Μελανούρι

Πες μου, φως μου, σαν περνάς κάνεις πόζα δε κοιτάς.

Τι σου έκανα μικρό και κρατάς τόσο θυμό, μελανούρι μου, γλυκό;

[Άστα νάζια πια αυτά, τα καπρίτσια τα κουτά,

με τα μένα σαν μπλεχτείς τη ζωή σου θα χαρείς.]x2

Και τι κάνεις τη ζαντή (σημ. τρελλή), την καρδιά μου να πονεί;

Γιατί στό' πα σαν κουτός, πως για σένα είμαι τρελός

κι απ' το ντέρτι παλαβός.

[Θά' χεις γλέντια και χορό και στην τρίχα, βρε μικρό

μέρα νύχτα θα γυρνάς, τους εχθρούς σου για να σκας.] χ2

(Ώπα! Γεια σου, Ογδοντάκη μου!)