Ήμουνα μόρτης μια φορά

Ήμουνα μόρτης μια φορά, λεβέντης της Αθήνας,

με λέγανε παλικαρά, μα ψόφαγα της πείνας,

μια δούλα ‘δώ, μια δούλα εκεί, μια παραμάνα πέρα,

με μπαλωμένο το βρακί και Νικολό καρτέρα.

R: Μα/Μα/Και τώρα που ‘χω τον παρά και είμαι μεγαλείο,

βουτάω σ’ όλες μια χαρά, είμ’ ερωτοπουλείο,

σαν μπαίνω στο καφέ αμάν, τα μάτια σαν σηκώνω,

δεν ξέρω αν γιου αντερστάντ, κάθε καρδιά πληγώνω.

Είμαι ζωέμπορας εγώ και πλούσιος μεγάλος,

όλο κυράδες κυνηγώ, μα δεν ιδρώνει ο κάλος,

είμαι μεγάλος και τρανός, κορίτσια με κοιτάνε,

σαν το σταφύλι τραγανός και όλες με μασάνε.

R

Αν κάνω δε καμιά φορά πως δίνω το κεμέρι,

θα τρέξουν όλες για παρά, λουτρό και στον μπαρμπέρη,

καλέ μου ‘δώ, καλέ μου εκεί, καλέ μου παραπέρα,

δε θα μ’ αφήσ’ ούτε βρακί η κάθε περιστέρα.

R