rebetiko.sealabs.net

Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1870 και πέθανε το 1955.Μετά την καταστροφή
ήρθε στην Ελλάδα.Ηταν εξαίρετος μουσικός και έπαιζε μαντολίνο.
Την καλλιτεχνική του σταδιοδρομία την άρχισε πριν το 1900,παίζοντας σε πανηγύρια,γάμους κ.α,στη Σμύρνη.Στη διάρκεια των τριάντα χρόνων που εργάστηκε στην Ελλάδα,συνεργάστηκε μ΄όλους τους Μικρασιάτες καλλιτέχνες και τους περισσότερους από τους ντόπιους.Εγραψε με μεγάλη επιτυχία δημοτικά,Σμυρνέικα,λαικά και ρεμπέτικα τραγούδια.Τα περισσότερα τα έγραψε πριν το 1900..

Τα στοιχεία ειναι από την "Ρεμπέτικη ανθολογία" του Τάσου Σχορέλη

50 χρόνια από το θάνατο του Σταύρου Παντελίδη

Ενας αφανής του ρεμπέτικου

Πάνω από εκατό ηχογραφημένα τραγούδια και περί τα διακόσια πενήντα ανέκδοτα, προσωπικού ύφους τα περισσότερα, συνέθεσε ο Σμυρνιός μελωδός του ρεμπέτικου Σταύρος Παντελίδης (1891-23 Ιανουαρίου 1956). Το πιο γνωστό του «Είδα κι έπαθα κυρά μου» του 1953, σε στίχους Χρήστου Κολοκοτρώνη με πρώτο ερμηνευτή τον Στέλιο Χρυσίνη.

Ο -και- κουρέας Σταύρος Παντελίδης έξω από το κουρείο του, στο Βόλο, το 1926. Κάτω, παρτιτούρα με τραγούδια του
Είναι αναγνωρίσιμο με τον τρίτο στίχο του «Πω πω κάτι μάτια, μ' έκαναν κομμάτια». Ηταν ένας παγωμένος Γενάρης, σαν τον φετινό, πριν από πενήντα χρόνια ακριβώς, όταν ξαφνικά ένιωσε άσχημα στο μαγαζί «Στης χήρας το κουτούκι», που βρίσκεται ακόμη ως λαϊκό ταβερνάκι, στην παλιά αγορά του Βύρωνα, στον Αγιο Λάζαρο. Στα εξήντα πέντε του η καρδιά του δεν άντεξε: ένα χωρίς προηγούμενο συνθετικό ταλέντο και ένας πολυτάλαντος οργανοπαίκτης (έπαιζε μαντολίνο, κιθάρα, μπάντζο και μπουζούκι) περνούσε στην αφάνεια τής μνήμης.

Ο «εγγονός» του (παιδί του ανιψιού του από την αδελφή του Στάσα Πετρόχειλου), ο καθηγητής Μουσικής Βασίλης Ν. Πετρόχειλος τον αποκαθιστά στη βιογραφία του «Σταύρος Παντελίδης (1891-1956). Ενας Σμυρνιός συνθέτης του ρεμπέτικου» («Τρόπος Ζωής», σελ. 272, ευρώ 27,17). Συνοδεύεται από δίσκο ακτίνας με έντεκα αυθεντικά ηχογραφημένα τραγούδια του. Ερμηνεύουν Ρόζα Εσκενάζυ, Ρίτα Αμπατζή, Ιωάννα Γεωργακοπούλου, Στελλάκης Περπινιάδης, Κώστας Ρούκουνας, Γιώργος Κάβουρας, Κώστας Τσανάκος, Στέλιος Καζαντζίδης, Γιάννης Τατασόπουλος.

Το πραγματικό επώνυμο του Σταύρου Παντελίδη είναι Λαδόπουλος ή Γιατζόγλου, με καταγωγή από την Καισάρεια λόγω πατέρα και τη Σμύρνη λόγω μητέρας. Προτιμάει το επίθετο Παντελίδης ή Παντελής για να μη στρατευτεί στον τουρκικό στρατό. Από νεαρή ηλικία παρακολουθεί μαθήματα στο μουσικό σύλλογο «Απόλλων» της Σμύρνης, όπου μαθαίνει την ευρωπαϊκή σημειογραφία και την τεχνική παιξίματος της κιθάρας και του μαντολίνου. Ο πατέρας τού δείχνει τον άλλο δρόμο: αυτόν της ψαλτικής και του λαϊκού κουρδίσματος.

Ωστόσο, στη διαμόρφωσή του καθοριστικό ρόλο παίζει ο κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερος γαμπρός του, Βασίλης Νικ. Πετρόχειλος, ο οποίος είναι φιλόμουσος και γλεντζές στην καλή κοινωνία της Σμύρνης. Αναγνωρίζει το ταλέντο του και τον βοηθάει οικονομικά, ενώ τον παίρνει μαζί του σε ταξίδια στο εξωτερικό. Στη Ρουμανία ακούει βαλκανική μουσική με τα βιολιά των παραδουνάβιων περιοχών. Στην Αθήνα έρχεται το Σεπτέμβριο του 1922, όμως τέσσερα χρόνια αργότερα αναγκάζεται να εγκατασταθεί στο Βόλο, όπου ανοίγει κουρείο. Παρέμεινε ώς το 1927, εργαζόμενος τα πρωινά ως κουρέας και τα βράδια ως μουσικός σε κομπανίες.

Ξανασμίγει με τους παλιόφιλους της Σμύρνης από το 1923, την Αγγέλα και τον Βαγγέλη Παπάζογλου, και στα σαράντα δύο του μπαίνει στη δισκογραφία το 1933, η οποία τότε έχει φτερά νεοσσού. Διαφημιστικό έντυπο του 1934 αποτελεί μαρτυρία ότι τέσσερις μεγάλες εταιρείες ηχογράφησαν δεκαοκτώ τραγούδια σε μουσική και στίχους δικούς του. Αποκτάει το όνομα του καλού παιδιού που στηρίζει τους συναδέλφους του και βοηθάει τους νεότερους. Είναι λεπτός, γύρω στα 1,73 το ύψος του, τα μαλλιά του καστανά, νεότερος έχει μουστάκι, τα μάτια του μελαγχολικά, η φωνή του ήρεμη. Συνήθως φοράει σκούρο καφέ ή μαύρο κοστούμι με στενή γραβάτα, άλλοτε βάζει καπελάκι ή ψαθάκι. Καπνίζει από μια μακρουλή πίπα, πίνει σπάνια, ενώ στα νιάτα του είναι λαίμαργος και καλοφαγάς. Δεν παντρεύεται ποτέ, γιατί δεν μπορεί να ξεπεράσει το χαμό της αγαπημένης του στην Καταστροφή της Σμύρνης. Παραμένει σταθερά δημοκρατικός και βενιζελικός.

Γράφει ερωτικά, κοινωνικά, δημοτικά και θαλασσινά, της διασκέδασης και του γλεντιού, της Κατοχής και του πολέμου: ρεμπέτικα-λαϊκά, λαϊκά «τραγουδάκια», σμυρναίικα χρωματικά, δημοτικά - παραδοσιακά, δυτικότροπα ελαφρά. Οι ρυθμοί που χρησιμοποιεί είναι συρτοί, χορευτικοί, ζεϊμπέκικοι, καλαματιανοί, τσιφτετέλια, χασάπικοι, χασαποσέρβικοι, ανατολίτικοι, καρσιλαμάδες, σερβικάκια - αλεγράκια, μικρασιάτικοι, δυτικοί ευρωπαϊκοί. Προς ανακάλυψη λοιπόν.
ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 28/01/2006

Η μαρτυρία του Χρήστου Κολοκοτρώνη

«Ο Σταύρος ήταν ένα κομμάτι μάλαμα, ένας ήσυχος και ειρηνικός άνθρωπος που δεν κάπνιζε και σπάνια έπινε, ήξερε πολύ καλά βυζαντινή μουσική, έγραφε με ευρωπαϊκή γραφή στο πεντάγραμμο, αμέσως, αυτά που άκουγε με το αυτί, είχε πλούσια μουσική παιδεία. Ο Μητσάκης, ο Τσιτσάνης και αρκετοί άλλοι πήγαιναν στον Παντελίδη να τους γράψει τη μουσική των τραγουδιών, να βρει και να στρώσει μελωδίες και δρόμο. Ετοιμα και "χτενισμένα", όπως ήταν, τα πήγαιναν στη λογοκρισία και στην εταιρεία για γραμμοφώνηση. Εγώ πήγα τον Χιώτη στον Σταύρο για να τον βοηθήσει και να γράψει τραγούδια, όπως "Το πλουσιόπαιδο"».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 28/01/2006

http://news247.gr/eidiseis/politistika- ... 95260.html

Άρθρο για τον Σταύρο Παντελίδη μέσα στους πρώτους 3 τίτλους της σελίδας news24. Πρωτοφανές

Επιβεβαίωση ότι ο Παντελίδης έφυγε από την ΑΕΠΙ και έκανε δική του εταιρεία.

Η ετικέτα από το τραγούδι του Στ.Παντελίδη "Ο Ασίκης" με την Ρίτα Αμπατζή.

display.php?recid=17383 Ο ΑΣΙΚΗΣ

Η άλλη πλευρά του "Ασίκη"