Νύχτα χωρίς ξημέρωμα

Μεσάνυχτα και ξαγρυπνώ, για μια γυναίκα π’ αγαπώ

κι ο πόνος με σπαράζει, που να ‘ναι τώρα, που γυρνά,

τα χάδια της σε ποιόν κερνά, ποιος να την αγκαλιάζει.

R: Νύχτα χωρίς ξημέρωμα τα στήθια μου πληγώνεις,

εκείνη συλλογίζομαι και ‘σύ δε ξημερώνεις.

Γυναίκα δίχως αίσθημα, ήταν μεγάλο έγκλημα,

αυτό που μου ‘χεις κάνει, μα ‘γώ δε σε τιμώρησα

κι αν ήταν άλλος φόνισσα, θα είχες πια πεθάνει.

R

Μετ’ απο τέτοια προσβολή άλλη γυναίκα στη ζωή,

δε θέλω ν’αγαπήσω, εδώ σ’ αυτήν την ερημιά,

με τον καημό μου συντροφιά, μονάχος μου θα ζήσω.

R