ΚΕΙΜΕΝΑΚΙ ΤΟΥ 1929 ΓΙΑ ΤΟΝ "ΧΟΥΣΕΪΝΙ ΜΑΝΕ" ΤΟΥ ΝΤΑΛΓΚΑ

Απάντηση
Μήνυμα
Συγγραφέας
Άβαταρ μέλους
αεροκωπηλάτης
More than 100 posts user
Δημοσιεύσεις: 100
Εγγραφή: 24 Ιαν 2010 05:59 pm

ΚΕΙΜΕΝΑΚΙ ΤΟΥ 1929 ΓΙΑ ΤΟΝ "ΧΟΥΣΕΪΝΙ ΜΑΝΕ" ΤΟΥ ΝΤΑΛΓΚΑ

#1 Δημοσίευση από αεροκωπηλάτης »

(Ένα ενδιαφέρον χρονογράφημα του μεσοπολέμου, στο οποίο σχολιάζεται ο δίσκος «Χουσεϊνί Μανές» (1929) του Νταλγκά, την ίδια χρονιά της κυκλοφορίας του, παρακαλώ!):



Ο Σωφρόνιος, «Ο ντερτλής» (εφημ. Μακεδονία 11/11/1929)


Η θεοσεβεστάτη συμβία μου επέμενε να μη πλαγιάζουμε από τις οκτώ και επρότεινεν ένα ωραίον αντίδοτον του Μορφέως. Τον φωνογράφον. Έσπευσα λοιπόν κ’ εγώ σαν καλός συμβίος και ηγόρασα ένα φωνόγραφον τελευταίας μάρκας. Αλλά πλάκες; Ποία άραγε να ήσαν τα γούστα της Ευσεβίας μου; Ήθελε φοξ, σερενάτες ή αμανέδες; Και επειδή δεν εσυνήθισα να την κακοκαρδίζω, επήρα απ’ όλα τα γούστα.
Αί, λοιπόν, επιτρέψ’ τε με σήμερα να συμφωνήσω με τους θαυμαστάς των αμανέδων. Εβάλαμεν την πλάκα κάποιου Σμυρνιού Νταλγκά, ο οποίος μας εμοιρολόγησε το ντέρτι του. Μα ήταν πράγματι το ντέρτι του μεγάλο και γεμάτο πόνο και το ηρμήνευεν όπως ξεύρουν και το ερμηνεύουν οι αγνοί αυτοί ρωμαντικοί τύποι των ελληνικών συνοικιακών ταβερνών.

Κρυφός είναι ο πόνος μου
Κ’ η λύπη μου μεγάλη,
Πράμματα που δεν ήξερα
Μου ήρταν στο κεφάλι, αμάν!


-Προτιμώ το φοξ Κωνσταντινόπλ, μου είπεν η συμβία μου
-Και περιφρονείς την ποίησιν αυτήν;
-Δεν βλέπω καμμία ποίησι.
-Τι κρίμα! Μα ευλογημένη Ευσεβία το ντέρτι ενός ανθρώπου της μάζας που δεν έμαθε να το εκφράζη στην γλώσσα και τα μουσικά ιδιώματα «ανωτέρων» ανθρώπων, το εκφράζει όμως τόσο γερά με την δική του την χορδή, δεν είναι μία ποίησις, ένα δράμα; Κάμε μίαν ανάλυσι του αμανέ που μοιρολογεί ο Νταλγκάς, κάμε και μίαν ανάλυσι του φοξ που τσιρίζει η τζαζ του καμπαρέ. Εις την δευτέραν περίπτωσιν, θα συναντήσης έναν εκθηλυσμόν ανθρώπων που δεν ξεύρουν γιατί χορεύουν και γιατί σπαταλούν τα χρήματά των και τας σωματικάς των δυνάμεις εις τα πόδια μιας αηδιστικής αμαρτωλής. Εις την πρώτην περίπτωσιν θ’ αντικρύσης τον αγνόν οπωσδήποτε άνθρωπον που αγαπά, δεν το εξομολογείται αλλ’ έχει την υπερηφάνειαν να πιή, να μεθύση και να διαλαλήση «κρυφός είναι ο πόνος του…».

Είναι μικρός ο ιπποτισμός αυτός;
Σήκω το κεφαλάκι σου, από το προσκεφάλι
κι έχω δυο λόγια να σου πω, και ξαναγείρε πάλι

Απάντηση

Επιστροφή σε “Μουσική - Τραγούδια”