Στα κάστρα του Γεντί-Κουλέ

Στα κάστρα του Γεντί-Κουλέ και στο βαθύ κελί μου,

αργά τις ώρες μου μετρώ και πάντα εκείνη λαχταρώ,

που δεν θα δουν τα μάτια μου, ποτέ πια στη ζωή μου,

στο κελί μου απελπισμένος, χρόνια καταδικασμένος.

Με ζώνουν τοίχοι υψηλοί κι όπως αναστενάζω,

σκέπτουμ’ αυτή που μ’ αγαπά, σιγά η καρδούλα μου χτυπά

κι όπως θολώνει η σκέψη μου, απ’ τους λυγμούς σπαράζω,

στο κελί μου απελπισμένος, χρόνια καταδικασμένος.

Στα κάστρα του Γεντί-Κουλέ, φτωχό κορμί, χαμένο,

λιώνω στη σκέψη τη βαριά και σβήσαν οι ελπίδες πια,

αφού καταδικάστηκα, τι άλλο περιμένω,

στο κελί μου απελπισμένος, χρόνια καταδικασμένος.