Ο τραυματίας

Πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι

κι ακουμπισμένος σ' ένα δεντρί,

[ο τραυματίας αναστενάζει

και τη μανούλα του ζητάει για να δει.]]

Κι η νοσοκόμα, μόλις ακούει

το παλικάρι να την καλεί,

τρέχει κοντά του, τον αγκαλιάζει

και σαν μανούλα του τού δένει την πληγή.

Γλυκοξυπνάει και γύρω βλέπει

κι άλλους λεβέντες στο θάλαμο,

χαμογελάει μα και δακρύζει

κι η νοσοκόμα του γλυκαίνει τον καημό.

Γλυκιά κοπέλα, πως θα μπορέσω,

από κοντά σου να χωριστώ;

[Κι αυτή του λέει δε θα α' αφήσω

κι εγώ σ' αγάπησα και θα σε παντρευτώ!]]