.facebook
Διάβασα το άρθρο Μάκη. Μακρύ και πολύ ενδιαφέρον. Τι να σου πώ? Αρχίζει με τον Παπάζογλου που για μένα από μόνος του είναι ανεξάντλητο θέμα, και επεκτείνεται στο ρεμπέτικο και στο λαϊκό, στη σχέση τους, στην πολιτική, κοινωνική και μουσική μας ιστορία των τελευταίων 100 ετών, στην απώλεια της πολιτισμικής μας ταυτότητας, και στα σημερινά μας χάλια.
Εγώ πιστεύω (και δεν θέλω να ακουστεί μελό από μερικούς κυνικούς) πως σε αυτή τη σελίδα, με όλες τις παραξενιές μας και διαφωνίες μας, είμαστε μία δάδα στο πολιτισμικό σκοτάδι και συνεχίζουμε να φωτίζουμε. Νοσταλγώ αρκετές φορές και την συνεισφορά μελών που δείχνουν να μην είναι πλέον ενεργά (μας έχει φάει το face book, νομίζω), αλλά έστω και χωρίς αυτούς/αυτές πρέπει να συνεχίσουμε να μιλάμε. Μπορεί να ακουγόμαστε σαν "φωνή βοώντος εν τη ερήμω", αλλά δεν είμαστε, απλά θέλουμε ακόμα πιο μεγάλη προσπάθεια και πιο έξυπνες τακτικές για τη διαφύλαξη και διάδοση των πολιτισμικών μας αξιών. Το οφείλουμε στις γενιές που έρχονται.
Έτσι, το άρθρο στο οποίο παραπέμπεις και με το οποίο συμφωνώ στα πλείστα, γίνεται για μένα έναυσμα για πολύ μεγάλη και πλατειά συζήτηση και θα συνιστούσα στον καθένα να το διαβάσει και να το σχολιάσει.
Αρχίζω με μία πρόταση/διαπίστωση:
1. Ο Παπάζογλου το "έπιασε" το νόημα πολύ σωστά εξ' αρχής και σε πολύ βαθύτερο βαθμό από άλλους δημιουργούς (προσωπική άποψη) και παραμένει για μένα μάλλον ο πιο πολιτικοποιημένος συνθέτης της εποχής του κρίνοντας έστω και από τα 20-25 τραγούδια του που σώθηκαν.
Η πολιτική/κοινωνική ιστορία μας συνδέεται άμεσα με την άνοδο και πτώση του ρεμπέτικου και οφείλουν να εξετασθούν και αξιολογηθούν και τα δύο φαινόμενα σε συνάρτηση με αυτή την ιστορία.
Η πολιτισμική παρακμή είχε ήδη αρχίσει με την πρωθυπουργία του Παπάγου και του Καραμανλή μετέπειτα. Δεν αποδίδω μεγάλη ευθύνη στους καλλιτέχνες (κάποια μικρή), αλλά στους πολιτικούς.
Με άλλα λόγια, δεν φταίει ο Χιώτης που το μπουζούκι έγινε τετράχορδο (άκρως δυναμικό όργανο, έτσι κι' αλλιώς), αλλά ίσως φταίει κάπως πιο πολύ ο Καζαντζίδης και οι συν αυτώ που τελικά η Ινδοκρατία και Αραβοκρατία επεκράτησαν σαν εκφράσεις και για εμπορικές σκοπιμότητες που στην ουσία μας δηλητηρίασαν ηθικά και πνευματικά.
Γιατί στην ουσία και όπως το κρίνω σαν μουσικός, αυτό συμβαίνει σήμερα:
Η μουσική μας δεν είναι πια ελληνοπρεπής. Είναι ανατολίτικη κλάψα που δεν συναντιέται στο ρεμπέτικο ή όπως υπονοεί το άρθρο, μουσική για αρκούδες. σκυλιά και άλλα θηλαστικά, αλλά όχι για απογόνους ρεμπετών (για να μην το πάμε και πιο πίσω ιστορικά).
Για να μην μακρηγορώ, σταματώ με την ελπίδα πως και άλλοι θα ενδιαφερθούν να συνεισφέρουν στη συζήτηση.
Απλά δηλώνω:
Έχουμε επιταγή και καθήκον να σώσουμε τη μουσική μας παράδοση από το τέλμα που την έχωσαν οι προηγούμενες επτά δεκαετίες, για τους νέους ανθρώπους και για τους εαυτούς μας-γιατί ίσως σώζουμε και τους εαυτούς μας κάπως, κάνοντας κάτι τέτοιο.