Σαλονικιώτισσα

Ρε, τι σεβντάς είν’ τούτος, που ‘βαλα μέσ’ στην καρδιά,

για μια απ’ τη Σαλονίκη, που ‘ναι απ’ την Καλαμαριά,

κι ένα μουτράκι σαν φεγγάρι και σγουρά μαλλιά,

ένα κορμάκι όλο χάρη κι όλο λεβεντιά.

R: Σαλονικιώτισσά μου, πες μου στον Θεό σου,

τι βάσανο είν’ τούτο που τραβώ,

σαν περιμένω, να βγεις στο παράθυρό σου,

να τρέχω να, την άπονη ζητώ.

Τα μάτια της τα πλάνα μ’ έκαμαν να τρελαθώ

και μέσ’ στου Χαριλάου κάθε βράδυ ξενυχτώ,

γι’ αυτά τα μάτια μέρα-νύχτα πίνω και μεθώ

και πάντα μεθυσμένος τον σεβντά μου τραγουδώ.

R

Έλα, Σαλονικιώτισσά μου, μη με τυραννείς,

κολπάκια μη μου κάνεις, φρόντισε να μορφωθείς,

όταν θα γίνουμε ζευγάρι, κούκλα μου γλυκιά,

η Σαλονίκη θα ζηλεύει κι η Καλαμαριά.

R