Κι έχω να πω:
Νίκο (liga rosa), δεν είμαι υπέρ κάποιου δόγματος συρραφής συνθημάτων, απλά μια μέρα πριν κανά μήνα ταξιδεύοντας μόνος χωρίς ραδιόφωνο καμιά 300αριά χλμ, πράγμα που σημαίνει ότι μέσα στ' αυτοκίνητο πέρασα ώρες διαλογισμού, απαγγελίας και τραγουδιού πρώτη και δεύτερη φωνή ταυτόχρονα, και καθώς με απασχολούσε χρόνια πώς το παλιό "μισό ζεϊμπέκικο" θα γινόταν ολόκληρο μου ήρθε στο μυαλό και στο στόμα η "εύκολη λύση" με τα δίστιχα πάσης χρήσεως, τα δίστιχα έγιναν δίστιχα-συνθήματα, για να γίνει το πράγμα λίγο πιο ενδιαφέρον και καθώς επίσης ταίριαζε μετρικά οι "στίχοι" των συνθημάτων έγιναν πλεχτοί, κάποιες συλλαβές που έλειπαν καλύφτηκαν με το "γιαρ" ("γιαρ δε τρωει δεν τραγουδαει γιαρ δεν πίνει ουδε γλεντάει", από το Νταλγκά), μπήκε κι η τελευταία στροφή που ήταν μισοέτοιμη από χρόνια, μου φάνηκε πως το σύνολο λειτουργεί κι έτσι κι έγινε αυτό το τραγούδι. Δηλ. δεν είμαι ούτε υπέρ κάποιου δόγματος που απορρίπτει τη συρραφή συνθημάτων.
Εν προκειμένω η ιδέα με τα συνθήματα είχε και το εξής που είδα σαν θετικό, και που είναι αυτό ακριβώς που εντοπίζει ο για-το-ανικανοποίητο, κριτικά από την πλευρά του: το ότι δηλαδή ενώ στην πρώτη στροφή ο "χορός" καλεί τον τύπο να χωρέσει το νόημα της ζωής ανάμεσα σε 12 στιχάκια και να τα πει με δικά του λόγια, αυτός ξαφνικά τους ρίχνει 12 στιχάκια που μόνο δικά του λόγια δεν είναι. Και που αν αυτά-καθαυτά τα 12 δε μιλάνε για το "νόημα της ζωής", ωστόσο δεν αποκλείεται καθόλου -και βέβαια όποιος θέλει ας το αμφισβητήσει- ότι το νόημα της ζωής "χωράει ανάμεσα" σ' αυτά "τα 12 στιχάκια" όπως είναι και η απαίτηση του "χορού" στο πρώτο τετράστιχο... Κι εν πάσει περιπτώσει, αν το πάρουμε αντίστροφα, "νόημα της ζωής" δεν χωρά "ανάμεσα" στο αντίθετο από αυτό που λένε τα 12 στιχάκια-συνθήματα... Γνώμη μου βέβαια!
Και περνάω την εξιστόρηση στην ένσταση του για-το-ανικανοποίητο: Το ότι είχα έτοιμη και μια δεύτερη εκδοχή δεν σημαίνει ότι δε μ' άρεσε το στιχούργημα. Η δεύτερη εκδοχή ήταν μάλλον ένα παιχνίδι αισθητικής (--> "συρραφή συνθημάτων") και πολιτικής (--> νόημα των συνθημάτων) αυτολογοκρισίας, έχοντας φανταστεί ότι στην κουβέντα με μεγάλη πιθανότητα θα ανέκυπτε κριτική σε αυτά τα δυο πεδία. Αυτή θα ήταν μια εκδοχή της αυτολογοκρισίας που θα έκανα αν ήμουν αναγκασμένος να την κάνω. Αυτό δεν αναιρεί ότι έχει κι αυτή η εκδοχή μια αλήθεια, όμως αν και αποτελείται από 12 στιχάκια παραλείπει από την αλήθεια της άλλα 12: αυτά που ζητάνε αυτοί να τους πει αυτός στην πρώτη στροφή. Πάντως η τελευταία στροφή της 2ης (και μάλλον καλύτερα χωρίς το διπλό "μου", όπως λέει κι ο αεροκωπηλάτης) άνετα θα μπορούσε να μπει και στην 1η εκδοχή. Στο κάτω-κάτω δεν ξέρω κι εγώ αν το τραγούδι στιχουργικά έχει τελειώσει: αφού η ιδέα ανάγεται στα αδέσποτα δίστιχα, οι πιθανές παραλλαγές είναι κι αυτές μέσα στο πρόγραμμα, τα συνθήματα δεν τελειώνουν ποτέ άλλωστε!
Ποιος ξέρει ποια θα είναι η μορφή του ως τη στιγμή του πρώτου λάιβ, το καλοκαίρι στην κουρούτα, νάμαστε καλά...
Σταματάω εδώ γιατί παραφλυάρησα και άλλωστε δε συνηθίζεται να μιλά κανείς για το "έργο του". Υποτίθεται ότι τα έργα μιλάνε από μόνα τους, διαφορετικά καταλήγει κανείς να μιλά για τον εαυτό του και ενδεχομένως να περιαυτολογεί.
Μόρτισσα, αφού χόρεψες και μια ζεϊμπεκιά το τραγουδάκι δικαιώνεται.
Τρελάκιας, αν δέσουνε τίποτα στίχοι με την ωραία μελωδία θα ειδοποιήσω.
