AGIS έγραψε:Επειδή έγινε αρκετός λόγος για την παλαιϊκότητα και την ομορφιά της, πρέπει νομίζω να πω, ότι από την άλλη δεν θα ήταν καλό η εκτίμηση για την παλαιϊκότητα να εκλαμβάνεται σαν άρνηση, ή και σαν περιφρόνηση, της δεξιοτεχνίας και της πιο σύνθετης δημιουργίας.
Το γράφω επειδή κάποιος θα μπορούσε να πει (και ίσως όχι πάντα άδικα) ότι η "παλαιϊκότητα" είναι καταφύγιο ή ευκολία για όσους τους λείπουν συνθετότερες γνώσεις τεχνικής κλπ.
Άλλο όμως αυτό και άλλο και η πιθανή "αμνησία" του παλαιϊκού λόγω προχωρημένης δεξιοτεχνίας.
Έχει νομίζω κι η "παλαιϊκότητα" δικούς της δρόμους και τρόπους που χρειάζονται ιδιαίτερο ψάξιμο.
Όσο για μένα δεν είμαι ούτε περνιέμαι για δεξιοτέχνης και τη δεξιοτεχνία την εκτιμώ και τη θαυμάζω. Κατά κάποιο τρόπο την αναζητώ.
Τα γράφω αυτά, χωρίς να είμαι σίγουρος ότι υπάρχει γενικά τέτοιο θέμα, αλλά αφού μου έχει μπει η ιδέα μάλλον υπάρχει.
Και μια ερώτηση που έχει ξεμείνει από άλλη συζήτηση:
Ξέρει κανείς γιατί ο ήχος του σύγχρονου μπουζουκιού σαν όργανο (σε όλες τις εκδοχές του: πενιά, συγχωρδίες, ανοιχτές και κλειστές) διαφέρει τόσο από τον ήχο του μπουζουκιού που ακούμε σε ηχογραφήσεις παλιότερες (προπολεμικές και μεταπολεμικές, μέχρι και το 60 νομίζω); Ή είναι κι αυτό ιδέα μου;
Θα έλεγα ότι ο σημερινός ήχος του οργάνου είναι πιο "εξευγενισμένος", αλλά καμιά φορά αυτός ο "εξευγενισμός" φτάνει σε έναν απρόσωπο ήχο, πανομοιότυπο και "αποστειρωμένο" (εννοώ -ίσως και με μια δόση υπερβολής- πάντα τον ήχο που βγάζει το όργανο, κι όχι ο παίχτης).
Συμφωνω απολυτα μαζι σου Αγη σχετικα με την αποστειρωση του ηχου που εχει υποστει το ρεμπετικο τραγουδι.Κατ εμε , η παλαιικοτητα ναι μεν ειναι ομορφια διοτι δειχνει πως αυτος που γραφει(συνθετει) διατηρει μεσα του γερα τις ριζες του τραγουδιου μας και καταφερνει να τις συγκερασει με τα σημερινα δεδομενα.Εκει πιστευω ειναι το προβλημα.Στο οτι ειναι πολυ δυσκολο να πραγματοποιηθει αυτο πια και οι εξαιρεσεις πιστευω επιβεβαιωνουν αυτα που λεω.
Βεβαια λαμβανω υποψην και την εμπορικοτητα του τραγουδιου και αλλους παραγοντες.
Ομως σχετικα με την ερωτηση που εκανες για τον ηχο του μπουζουκιου οχι ως παιξιμο αλλα ως ακουσμα , πιστευω οτι τα τεχνικα μεσα της εποχης(προπολεμικα και μεταπολεμικα) δεν ηταν στο ιδιο επιπεδο με τα σημερινα εχοντας σαν αποτελεσμα να "χανει" ο ηχος απο τις πραγματικες του διαστασεις οπως ακουγεται σημερα.
Πχ . Ο Παπαιωαννου αλλα και αλλοι τοτε ηθελαν μπουζουκι να "φωναζει" διοτι μικροφωνα δεν υπηρχαν και δεν νομιζω να διαθεταν αλλο μπουζουκι για τα κεντρα και αλλο για τις ηχογραφησεις.
Μετα ισως καποιος οργανοποιος να μπορει να μας διαφωτισει παραπανω αφου τα οργανα τα σημερινα διαφερουν απο τα τοτε , αλλιως ο ηχος θα ηταν ο ιδιος , σωστα?
Τωρα σε τι διαφερουν δεν ξερω.
Σιγουρα ομως εχει να κανει και ο τροπος παιξιματος αφου απο τον Μαρκο στον Τσιτσανη ηδη το παιξιμο αλλαζει και με αυτο και ο ηχος.Οποτε μπορουμε να φανταστουμε την "εξελιξη"(αν θεωρειται εξελιξη αυτο).
Φταιει και το οτι μετα το 60 μπηκαν και τα ντραμς αν δεν κανω λαθος και το μπουζουκι εγινε ηλεκτρικο κανονικα.Οποτε πως να αποδωσει ο ηχος του αληθινα με τοση "φασαρια"?
Ελπιζω να ειμαι εντος θεματος και οποιος αλλος γνωριζει ας διαφωτισει.
Σεσκουλας
.
...στο επομενο!
