Το χανουμάκι Καρίπης

Απ’ τον καιρό που έμπλεξα, χανούμι μου, με σένα,

μέρα και νύχτα βρίσκομαι με μάτια δακρυσμένα.

Που έμπλεξα στα χέρια σου, φελάχα ζηλεμένη,

μέρα και νύχτα βρίσκομαι με την καρδιά καμένη.

Τα μάτια σου τα νόστιμα όταν τα χαμηλώνεις,

όλου του κόσμου τις καρδιές, χανούμι, θανατώνεις.

Και με αυτές τις τσαχπινιές χωρίς καρδιές θ’ αφήσεις,

όποιος με σένα θα μπλεχτεί, φαρμάκι τον ποτίζεις.