ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ ΛΕΞΙΚΟΥ

Προτάσεις και αναζητήσεις για Μουσική, Θέατρο, Κινηματογράφο, Βιβλία....
Απάντηση
Μήνυμα
Συγγραφέας
Άβαταρ μέλους
Alcibiadis
More than 150 posts user.
Δημοσιεύσεις: 262
Εγγραφή: 31 Αύγ 2008 08:07 pm
Τοποθεσία: όπου παίζει ο "γαύρος"!...
Επικοινωνία:

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ ΛΕΞΙΚΟΥ

#1 Δημοσίευση από Alcibiadis »

Προδημοσίευση από το βιβλίο: "Λεξικό των θωρακικών ανθρώπων και πραγματεία για τα μικρασιάτικα, ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια (1900 - 1960)"του Κώστα Λσδόπουλου.

α λάνης ο, αλάνι το, ουσ. [+] (για χαρακτηρισμό ανδρών) (τουρκ. alan = ξέφωτο δάσους) (βλ. ΣΧΟΛΙΟ): ”εγώ είμ’ αλάνης, μάνας γιος, μάγκας (βλ.λ.) σωστός στην τρίχα ” (βλ.λ.)|”Στου Πειραία το λιμάνι μου συστήσαν έν’ αλάνι “|”αμολάς (βλ.λ.) τα βράδια και γυρνάς μ’ όλα τ’ αλάνια “|”αν είσαι μόρτισσα (βλ.λ.) εσύ, αλάνι λεν εμένα, κι αν έχεις δυνατό αρκά (βλ.λ.), δε νοιάζομαι κανέναν “ ( = δε φοβάμαι κανέναν)
| αλανιάρης ο, αλανιάρα, αλάνα η, ουσ.[+] (ειδικότερα γιά τον ξεχωριστό ορισμό αρσενικού – θηλυκού, βλ. παρόν σχόλιο και προβληματισμό στις εισαγωγικές σελ. του λεξικού, κεφ. Στίχοι περί των «ελευθέρων» γυναικών του ΄30) : “Αλανιάρα, με τους μάγκες, κάθε βράδι ξενυχτάς, κι όλο με μπαγλαμαδάκια, αχ, και με μαύρο την περνάς “|”μού’κανε τη χωριατάρα (βλ.λ.) μιά χαρά, μα αυτή ήταν αλανιάρα, στα γερά “|”γιατί ’μαι ’γω η αλανιάρα η Λιλή, η πρώτη σκανταλιάρα (βλ.λ.) που δε δίνω γρόσι (βλ.λ.) γιά τους μάγκες (βλ.λ.) και δεν τρώω κρύγιες ματσαράγκες “ (βλ.λ.)|“σα το κεράκι, αλανιάρα μου, θα λειώσεις “|”θυμάσαι, όταν γύριζες στους δρόμους, αλανιάρα, γιά σένανε δεν έδινε κανένας μιά δεκάρα “|”Tώρα με αποστρέφονται, με λένε αλανιάρη “|”Αχ, έγινα αλανιάρης, κακούργος και γκρινιάρης και μεθάω κάθε μέρα, κούκλα μου, εγώ γιά σένα “|”Είμαι αλανιάρης στους δρόμους και γυρίζω, κι απ’ την πολλή μαστούρα (βλ.λ.) μου κανέναν δε γνωρίζω “| αλανάκι το, ουσ.[ν](υπκρ.)(γιά χαρακτηρισμό γυναικών) : “Αλανάκι με φωνάζουν ( = με ονομά- ζουν), αλανάκι με καλούν γιατί όλοι το σεβντά (βλ.λ.) τους τον περνούν “ | αλανιάρικο, επιθ.[ν](χαϊδευτικό υπκρ. γιά τις αλανιάρες γυναίκες): “όλο μες τα ταβερνειά πας και μπεκρουλιάζεις, αλανιάρικο | αλάνικο το, ουσ.[ν](χαϊδευτικό υπκρ.): “κάθε μέρα μια γουλιά, αλάνικο, φαρμάκι με ποτίζεις“

ΣΧΟΛΙΟ: Λέξη που δε μπορεί να εξηγηθεί επακριβώς. Μαζί με τις λέξεις «μάγκας», «μόρτης», «ρεμπέτης», ανήκει σ’ αυτές που η ερμηνεία τους είναι ασαφής, σαν ένα πουλί που ολοένα ξεφεύγει.

Τα λεξικά και τα διάφορα γλωσσάρια αποτελούν κι αυτά φορείς διαμόρφωσης ή επισημοποίησης ιδεολογίας.
Παραθέτω τα σχετικά λήμματα από πχ., το ΝΕΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ, ΚΡΙΑΡΑ ΕΜΜ., ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ, ΑΘΗΝΑ 1995. Ο παραπάνω λεξικογράφος παραθέτει στην αρχή του λεξικού και το ακόλουθο:

«... την κοινή λέξη σαφή χωρίς χυδαιότητα,
την λόγια λέξη εύστοχη, μα όχι σχολαστική,
το τέλειο ταίρι χορεύοντας μαζί».
(T.Σ. Έλιοτ, Άπαντα τα ποιήματα, ελλ. μετάφρ. Αριστοτέλη Νικολαϊδη, σελ. 245)

αλάνι το, ουσ. (λαϊκ). 1 (σπανίως) ανοιχτός υπαίθριος χώρος (συνήθως μέσα σε μια πόλη): Μέσα στ’ –ια ο άνεμος σήκωνε...πέτρες (Κόντογλου)(συνων. αλάνα). 2 αλητόπαιδο, αλήτης: ένα –ι απ’ το λιμάνι (λαϊκ. τραγ.). [τουρκ. alan] αλανιάρης, θηλ. –άρα και –ισσα, ουδ. –ικο, επιθ.(συνιζ., λαϊκ.) 1. που γυρίζει άσκοπα στους δρόμους: παιδί –ικο | (ως ουσ.) γέμισε το μαγαζί –ηδες (συνων. αλήτης, ρέμπελος, σοκακάς). 2. που δεν έχει καλή ανατροφή ή συμπεριφορά: γυναίκες –ες (συνων. χυδαίος)».

Όπως θα δείτε παρακάτω, οι ίδιοι οι στιχουργοί των ρεμπ. αφήνουν ανοιχτές αιχμές που «συμπαρατάσσονται» με τις παραπάνω ερμηνείες. Αυτό δεν είναι παράξενο, γιατί ήταν εκτεθειμένοι σε μια «ιδεολογική» σύγχυση και σε σήματα που εκπέμπονταν και από τα «ανώγεια» και από τα «κατώγεια». Ωστόσο, το λεξικό αυτό αρνείται να παραδώσει αυτή τη λέξη, κυρίως στους νέους ανθρώπους, χωρίς να σχολιάσει. Υπάρχει μια τρέχουσα ρομαντική άποψη ότι «αλανιάρης» και «αλανιάρα» ή «αλανιάρισσα» ήταν, καταπώς πιστεύεται ότι εννοούσαν οι «ρεμπέτες», ο/η ξένοιαστος, γλεντζές, μποέμ, ο «ωραίος τύπος». Μιά συνηθισμένη τακτική των σχολιαστών αυτής της μουσικής είναι να «τσιμπάν» στίχους, τυχαία (;), επιλεκτικά (;) και να στήνεται μια άποψη ή θεωρία. Δεν είναι παράξενο μέχρι ενός σημείου, κάτι αντίστοιχο κάνει κι αυτό το λεξικό. Για ορισμένα θέματα, πχ. τις «αλανιάρες» γυναίκες, δεν έχουμε άλλες πηγές εκτός απ’ τους στίχους, τα λεχθέντα από διάφορους επώνυμους της εποχής και τα σκόρπια δημοσιεύματα εφημερίδων και περιοδικών. Τα λεχθέντα των επωνύμων είναι αμφίβολης ασφάλειας και τα δημοσιεύματα, όπως είναι φυσικό, «χρωματισμένα» από την ιδεολογία του εντύπου, του δημοσιογράφου, την αυτολογοκρισία του και την επίσημη «ηθική» της εποχής. Έτσι, απομένουν οι στίχοι. Στίχοι όμως υπάρχουν πολλών ειδών. Αν υπάρχει ένας (πολύ περιωρισμένος, τελικά) αριθμός τραγουδιών που αφήνουν να κατανοηθεί ότι το ουσ. «αλανιάρης» ήταν για τους «ρεμπέτες» ο ξένοιαστος κλπ., υπάρχει πλειοψηφία παραδειγμάτων που δείχνει καθαρά κάτι άλλο. Ο Μ. Μαμβακάρης γιά παράδειγμα (πού τόσο έχουμε ασχοληθεί μαζί του γιατί άφησε την πιο «εσώψυχη» βιογραφία), χρησιμοποιούσε, από νωρίς, τη λέξη με αρνητικό τρόπο. Κανονικά, και για να είμαστε πιο δίκαιοι, θα έπρεπε να παραθέτουμε και τα μεν και τα δε παραδείγματα και ν’ αφήνουμε τα συμπεράσματα – τελικά δεν υπάρχουν συμπεράσματα, αλλά μόνο άνθρωποι – να πλανιούνται στον αέρα.

Παραθέτω μια μικρή σειρά παραδειγμάτων όπου είναι σαφές το αρνητικό φορτίο που κουβαλάει η λέξη. Τα 1,2,3 και 4, προέρχονται από τρ. του Μάρκου Βαμβακάρη:

1. “τώρα με αποστρέφονται, με λένε αλανιάρη “ , τι θέλω τέτοια μιά ζωή, ο Χάρος ας με πάρει “
2. “κι αν είμ’ αλάνης φουκαράς δε φταίω, σας το λέω “ (και τα δύο, από το τρ. «Μπουζούκι μου διπλόχορδο» (1937)(Σπ. Περιστέρη)
3. ”Είμαι αλανιάρης στους δρόμους και γυρίζω κι απ’ την πολλή μαστούρα μου κανέναν δε γνωρίζω ” («Αλανιάρης» (1934) Μ. Βαμβακάρη)
4. “Λούστρος κι αν εγίνηκες, αλήτης κι αλανιάρης, πρέπει να το καλοσκεφτείς, εμέ δεν έχεις πάρει “ (« Ο Μάρκος πολυτεχνίτης» (1937)(Σπ. Περιστέρη) Μ. Βαμβακάρης)
5. ”Χρόνια μες την Τρούμπα μαγκίτης κι αλανιάρης, φρόντισε να μάθεις κι ύστερα να με πάρεις ” (« Χρόνια στον Πειραία» (1946) Μ. Βαμβακάρης
Σημείωση: Το παράδειγμα 5 μπορεί να εκληφθεί και με άλλο τρόπο, σαν «εύσημο». Κατά την προσωπική μου άποψη, είναι «τραβηγμένο απ’ τα μαλλιά» το να υποστηρίζεται κάτι τέτοιο, αλλά για περισσότερη ανάλυση για το συγκεκριμένο, βλ.λ. Τρούμπα.
6. ”Αχ, έγιν’ αλανιάρης, αχ, κακούργος και γκρινιάρης ” («’Εγινα αλανιάρης», Δημ. Ατραϊδη)
7. ”μ’ έκανε και αλανιάρη , χασικλή και κουρελιάρη ” (παραλλαγή, “μπουρδελιάρη” )
8. ”μπροστά με λέγαν έξυπνο και πίσω αλανιάρη” («Ξεμάγκας» ή Βαρέθηκα τον αργιλέ, Βαγγ. Παπάζογλου)
9. ”Βρε αλανιάρηδες , για κάντε μου τη χάρη κι απ’ το μαγαζί να πάρετε ποδάρι ”
10. “αλάνι με φωνάζουνε και με κατηγορούνε, η μάνα και τ’ αδέρφια μου δε θέλουν να με δούνε “
11. “αλάνι πως κατάντησα το πως, κανείς δεν ξέρει “ (δυό παραδείγματα από τους στίχους του τρ. «Το αλανάκι» (1940) (Δ. Γκόγκου.Μπαγιαντέρα)
12. “μα ’συ μου λες πως δε με θες γιατ’ είμαι αλανιάρης και μου χτυπάς κατάμουτρα (βλ.λ.) πως πλούσιο θα πάρεις “ («Κάθε βραδάκι τραγουδώ» , με τον Σ. Παγιουμτζή και Κ. Ρούκουνα)
13. “μπορεί να είμαι λίγο αλάνης, μ’ αξίζω τάληρα πολλά “ («Καπριτσιόζα» Γ. Μητσάκη με τη Γεωργακοπούλου)
14. ”θυμάσαι όταν γύριζες στους δρόμους αλανιάρα, γιά σένανε δεν έδινε κανένας μια δεκάρα ” («Εσύ μ’ αυτά τα πείσματα» - (Κ. Καρίπη) στίχοι Γ. Πετροπουλέα,
To 14 είναι από τα ελάχιστα παραδείγματα όπου το ουσ., στο θηλυκό του γένος, χρησιμοποιείται καθαρά αρνητικά.
15. Ο Μάρκος Βαμβακάρης, όταν στόλισε τον εαυτό του με λεβέντικες ιδιότητες στο χασάπικο « Ο Μάρκος κάνει σαρμάκο» (1936), διάλεξε τα ουσ. «σεβνταλής», «ντερβίσης», «ντερμπεντέρης». Το ότι το ουσ. «αλανιάρης» δεν ταίριαζε στο μέτρο, αν ήθελε να το χρησιμοποιήσει, δεν αποτελεί εξήγηση
16. Τέλος, σε ένα υπέροχο ερωτικό τρ. του Μανώλη Χιώτη (πριν περάσει σε άλλα τοπία), το «Είσαι φίνος χαρακτήρας», φαίνεται καθαρά η υποτίμηση και ο κατατρεγμός και της πιάτσας, απέναντι στους «αλανιάρηδες».

Παραθέτω τους στίχους του τραγουδιού που μιλάνε καθαρά :

Είσαι φίνος χαρακτήρας ( ; )
(Μ. Χιώτη) – Μ. Νίνου, Στελλάκης

Το καλύτερο παιδί του κόσμου είσαι ’σύ
κι ας σε λένε αλανιάρη και μπερμπάντη
κι αν δεν έχεις τρόπους έχεις μιά καρδιά χρυσή,
είσαι φίνος χαρακτήρας, σα διαμάντι

Όσοι φίλοι σε κατηγορούν, ζηλεύουνε
κι ελατώματα πολλά βρίσκουν σ’ εσένα,
που γυρίζουμε μαζί με κοροϊδεύουνε,
μα τα λόγια τους πηγαίνουν στα χαμένα

Σου το λέω καθαρά, ότι κι αν κάνουνε,
δεν αλλάζει το μυαλό μου να σ’ αφήσω.
Δε μπορούν απ’ την καρδιά μου να σε βγάλουνε,
γιατί μ’ έκανες τρελά να σ’ αγαπήσω

Το αρνητικό φορτίο δεν υπήρχε μόνο στον γενικότερο κοινωνικό περίγυρο των «άλλων» όπου, σαφώς, η λέξη ήταν μειωτική και υβριστική, αλλά και μέσα στους κύκλους της μαγκιάς βιωνόταν, σχεδόν πάντα, σα «κατάντια». Μεταφέρω επιλεγμένα αποσπάσματα από το βιβλίο του Κ. Χατζηδουλή «Μπαγιαντέρας»: «Μέσα σ’ αυτό το μαγκότοπο, μεγάλωνα κι εγώ. Μόνο εγώ από την οικογένειά μου βγήκα αλανιάρης. Και μόρτης βέβαια, στο ξαναείπα, αλλά ούτε προκαλούσα, ούτε ενοχλούσα. Ρώτα ανθρώπους που ζούνε ακόμα, παιδικούς φίλους μου να σου πούνε. Δεν ήθελα όμως να με ενοχλεί κανένας. Δεν σήκωνα νταηλίκια και μαγκιές και παρόμοια… Αλλά κι εγώ άμα παρατσαντιζόμουνα δεν πήγαινα πάσο, ε; … Τον έβρισα κι εγώ πολύ άσχημα γιατί δεν χάριζα κάστανα. «Για τον τελευταίο αλανιάρη παίζω, για σένα και την παρέα σου δεν παίζω, ρε κωλοχανά, γαμώ τα κέρατά σου», του φώναξα απ’ το πάλκο!»

Ταυτόχρονα όμως, οι λέξεις μέσα στα ρεμπ. και στα μικρ. αλλάζουν χρώμα ανάλογα με τη στιγμή, τον τόνο της φωνής, τη διάθεση, το συνθέτη, το τραγούδι. Τα τραγούδια αυτά είναι ένα ρέον ποτάμι. Μέσα στο τραγούδι « Λέλα» (1926 ή 1929)(Παναγ. Τούντα), ακούγεται ένας μουσικός που φωνάζει στη Ρόζα Εσκενάζι, «γεια σου Ρόζα, αλανιάρα». Απ’ ότι γνωρίζω, είναι το μοναδικό παράδειγμα τέτοιου «χαιρετισμού». Εδώ μπορούμε να σταθούμε λίγο και να σκεφτούμε. Το τρ. «Λέλα« φέρεται να είναι η πρώτη εγγραφή δίσκου της Ρόζας, μετά την ανακάλυψή της από τον Τούντα. Υπάρχει δυσκολία να ορίσουμε την ηλικία της, εκείνη την ημέρα. Η μεγάλη τραγουδίστρια την έκρυβε. Έχει δηλώσει πως γεννήθηκε το 1910, ενώ ο Παναγ. Κουνάδης πιστεύει πως ήρθε στον κόσμο μεταξύ 1883-1887. Άλλοι την υπολογίζουν ανάμεσα στα 1890-1900. Σύμφωνα με τη δήλωση της ίδιας της Ρόζας, ήτανε 16 ή 19 χρονών εκείνη την ημέρα ή, κάπου μεταξύ 25-26. Η στιγμή ήταν σημαντική για κείνη. Να υποθέσουμε ότι αυτό το, «γεια σου Ρόζα, αλανιάρα», ήταν για να δώσει μια ζωντάνια στην εγγραφή, όπως συνηθιζόταν; Ή, ήταν προμελετημένο και «πετάχτηκε» για να της κρατήσει «σφιγμένα τα λουριά»; Η ατμόσφαιρα στη διάρκεια των ηχογραφήσεων ήτανε πιεσμένη από τις βουλές των υπευθύνων και παιχνίδια οικονομικά παίζονταν κάθε στιγμή. Αν υποθέσουμε η Ρόζα θεώρησε το «χαιρετισμό» μειωτικό θα τολμούσε, στην πρώτη της εγγραφή, να προβάλλει βέτο; Αμφίβολο. Είχε βέβαια ήδη ένα παρελθόν μέσα στ’ αγκάθια της ζωής αλλά, όταν κάτι εγγράφεται παίρνει μιά άλλη διάσταση και, ίσως να της ήρθε κατακέφαλα. Βέβαια, παιζόταν ένα παιχνίδι που απέβλεπε στο «χάιδεμα» του αγοραστικού κοινού και οι τραγουδίστριες, που δεν ήταν κοριτσάκια του Παρθεναγωγείου, ήξεραν πολύ καλά περί τίνος πρόκειται. Επιπλέον, οι γυναίκες εκείνων των εποχών δε παίρναν και πολύ στα σοβαρά τους άντρες, σοφά δασκαλεμένες απ’ τις μανάδες τους. Παρόλ’ αυτά, δεν πείθομαι ότι άρεσε (ή δεν τις ενοχλούσε) στις γυναίκες να τις φωνάζουν «αλανιάρες». Όπως συνήθιζαν οι άνδρες τραγουδιστές να πετάν κοπλιμέντα στον εαυτό τους ή σε παρόντες παιχνιδιατόρους την ώρα της εγγραφής των δίσκων (π.χ. «γεια σου, Κάβουρα/Σαμιωτάκι μου», «να χαρώ το στόμα σου» κλπ.), το ίδιο κάναν και οι γυναίκες, κυρίως τα δύο αηδόνια, η Ρίτα Αμπατζή και η Ρόζα Εσκενάζι. Δεν υπάρχει όμως ούτε ένα παράδειγμα που να «φοράν» στον εαυτό τους τη λέξη «αλανιάρα». Όταν αυτό συμβαίνει, όπως με την παραπάνω περίπτωση, ακούγεται από στόμα ανδρών. Ακόμα περισσότερο πείθομαι για όσα παραπάνω υποστηρίζω, όταν ακούω στο τρ. « Αλανιάρα » (Columbia DG6273) του Δημ. Λαδόπουλου ή Μανησαλή, μιά βαριεστημένη Ρόζα να τραγουδάει το στερεότυπο στιχουργικό μοτίβο των προτιμήσεων (γούστων) μιάς «αλανιάρας» (μεθύσια, ταβέρνες, δε με νοιάζει ο κόσμος κτλ...). Ιδιαίτερα, όταν φτάνει η στιγμή του σαχλού στίχου : “μ’ αρέσει τ’ αλανιάρικο γιατί έχει σημασία, δεν εκτιμάω τα λεφτά, ούτε τη φαντασία “ (...)

Ένα άλλο, από τα πολλά παραδείγματα, μπορεί να είναι ο τρόπος που χρησιμοποίησε τη λέξη ο Βαγγέλης Παπάζογλου. Στο τρ. «Η Βολιώτισσα» λέει : «μού’ κανε τη χωριατάρα μια χαρά, μα, αυτή ’ταν αλανιάρα στα γερά». Σε πρώτο επίπεδο εννοεί πως δεν ήταν «αθώα περιστερά» όπως του εμφανιζόταν, αλλά «βγαλμένη στη ζωή» (…). Σε δεύτερο επίπεδο, μπορεί κανείς να δώσει διάφορες ερμηνείες. Οπωσδήποτε, εμείς έχουμε το πρόβλημα. Αυτοί διοχέτευαν αλλού τις ευαισθησίες τους.

Στο βιβλίο «Περί της λέξεως «ρεμπέτικο» το ανάγνωσμα… και άλλα», ο Πάνος Σαββόπουλος κάνει μια, «εξ’ απαλών ονύχων» (όπως δηλώνει κι ο ίδιος), προσέγγιση στο θέμα της κατηγορίας των επαναστατημένων «ρεμπετισσών του ’30 (βλ. περισσότερα στις εισαγωγικές σελ., κεφ. Στίχοι περί των «ελευθέρων» γυναικών του '30). Καταλαβαίνω τι εννοεί, παρασυρμένος από την αντιπαράθεση ανάμεσα σ’ αυτό τον κόσμο και τους «άλλους», διαφωνώ όμως μαζί του και προσθέτω, ότι οι «πληροφορίες» για τις «ελεύθερες» γυναίκες του '30, προέρχονται από στίχους που γράφτηκαν από άντρες. Αυτό είναι προς τιμή τους, αν τους εκλάβουμε, όπως και ήταν, «ευαίσθητα θερμόμετρα» της γύρω τους πραγματικότητας. Οπωσδήποτε όμως, αυτά που γράφουν είναι φιλτραρισμένα μέσα από την αντρική τους ψυχολογία και τρόπο θέασης. Βλέπουν λοιπόν, βιώνουν, «γεύονται» το φαινόμενο και το καταγράφουν. Υπάρχει ένα «ναι μεν, αλλά…». Ενδιαφέρον επίσης είναι ότι, στους στίχους που αναφέρεται η λέξη αλανιάρης, χρησιμοποιείται, όπως ανέφερα παραπάνω, σαν ένα είδος «κατάντιας». Αντίθετα, όταν περνάει σε γυναίκες, τα πράγματα αλλάζουν. Η χρήση του θηλυκού «αλανιάρα» κουβαλάει μια αίσθηση «γαργαλήματος» και στέλνει «διφορούμενα –για να μη πω, ξεκάθαρα αρνητικά– αλλά και αμήχανα σήματα. Όχι ξεκάθαρα καταφατικά και θετικά, όπως υποστηρίζει ο Π.Σ. Σύμφωνα με το δείγμα των 10.000 τραγουδιών που χρησιμοποίησε αυτό το λεξικό, δε συναντήθηκε ούτε ένα τραγούδι όπου μια γυναίκα να «παραπονιέται», με τον ένα ή άλλο τρόπο (και, πάντοτε διαμέσου των ανδρών στιχουργών), ότι «κατάντησε» να γίνει αλανιάρα. Αντίθετα, οι αρσενικοί «ήρωες» των τραγουδιών το δέχονται, σε πολλά παραδείγματα, σα ξεπεσμό. Παραθέτω τους στίχους ενός τραγουδιού. Σ’ αυτούς μπορεί κανείς να «δοκιμάσει» τις ηθικές του προκαταλήψεις:

Αλανάκι (1933)
του Ι. Χατζηαντωνίου
τρ. Κατίνα Χωματιανού ή Χωματοπούλου

Αλανάκι με φωνάζουν αλανάκι με καλούν,
γιατί όλοι το σεβντά τους, με τα μένα τον περνούν.

Κάθε βράδι εγώ γλεντάω με σαντούρια και βιολιά
και ξεχνώ τα ντέρτια ούλα, μες τον ψεύτικο ντουνιά

Είμαι ’κείνο το αλανάκι το γνωστό, το ξακουστό,
κάθε βράδι μες τις μπύρες που γλεντάω και μεθώ

Έτσι πάντα μου αρέσει η τσαχπίνικια ζωή,
γιατί αγαπώ έναν άντρα ντερμπεντέρη και νταή

Μου αρέσουνε οι μάγκες, γιατί μάγκα αγαπώ,
θέλω σεβνταλήδες νά’χω στην παρέα που μεθώ
(για παραπέρα ανάλυση και σχόλια για το τρ. βλ. εισαγωγικές σελίδες, κεφ. Στίχοι περί των «ελευθέρων» γυναικών του '30,

Καταλήγοντας, μπορούμε να εστιάσουμε σε τρεις κατηγορίες ερμηνειών, σχετικά με τον αλανιάρη, -ισσα :

1. την τρέχουσα και «επιπόλαιη» των λεξικών που απηχεί τον τρόπο που βιώνουν τη λέξη οι «άλλοι«, που δεν είχαν καμιά σχέση με αυτού του είδους τη μουσική, ούτε και τον τρόπο που σκέφτονται, λειτουργούν και υποφέρουν οι λαϊκοί άνθρωποι. Η ερμηνεία της λέξης κατ’ αυτούς είναι, χοντρικά, αλήτης, ρεμπέλος, άτομο που γυρίζει άσκοπα (…) κλπ. Ιδιαίτερα αυτό το «άσκοπα» είναι κωμικό...
2. τον τρόπο που ερμηνεύεται η λέξη πχ., στο βιβλίο «Περί της λέξεως ρεμπέτικο το ανάγνωσμα και άλλα...» του Πάνου Σαββόπουλου, εκδ. Οδός Πανός: «...Για τους ρεμπέτες, όμως, τις ρεμπέτισσες και τα τραγούδια τους σήμαινε τον ξέγνοιαστο, το γλεντζέ, τον μποέμ, δηλαδή τον «ωραίο τύπο»,
3. τον τρόπο ματιάς του παρόντος λεξικού που συμφωνεί, εν μέρει, με την ερμηνεία (2) – για μια συγκεκριμένη «ηρωική» περίοδο, αλλά συμπληρώνει με το ότι, «αλανιάρης» (μόνο για τη χρήση στο αρσενικό γένος) είναι ένα άτομο που, για διάφορους προσωπικούς λόγους (συνήθως ερωτικούς, όπως θέλει να παρουσιάζεται μέσα απ’ τους στίχους) και κοινωνικές αιτίες, πλάθει μιά «ιδεολογία» για το περατό της ζωής και, μην έχοντας πολλές επιλογές γίνεται, κυρίως οι άντρες, «αυτοκαταστροφικό» και «ζεί σύμφωνα με τις στιγμιαίες παρορμήσεις του», όπως σημειώνει ο Τάσος Σχορέλης.

Μπορεί οι παραπάνω γνώμες και ο χαρακτηρισμός «αυτοκαταστροφικό» να ακούγονται «ηθικοπλαστικές». Δε μπορούμε όμως να κρίνουμε τη λέξη «αλανιάρης», μεθυσμένοι από τον αλέγρο σκοπό πχ. του τραγουδιού του Μάρκου « Είμαι αλανιάρης». Η μέθη κάποια στιγμή περνάει... Αυτοί/ές που διαφωνούν μπορούν, επιπλέον, να σκεφτούν ότι λίγοι, πολύ λίγοι ανάμεσα σ’ αυτούς που μίλησαν, κράτησαν, μέχρι τέλους, ψηλά την «αλανιάρικη» σημαία και δε την ανασκεύασαν. Μια κάθετη άποψη μπορεί να είναι η ακόλουθη : όλοι αυτοί οι άνθρωποι, πεταμένοι στο περιθώριο, χτίσαν ένα τρόπο ζωής και σκέψης για να μη τρελαθούν. Είναι αυτό που ονομάζουμε, «ρεμπέτικο τρόπο ζωής». Το «αντίπερα μοντέλο» ήταν και είναι υπερβολικά «νερουλό« και άλλωστε, δε μπορούσαν, ακόμα και αν ήθελαν, να το πλησιάσουν. Ο ηρωισμός των «εκτός των τειχών» μπορεί να μοιάζει γοητευτικός σήμερα αλλά, δυστυχώς, η ιστορία δείχνει πάντοτε πως, μόνο κάποια ελάχιστα, περήφανα, αγύριστα κεφάλια, αντέχουν μέχρι τέλους...

Έτσι, μιά και τ’ αποτελέσματα αυτής της «κατάντιας» ποικίλλουν (πχ. μεθύσια, ξενύχτια, ναρκωτικά), είναι δύσκολο να βρεθούν επεξηγηματικές, συνώνυμες λέξεις. Ο πειρασμός του χαρακτηρισμού «έκλυτος βίος» είναι μαγνητικός, αλλά ασαφής και ηθικοπλαστικός. Οπωσδήποτε, το να ξεμπερδέψει κανείς με το πρόβλημα αυτών των δύο λέξεων ερμηνεύοντας, κυρίως το ουσ. «αλανιάρης», σα γλεντζές, μποέμης, ανέμελος, ωραίος τύπος, είναι μιά απλοποίηση. Όπως επίσης, αφελείς στίχοι σαν το “μ’ αρέσει τ’ αλανιάρικο γιατί έχει σημασία, δεν εκτιμάω τα λεφτά, ούτε τη φαντασία “ (...) , από το τρ. «Αλανιάρα» του Δημ Λαδόπουλου-Μαγνησαλή, με τη Ρόζα Εσκενάζι, δεν προσθέτουν τίποτα στον προβληματισμό.

Το 1950 ηχογραφείται το χασαποσέρβικο του Β.Τσιτσάνη «Τα διαλεχτά παιδιά». Παραθέτω τον 1ο στίχο και το ρεφρέν:

Τα διαλεχτά παιδιά
Είμαστε αλάνια, διαλεχτά παιδιά μέσα στην πιάτσα
και δεν την τρομάζουν οι φουρτούνες τη δική μας ράτσα!

Τι τα θες, τι τα θες; Πάντα έτσι είν’ η ζωή,
θα γελάς, ή θα κλαις, βράδι και πρωί...

Ο Β. Τσιτσάνης ήταν ένας ιδιαίτερα ευφυής άνθρωπος. Το χασαποσέρβικό του έχει τον ακίνδυνο τίτλο : «Τα διαλεχτά παιδιά». Η λέξη «αλάνια», που την παρασύρει και της αφαιρεί το «επικίνδυνο» βάρος, το αμέσως επόμενο «διαλεχτά παιδιά», αποδυναμώνεται και εισπράττεται σαν «έξυπνα παιδιά», «χαϊδεύοντας» το ανδρικό ελληνικό κοινό. Έτσι, βιώνεται, εν είδει παράσημου, και σήμερα (00), αυτή η παλιά και φορτισμένη λέξη. Οι παραπάνω στίχοι αποτελούν ένα παράδειγμα ευελιξίας και «στιλβώματος» της εμπειρίας που αποκόμισε ο συνθέτης από το καθεαυτού ρεμπέτικο. Μια σύγκριση με το ογκολιθικό και κάθετα ειλικρινές «Αλανιάρης» (1934) του Μάρκου Βαμβακάρη, δείχνει τις αλλαγές νοοτροπίας και τεχνοτροπίας.

Αλανιάρης
Είμαι αλανιάρης στους δρόμους και γυρίζω
κι απ’ την πολλή μαστούρα μου κανέναν δε γνωρίζω...
η πείρα είναι μια χτένα που την αποκτάς όταν είσαι πια φαλακρός! (Αρκάς)

http://rembetikoidialogoigmail.blogspot.com

Άβαταρ μέλους
Pikinos
More than 150 posts user.
Δημοσιεύσεις: 329
Εγγραφή: 29 Μάιος 2006 10:20 am
Τοποθεσία: Γερμανία
Επικοινωνία:

#2 Δημοσίευση από Pikinos »

Κινούμενος αναπόφευκτα στα πλαίσια της ανάλυσης, το βασικό συμπέρασμά μου σχετικά με το παραπάνω ανάγνωσμα, είναι ότι δεν έχουμε να κάνουμε με «λεξικό» όπως διεκδικεί ο τίτλος, καθότι:

- είναι επιστημονικά ανεπαρκές τόσο στη δομή και τεκμηρίωση όσο και στο ύφος γραφής

- ο συγγραφέας παραθέτει τη γνώμη του για πρόσωπα και πράγματα, συνεπώς το πόνημα δεν είναι ουδέτερο και άρα μη-επιστημονικό (βλέπε πάνω), στα μέτρα πάντοτε ενός λεξικού.

Μάλλον πρόκειται λοιπόν για σταχυολόγιο. Ο άνθρωπος περισυνέλεξε χαρακτηριστικές λέξεις της εποχής βασισμένος κυρίως στους στίχους (δυστυχώς όχι πάντα σωστά ακουσμένους, δείτε παρακάτω) των τραγουδιών, έκανε τα σχόλιά του κι έβγαλε βιβλίο.

Κάποια σχόλια/απορίες:

>>Όπως θα δείτε παρακάτω, οι ίδιοι οι στιχουργοί των ρεμπ. αφήνουν ανοιχτές αιχμές που «συμπαρατάσσονται» με τις παραπάνω ερμηνείες. Αυτό δεν είναι παράξενο, γιατί ήταν εκτεθειμένοι σε μια «ιδεολογική» σύγχυση και σε σήματα που εκπέμπονταν και από τα «ανώγεια» και από τα «κατώγεια»

Καμμία „σύγχυση“, ούτε „ιδεολογική“ ούτε άλλη δεν έχει ο απλός καθημερινός άνθρωπος που γράφει στίχους. Σύγχυση διακατέχει τον που δεν ακούει/διαβάζει τους στίχους προσεκτικά.

>>7. ”μ έκανε και αλανιάρη , χασικλή και κουρελιάρη ” (παραλλαγή, “μπουρδελιάρη” )

Σε ποιά εκτέλεση αναφέρεται το „μπουρδελιάρη“;

>>και δεν τρώω κρύγιες ματσαράγκες

Μήπως „τρίχες ματσαράγκες“; Τί σημαίνει αλήθεια το κρύγιες;

>>8. ”μπροστά με λέγαν έξυπνο και πίσω αλανιάρη”

Ο στίχος λέει ξεκάθαρα παλαβιάρη και όχι „αλανιάρη“!

>>5. ”Χρόνια μες την Τρούμπα μαγκίτης κι αλανιάρης...μπορεί να εκληφθεί και με άλλο τρόπο, σαν «εύσημο». Κατά την προσωπική μου άποψη, είναι «τραβηγμένο απ τα μαλλιά» το να υποστηρίζεται κάτι τέτοιο

Για εύσημο το βλέπω εγώ, μιας και στο φινάλε „όλος ο κόσμος τον αγαπάει“. Αλλά όπως και να χει το πράμμα, την άδειά μας θα πάρει ο συνθέτης για να πει αυτά που γουστάρει, όπως τα γουστάρει;!

Γενική παρατήρηση: εν μέρει κάποια βιογραφικά στοιχεία θα μπορούσαν και να είναι χρήσιμα στα περιθώρια ενός καλού λεξικού. Κατινιές και υπονοούμενα όμως σχετικά με:

- την πραγματική ηλικία της Ρόζας (λες κι ενδιαφέρει κανένα! Έπειτα, ο ατομικός αυτοπροσδιορισμός είναι απόρροια αυτοσεβασμού και εν γένει σεβασμού!).

- τις όποιες (αν υπήρχαν) ηθικές ή μη αναστολές, οικονομικά συμφέροντα ή φοβίες της εν λόγω

δεν αποτελούν στοιχεία λεξικού, παρά κουτσομπολιά φυλλάδας τύπου Espresso.

Κλείνοντας, ξανακάνω στροφή στον τίτλο, αιωρούμενος πάνω από το...βαθυστόχαστο εκείνο των „θωρακικών ανθρώπων“.
Μάλλον υπονοεί τους ανθρώπους που σκέφτονται και ενεργούν με την καρδιά, παραπέμποντας εμμέσως πλην σαφώς στους ρεμπέτες. Νοηματικά όμως αυτοαναιρείται ο συγγραφέας: πόσες καρπαζές θα μάζωνε απ’ τον αλανιάρη Μάρκο αν του πέταγε: “γειά σου Μάρκο μου θωρακικέ!“;!

Κοντολογίς, αφού περί „θωρακικών“ ο λόγος, προς τί τόση ανάλυση;; Ή όπως θα 'λεγε κι ο γνήσιος λαϊκός „θωρακικός“ άνθρωπος: βράσε ρύζι!
Von allem Geschriebenen liebe ich nur das, was einer mit seinem Blute schreibt. Schreibe mit Blut: und du wirst erfahren, dass Blut Geist ist.

Lilian
Δημοσιεύσεις: 1
Εγγραφή: 24 Μάιος 2010 01:02 pm

#3 Δημοσίευση από Lilian »

Πίκινε, τα είπες ό λ α !!!!!!!!!!!!!!
Lilian

Άβαταρ μέλους
Χασκίλ
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 560
Εγγραφή: 27 Δεκ 2006 11:53 pm
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

#4 Δημοσίευση από Χασκίλ »

Pikinos έγραψε:
>>και δεν τρώω κρύγιες ματσαράγκες

Μήπως „τρίχες ματσαράγκες“; Τί σημαίνει αλήθεια το κρύγιες;
Η Ρόζα το λέει "κρύγιες", ο Στελλάκης το λέει καθαρά "κρύες". Στην εκτέλεση με τη Ρόζα αν παρατηρήσεις θα δεις ότι έχει την τάση να βάζει το σύμφωνο γ χάριν ευφωνίας. Αυτό είναι όλο. (π.χ. αν προσέξεις λέει "είμ' εγώ ηγιαλανιάρα, η Λιλή η πρώτη σκανταλιάρα κ.λπ.)

Άβαταρ μέλους
Alcibiadis
More than 150 posts user.
Δημοσιεύσεις: 262
Εγγραφή: 31 Αύγ 2008 08:07 pm
Τοποθεσία: όπου παίζει ο "γαύρος"!...
Επικοινωνία:

#5 Δημοσίευση από Alcibiadis »

Περί... "ουδετερότητας".....
Όταν αναζητείται η αλήθεια μέσα σε λέξεις που η κάθε μια μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε πολλές και αντίθετες έννοιες (και μάλιστα σε μια εποχή κοντινή και γεμάτη αμφισβητήσεις) πως μπορεί ν' αποκλείσει ο συγγραφέας τον ανθρώπινό του παράγοντα και να γράψει... "ουδέτερα";; Μήπως στο τομέα αυτού του είδους (δηλ.της κατανόησης ρεμπέτικων λέξεων ) η οποιαδήποτε παραπομπή προς την "ουδετερότητα" καθιστά ως αντιεπιστημονικούς αυτούς που την επαγγέλονται;; Μήπως τελικά μπορεί να κριθεί σαν αντιεπιστημονικό το ανέφικτο αυτής της έννοιας;;

Περί "θωρακικών" ανθρώπων...
Προσωπικά η έκφραση μου αρέσει πολύ και δεν με χαλάει καθόλου. Ο Κώστας έχει το δικό του τρόπο και δικαίωμα να εκφράζεται και νομίζω ότι οποιαδήποτε προσπάθεια ειρωνείας είναι μπούμεραγκ για όποιον την επιχειρεί......

Περί ..."καρπαζιών"....
Νομίζω ότι αυτού του είδους η απρέπεια δεν αντέχει κανένα σχολιασμό!

αν εκείνο το βράδυ στη Τομπουρλίκα (πριν 3 χρόνια ) ο μπουζουξής ήταν "αλανιάρης" σαν τον Μάρκο τότε οι "καρπαζιές" θ' αντικαθίσταντο με πράξεις.... ποδοσφαιρικής ορολογίας......
δυστυχώς όμως ( αλλά και ευτυχώς για κάποιους) η εποχή παρήλθε, οπότε οι μεν μπορούν να παίζουν τα όργανα και οι δε να φωνασκούν ελεύθερα εμποδίζοντας!!!.......(όποιος με χαρακτηρίσει απρεπή θα παραδεχτώ ότι έχει δίκιο!)....

ο σεβασμός και η ευαισθησία προς το ρεμπέτικο δεν γίνεται πάντα διακριτός πίσω απ' τα καλώδια.
κάτι έχουν δει τα ματάκια μου τόσα χρόνια σ' αυτή τη κολοδουλειά.....
η πείρα είναι μια χτένα που την αποκτάς όταν είσαι πια φαλακρός! (Αρκάς)

http://rembetikoidialogoigmail.blogspot.com

Άβαταρ μέλους
Pikinos
More than 150 posts user.
Δημοσιεύσεις: 329
Εγγραφή: 29 Μάιος 2006 10:20 am
Τοποθεσία: Γερμανία
Επικοινωνία:

#6 Δημοσίευση από Pikinos »

Ανεγνώσκων την απάντηση, ομολογώ ότι εξεπλάγην!

Ενόμιζα ότι ξαναχτύπησε ο χρήστης (κουτσαβ)Άλκης Μαύρος, εκτελών αυτή τη φορά χρέη εκδότου και συνηγόρου του εν λόγω «λεξικού».

Καθότι, ως οφείλει να διαπιστώνει ο νοήμων αναγνώστης, το αρχικό κείμενο απλά επικολλήθηκε ως ενημερωτική προδημοσίευση από τον χρήστη, κοινώς τα γραφόμενα δεν του ανήκουν καν! Άρα, ποιός ο λόγος της προσωπικής επίθεσης;

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, αι αμφιβολίαι διελύθησαν ως νέφος καπνού! Προφανέστατα και δεν πρόκειται για τον γνωστό εν Αθήναις παντελονάτο ρεμπέτη! Ούτος αυτοεξορίσθει μετά φανφάρων και τυμπανοκρουσιών, τραβών τας τρίχας του!


Συμπέρασμα: το όλο σκηνικό αποτελεί ενορχηστρωμένη επίθεση από hackers, οι οποίοι αφού ρημάξανε το Fun section, υπέκλεψαν το password του χρήστη και επιχειρούν να προκαλέσουν σύγχυση!


Προς συντονιστάς: Παρακαλώ ελέγξατε! Στα Τάρταρα, κατηραμμένοι hackers! :P
Von allem Geschriebenen liebe ich nur das, was einer mit seinem Blute schreibt. Schreibe mit Blut: und du wirst erfahren, dass Blut Geist ist.

matilda
Δημοσιεύσεις: 16
Εγγραφή: 14 Οκτ 2008 06:27 pm
Επικοινωνία:

περί του "Λεξικού" του Ρεμπέτικου κ.ά...

#7 Δημοσίευση από matilda »

Lilian έγραψε:Πίκινε, τα είπες ό λ α !!!!!!!!!!!!!!


Γειά σας παιδιά,

Μπαίνω στη μικρή κουβεντούλα για να εξηγήσω μερικά πραμματάκια πριν, ίσως, γίνουν μεγαλύτερες κουβέντες, μιάς και δεν έχετε ολοκληρωμένη άποψη αφού δεν έχει ακόμα εκδοθεί το επονομαζόμενο ”Λεξικό”.

Πρώτα, διευκρινίζω ότι γράφει ο Κώστας Λαδόπουλος που έχει χρησιμοποιήσει το όνομα της κόρης του (Matilda).

Δεύτερο, ο Άλκης δημοσίευσε με δική του πρωτοβουλία, αφού με ρώτησε και του είπα ναι. Ο Άλκης είναι φίλος και όχι πράκτοράς μου ή μεσάζων. Άλλωστε, το λήμμα αλάνης υπήρχε ήδη δημοσιευμένο αλλού.

Ας εκφράσω πρώτα το σεβασμό και τις ευχαριστίες μου στο sealabs και στη δουλιά όλων σας. Ευχαριστίες υπάρχουν και στην αρχή του ”Λεξικού”. Το sealabs, απρόσμενη εξαίρεση για τα ελληνικά πράγματα, αποτελεί το μεγαλύτερο βοήθημα, κατά τη γνώμη μου, αν θέλει κανείς να δουλέψει για το Ρεμπέτικο.

Θα απευθυνθώ τώρα φιλικά στον Πίκινο γατί είναι ένας άνθρωπος που πάντα αναπτύσει το λόγο του, άσχετα αν τον χαρακτηρίζει μιά πικρία και ειρωνεία, όπως κι εμένα άλλωστε πολύ συχνά.

Το ”Λεξικό” για το οποιό παλεύω να βρω τα χρήματα να το εκδώσω με τη μέθοδο Print on Demand, είναι σαφές ότι θα χρειαστεί την υποστήριξή σας ΚΑΙ ΤΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΑΣ. Είμαι ένας από σας, με σαράντα χρόνια στη πλάτη μου μέσα στο Ρεμπέτικο, και όχι ένας απ΄τους ”άλλους”, όχι ένας όψιμος αλεξιπτωτιστής...

Το ”Λεξικό” ξεκινάει με 36 εισαγωγικές σελίδες που επεξηγούν, ποικιλλότροπα, τις θέσεις του και τις αντι-θέσεις του. Εκεί αναφέρεται καθαρά ότι δε καμώνεται πως είναι επιστημονικό πόνημα. Ούτε μπορεί, ούτε θέλει να μπορεί.
Θα έχει περίπου 600 σελίδες και βασίζεται σ΄ένα δείγμα γύρω στα 15.000 τραγούδια τα οποία ΑΚΟΥΣΤΗΚΑΝ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΤΙΚΑ! Χώρια απ΄το ότι τα ήξερα απέξω.

Μόνο σ΄ένα σημείο θέλω να μείνω και να πω δυό λόγια. Το Ρεμπέτικο, σαφώς, χρειάζεται επιστημονικές μελέτες και προσεγγίσεις αλλά, αυτός/ή που θα το κάνει θα είναι ένας χαρτογιακάς; Θα βάλει το ”νεκρό σώμα” στο τραπέζι και θα το τεμαχίσει με επιστημονικά νυστέρια; Χωρίς να έχει ο ίδιος περάσει από μέσα του με τα μπούνια; Μου φαίνεται λίγο κωμικό. Μου θυμίζει τους ταξιτζήδες που παραπονιούνται συνέχεια και λένε, αυτοί που αποφασίζουν για αλλαγές δρόμων, μονοδρομήσεις κλπ., κάνουν ασκήσεις επί χάρτου. Ας ρωτήσουν κι εμάς που οδηγάμε μέρα νύχτα...
Ακόμα, ας μη ξεχνάμε πως η ”ξύλινη γλώσσα” των επιστημονικών πονημάτων διαβάζεται από κάποιους ελάχιστους και κάνει όλους τους άλλους να χασμουριούνται. Ο έρωτας με τα ακραιφνή επιστημονικά πονήματα μπορεί να είναι έως και ένας α-συνειδητός συντηρητισμός.

Για το θέμα της αντικειμενικότητας ή της ουδετερότητας, ας μη το πιάσουμε. Το φρούτο αυτό ωριμάζει στα ψηλότερα κλαδιά των δέντρων και σπάνια ακουμπιέται, ιδιαίτερα στη χώρα μας. Πρέπει βέβαια να τείνει κανείς προς τα εκεί, ούτε συζήτηση.

Το θέμα των προσωπικών απόψεων.
Κάθε φορά που πάει να εκφράσει κανείς μιά άποψη που ελάχιστα παρεκκλίνει από τις γενικές παραδοχές και ομαδικές δοξολογίες, του πετάμε τη σβουνιά ”αυτά είναι προσωπικές σου απόψεις”. Εκεί τελειώνει η κουβέντα. Δεν υπάρχει αντεπιχειρηματολογία. Συνήθως σε στολίζουν με ειρωνείες, υποννοούμενα, κακία. Γιατί να κάνουμε έτσι; Μήπως επειδή η Δημοκρατία στη χώρα μας είναι ένα κουρέλι που σέρνεται από δω κι από κει;

Κάθε φορά που ακούγεται κάτι καινούριο παίρνουμε όλοι μας ένα φακό και εστιάζουμε στα λάθη, σ΄αυτά που δε συμφωνούμε. Γιατί; Συντηρητισμός; Πρόωρα γερατειά; Σπάνια ακούει κανείς καλές κουβέντες, τουλάχιστο στο επίπεδο που έχει κάτσει και δουλέψει, όταν οι άλλοι πίνανε το νεσκαφέ τους στον ήλιο...

Με όλ΄αυτά δεν εκφράζω φόβους μου ή ευαισθησίες. Ξέρω από πριν ότι το ”Λεξικό” θα πυροβοληθεί απ΄όλες τις μεριές. Σύμφωνα με τη λογική της αγοράς, αυτό είναι πολύ καλό. Δε σκέφτομαι έτσι όμως. Θα καθήσω και θα απαντήσω μαλακά και φιλικά σε όλους τους μύδρους, ελπίζω...

Τελειώνοντας, σας λέω ότι κάθησα και, εκτός των άλλων, σταχυολόγησα, όπως λέει ο Πίκινος. Το βιβλίο βέβαια δε θα μπορούσε να λέγεται ”Σταχυολόγιον”. Δε μου πάει. Το ”θωρακικός” μπορεί ν΄ακούγεται κουλτουριάρικο, το ξέρω. Δε μ΄ενδιαφέρει. Ξέρετε τι μ΄ενδιαφέρει; Να ανοίξει ο κύκλος αυτών που αγαπούν το Ρεμπέτικο, να μεγαλώσει και να πάει και στους ”άλλους”, βάζοντάς τους ταυτόχρονα στη θέση τους. Οι άλλοι και οι άλλες, θέλουν ν΄ακούνε τη λέξη ”πόδι”. Η λέξη ”ποδάρι” (”ακόμα και στο Χόλυγουντ θα βάλω το ποδάρι” - Μάρκος) τους ακούγεται λαϊκή και τους κάνει να μορφάζουν. Θαρρείς και είχαμε ποτέ αστική τάξη στην Ελλάδα. Λένε όμως αγόγγυστα, μαξιλάρι...κλπ.

Ελπίζω να μη κούρασα. Αφείστε να πηγαίνουμε κόντρα, να βάζουμε ερωτηματικά ακόμα και στα πιό αγιασμένα μας.

Να είστε καλά

Κώστας Λαδόπουλος (elkibra)
Τελευταία επεξεργασία από matilda σε 22 Σεπ 2010 02:59 pm, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.

Απάντηση

Επιστροφή σε “Προτάσεις”