Τα χώματα της ξενητειάς

Μάνα μου που με πότιζες σαν δέντρο στην αυλή σου,

θα φύγω για τη ξενητειά και δως μου την ευχή σου.

Μάνα μου, μάνα μου, αυτά τα ξένα μέρη

είναι δίκοπο, δίκοπο μαχαίρι.

Ποιός ξέρει, μάνα μου γλυκιά, που θα κατασταλάξω,

αν θα ΄χω ρούχα καθαρά, στη ξενητειά ν’αλλάξω.

Μάνα μου, μάνα μου, αυτά τα ξένα μέρη

είναι δίκοπο, δίκοπο μαχαίρι.

Στα χώματα της ξενιτειάς ο άνθρωπος τσακίζει,

μαραίνεται σαν το δεντρί και γρήγορα ασπρίζει.

Μάνα μου, μάνα μου, αυτά τα ξένα μέρη

είναι δίκοπο, δίκοπο μαχαίρι.