Μουσική και Ελληνική γλώσσα.

"Κονσούλτο"
Απάντηση
Μήνυμα
Συγγραφέας
Άβαταρ μέλους
Adonis
συντονιστής<br>(03/2008 ως τώρα)
Δημοσιεύσεις: 232
Εγγραφή: 13 Οκτ 2005 12:10 am

Μουσική και Ελληνική γλώσσα.

#1 Δημοσίευση από Adonis »

Μουσική και Ελληνική γλώσσα.
Ευάγγελος Χριστόπουλος, μουσικός της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών
( Κ.Ο.Α.).

Η μουσική θεωρία των αρχαίων Ελλήνων είναι μέχρι σήμερα η μόνη σταθερά βάσις της επιστημονικής ερμηνείας της μουσικής και το σχετικό ελληνικό λεξιλόγιο, έχει υιοθετηθεί διεθνώς. Ας αναφέρουμε ορισμένα παραδείγματα :
Κατ’ αρχήν, η λέξις «μουσική» (= τέχνη των Μουσών), λέγεται παντού μ’ αυτήν την ονομασία: Musik στα γερμανικά, Music στ’ αγγλικά, Musique στα γαλλικά κ.ο.κ.. Γιά να διευκολύνουμε την ανάγνωσιν, θ’ αναφερόμαστε εφ’ εξής κυρίως στα γαλλικά – την γλώσσα του κ. Ντυροζέλ – αν και οι όροι αυτοί, με μικρές παραλλαγές, είναι διεθνώς καθιερωμένοι.

Κυριώτερες παράμετροι (paramètres) της μουσικής είναι : Ο ρυθμός (rhythme) – εκ του ρυθμίζω -, η μελωδία (mélodie) – εκ του μέλος + ωδή – και η αρμονία (harmonie) – εκ του αρμόζω – .

Διά την εκμάθησιν της μουσικής απαιτείται η θεωρία (théorie) και η πρακτική άσκησις (pratique – ascèse) διά την απόκτησιν τεχνικής (technique). Μία πλήρης θεωρητική μουσική κατάρτισις, απαιτεί γνώσεις: Mυθολογίας(mythologie) – Μούσες, Ορφεύς, Απόλλων, Ερμής, Παν, Διόνυσος κ.λ.π. -, γλωσσολογικές(glossologiques) – κυρίως αρχαίων ελληνικών -, μετρικής (métrique), αριθμητικής (arithmétique), γεωμετρίας (géométrie), μαθηματικών (mathématiques), φυσικής (physique), παιδαγωγικής (pédagogique), ψυχολογίας (psychologie), κ.τ.λ., ενώ μία επαρκής πρακτική εξάσκησις προϋποθέτει γερό σώμα που αποκτάται με την γυμναστική (gymnastique), η οποία με την σειρά της απαιτεί γνώσεις ανθρωπολογίας (anthropologie), βιολογίας (biologie), φυσιολογίας (physiologie), και γενικώτερα συνεργασίαν εγκεφάλου (encéphale) και ψυχής (psyché).
Επειδή λοιπόν η μουσική παιδεία απαιτεί πλήθος εγκυκλοπαιδικών – σφαιρικώνγνώσεων (encyclopédiques – sphériques – notions), προκύπτει αυτομάτως (automatiquement) ένα διδακτικό πρόβλημα! (problèmedidactique!): ποίαν οδόν πρέπει να μετέλθη ο παιδωγωγός; Ποίαν παιδαδωγικήν μέθοδον; (méthodepédagogique)!

Συνήθως, μία επαγωγική μέθοδος αρχίζει με την διδασκαλίαν των συμβόλων(symboles) της μουσικής σημειογραφίας (séméiographie) ή παρασημαντικής (parasémantique).

Διά την αποτύπωσιν ολοκλήρου της μουσικής εκτάσεως, απαιτείται ένα διάγραμμα(diagramme) με δύο (deux) άξονες (axes): τον οριζόντιον (horizontal) που συμβολίζει τον χρόνον και τον κατακόρυφον που συμβολίζει τις συχνότητες δηλ. το ύψος των φωνών. Το εν λόγω διάγραμμα περιλαμβάνει ένδεκα κύριες γραμμές οριζόντιες και παράλληλες (parallèlles), που ισαπέχουν μεταξύ των, οι οποίες αντιπροσωπεύουν συχνότητες κατά προσέγγισιν, σε λογαριθμικήν κλίμακα (logarithmique). Με άλλα λόγια, είναι υψομετρικές (hypsométriques).

Διά την αποτύπωσιν τμήματος μόνον της μουσικής εκτάσεως – όσον δύναται να τραγουδήση μία φωνή -, μας αρκεί ένα πεντάγραμμον διάγραμμα. Ποιάς ακριβώς φωνής, η έκτασις αποτυπώνεται, μας το αποκαλύπτει εκάστοτε το ομώνυμο κλειδί(clefhomonyme).Π.χ. «κλειδί μπάσσου» κλπ.

Εν τω πλαισίω του ως άνω διαγράμματος πρέπει να θεωρηθούν ως κινούμενα εξ αριστερών προς τα δεξιά – κατά την φοράν του άξονος του χρόνου – και τα συμβολικά σχήματα των μουσικών τόνων της γλώσσης μας. Τότε γίνονται εύγλωττα και αποκαλυπτικά. Εξ’ αυτών, η μεν οξεία και βαρεία (φωνή) χρησιμοποιούνται και στην βυζαντινή μουσική, το δε σύμβολον της (κυματιστής) περισπωμένης(φωνής), χρησιμοποιείται διεθνώς στην μουσική σημειογραφία και είναι ο γνωστός «καλλωπισμός» με το όνομα «πλειάς» φθόγγων, ή ιταλιστί : «grupetto ». Φυσικά, για να προλάβη η φωνή μας να τραγουδήση μίαν πλειάδα φθόγγων (περί τον νοητόν άξονα που συμβολίζει τον μέσον όρον του ύψους μιάς φωνής), θα πρέπει η αντίστοιχος συλλαβή να είναι μακρά!

Ένα μικρό ευθύγραμμον τμήμα (του άξονος του χρόνου), χρησιμοποιείται ως σύμβολον μακράς συλλαβής (__). (ποτέ ως περισπωμένη!). Ας υπενθυμίσουμε εκ της παλαιάς γεωμετρίας ότι: «έννοιαν ευθυγράμμου τμήματος λαμβάνομεν εάν τεντώσωμεν εν νήμα». Εάν τώρα, προσεγγίσωμεν τις δύο άκρες του νήματος, η απόστασις βραχύνεται, το νήμα καμπυλούται και προκύπτει το σύμβολον της βραχείας συλλαβής (υ). Αύτη γαρ εστί η εξήγησις, η λογική. (car, c’ estl’ exégèselogique!).

Οι μεν τόνοι (εκ του τείνω τις φωνητικές μου χορδές), προσδίδουν μελωδικότητα στην γλώσσα, οι δε συνδυασμοί μακρών – βραχέων συλλαβών, της προσδίδουν ρυθμόν.

Έχει επίσης ψιλές και δασείες (πυκνές, ηχηρές, εκ βαθέων) εκπνοές (πνεύματα). Δυστυχώς επί των ημερών μας αυτά έχουν καταργηθεί διά Νόμου(!) από την εκπαίδευσιν και οι διδάσκοντες μουσικήν δεινοπαθούν να εξηγήσουν τα αυτονόητα: π.χ. ότι το σωστόν είναι να λέμε «συγχορδία μεθ’εβδόμης», αλλά «συγχορδία μετ’εννάτης».

Έχει και διαβαθμίσεις της δυναμικής! (Εις τα τριμερή μέτρα, οι λέξεις, παρουσιάζουν την εξής διαβάθμισιν της δυναμικής: ισχυρόν, ασθενές, ασθενέστερον! ). Έτσι η γλώσσα μας προσομοιάζει με ωδήν, η δε ορθή εκφορά της λέγεται προσωδία. Η συρραφή τέτοιων ωδών εις ένα ενιαίον έργον, λέγεται ραψωδία (rhapsodie). Η παράφωνος ωδή λέγεται παρωδία (parodie).

Όλα αυτά τα μουσικά συστατικά στοιχεία της γλώσσης μας είναι σημαντικώτατα διότι διεγείρουν τον εγκέφαλον και βοηθούν εις την ευχάριστον εκμάθησιν (συνδυάζοντας «το τερπνόν μετά του ωφελίμου») και κυρίως εις την ανεξίτηλον αποτύπωσιν ή απομνημόνευσιν! Ακόμη και άτομα τα οποία εις βαθύ γήρας πάσχουν από αμνησίαν(amnésie), δεν λησμονούν τα τραγούδια που ήξεραν! Έτσι εξηγείται η αξιοθαύμαστος ικανότης των παλαιοτέρων ν’ απομνημονεύουν ολόκληρα έπη (την Ιλιάδα, την Οδύσεια, τον Ερωτόκριτο…) : τα τραγουδούσαν! (Μήνιν άειδε θεά…).

Εκ παραλλήλου, η μουσική παρουσιάζει μίαν ανάπτυξιν αυτόνομον (autonome). Χρησιμοποιεί πολύ περισσότερες χρονικές αξίες από το μακρόν και το βραχύ. (macro-,bref). Εφευρίσκει περισσότερα συμβολικά σχήματα για να τις καταγράψη.

Κατά την γραφικήν (grαphique) παράστασιν ενός μελίσματος (mélisme), η χρονική διάρκεια ενός φθογγοσήμου ή μιάς παύσεως (pause), είναι ανάλογος (analogue) του σχήματός των (schéma).

Γιά να κάνουμε μουσική, πρέπει πρώτα να κατασκευάσουμε με καθορισμένους ήχους, ένα μουσικό σύστημα (système) – όπως στην αριθμητική το δεκαδικό (décimal) ή το δυαδικό (dual) σύστημα – . Ενδεικτικώς αναφέρουμε τα μουσικά συστήματα: τονικό(tonal), ατονικό (atonal), πολυτονικό (polytonal), δωδεκαφθογγικό (dodécaphonique) κ.α. Ο μουσικός, πρώτα αναγνωρίζει έναν μουσικόν ήχον ως μέλος του μουσικού συστήματος και μετά μπορεί ( με κατάλληλον εξάσκησιν), να τον τραγουδήση σωστά! (juste!)˙ (μέλος + ωδή = μελωδία)! Εν εναντία περιπτώσει, το μέλος αποδίδεται εσφαλμένως (φάλτσο!). Αυτό λέγεται πλημμέλημα! Επίσης πρέπει να κατασκευάσουμε διαδοχικές σειρές ήχων, δηλαδή κλίμακες ομογενών(homogènes) ή συγγενών ήχων. Επειδή η συγγενής διαδοχή συμβολίζεται με το ελληνικό γράμμα Γάμμα (πρβλ. Γη, γάμος, γόνος, γέννησις κ.λ.π.), «Γκάμμα» λένε την μουσική κλίμακα στα ιταλικά, gamme στα γαλλικά. Συγγένεια δημιουργείται όταν υπάρχει συμφωνία (symphonie). Όχι όταν υπάρχει διαφωνία (diaphonie).

Τα κυριώτερα είδη κλιμάκων είναι: η πεντατονική (pentatonique), η διατονική (diatonique), η εναρμόνιος (enharmonique) η χρωματική (chromatique). {Παρένθεσις (parenthèse): Η λέξις «χρωματική», εδώ χρησιμοποιείται κατά μεταφοράν (métaphore) εκ της ζωγραφικής}, η μείζων (majeur) και η ελάσσων (mineure) [ρήμα μινύθω].

Ως μονάδα μετρήσεως των αποστάσεων (ή διαστημάτων) μεταξύ των βαθμίδων μίας κλίμακος, έχομε τον τόνο (ton) και το ημιτόνιο (demiton). Τόνος σημαίνει και μουσικός ήχος (εκ του τείνω μίαν χορδήν) και τονική (tonique) ονομάζεται η βάσις (base) – δηλαδή η πρώτη βαθμίς – μιάς κλίμακος. Η διέλευσις προς τον υψηλότερον τόνο της κλίμακος με ενδιάμεσο βηματισμόν ημιτονίου, λέγεται δίεσις (γερμ. –is), (γαλλ. dièse). Tο αντίστροφον λέγεται ύφεσις (γερμ. – es).

Φυσικά, η απόστασις των διαδοχικών ήχων στην κλίμακα δεν είναι πάντα ένας τόνος, ούτε γίνεται μουσική με τον ίδιον τόνο συνέχεια. Κάτι τέτοιο θα ήταν μονότονο(monotone), όπως μονότονη προσπαθούν «τινές» να καταντήσουν την ελληνική γλώσσα, με την βιαίαν κατάργησιν των τόνων και των πνευμάτων της, τα οποία επί 2.500 χρόνια σηματοδοτούσαν σοφά την βαθειά μουσικότητά της· (μονοτονικό = μονότονο!!). Το μονότονο όμως, συνεπάγεται πνευματικήν οκνηρίαν, δυσχεραίνει αφάνταστα την αποτύπωσιν και την απομνημόνευσιν καθ’ ότι αναπαράγει συνεχώς τις ίδιες – και δη, μόνον χαμηλές – συχνότητες που αποκοιμίζουν τον εγκέφαλον, επιφέρουν ύπνωσιν (hypnose) και νάρκωσιν (narcose)! Το “miserabilevisu“= «oικτρόν ιδείν», μονοτονικό, πλήττει καίρια την ακουστικήν (acoustique) και οπτικήν μας (optique) μνήμην, δηλαδή τις βάσεις της μνημοτεχνικής (mnémotechnique). Οι δε λοιπές «καινοτομίες» στην ορθογραφία (orthographie), πλήττουν την ετυμολογία (étymologie) και την νοηματική μας μνήμη. Εν συνδυασμώ δε και με την εγκληματικήν κατάργησιν της καλλιγραφίας (calligraphie), πλήττεται καίρια η πατροπαράδοτος καλλιέπεια και καθίσταται σχεδόν ανέφικτος η πρόσβασις εις την μαγείαν της μετρικής (métrique) και εις το σύνολον της ελληνικής γραμματείας!

Η αίσθησις της μονοτονίας καταπολεμήται και με τις εναλλαγές και τις ποικίλες διακυμάνσεις της δυναμικής (dynamique)! (ισχυρόν – ασθενές μέρος του μέτρου ή θέσις – άρσις, σταδιακή αύξησις μέχρι «κορυφώσεως» κ.α.).
Ας μην συγχέωμεν λοιπόν τους τόνους, με τα σύμβολα της δυναμικής! – καθώς οι άμοιροι μουσικής παιδείας – (ενός κακού μύρια έπονται). Ούτε να συγχέωμε τις διακυμάνσεις της δυναμικής με την έννοιαν του ρυθμού! {Ρυθμός είναι η εσωτερική διαρρύθμισις των χρονικών αξιών (μακρών-βραχέων), εντός των μέτρων ενός στίχου ή μιάς φράσεως}. Ο Μπετόβεν επί παραδείγματι, εις το β΄μέρος της εβδόμης συμφωνίας του, ενσυνειδήτως επιλέγει τον ρυθμόν των επών του Ομήρου : εναλλαγήν δακτυλικού και σπονδείου μέτρου. Σημειωτέον ότι ήτο βαθύς γνώστης της θεωρίας των αρχαίων Ελλήνων περί επιδράσεως των διαφόρων ειδών της μουσικής επί του ήθους(éthos), και εύρισκε παρηγορίαν διαβάζοντας τους αρχαίους και κυρίως τον Πλούταρχο.

Επί πολλούς αιώνες, η διδασκαλία της μουσικής εγινόταν τη βοηθεία ενός μονοχόρδου οργάνου (monocorde), – επινόησις του Πυθαγόρα – . Γιά να μεγεθύνεται ο ήχος της, η χορδή ήταν τεντωμένη(tendue), επάνω σ’ ένα ξύλινο ηχείον, κοίλον (λατινικά cellum, εξ ου και το cello, το γνωστό έγχορδο όργανο, αλλά και ciel λέγεται ο ουρανός στα γαλλικά, επειδή είναι κοίλος!)
Ο ρυθμός, ανακρούεται (ανάκρουσις= anacrouse) κατά τακτά διαστήματα (γερμ. Takte). Γιά να μετρούμε σταθερά την ταχύτητα, χρησιμοποιούμε τον μετρονόμο(métronomeστα γαλλικά, taktellστα γερμανικά), ενώ για να μετρήσουμε την συνολική χρονική διάρκεια, χρησιμοποιούμε το χρονόμετρο (chronomètre). Μπορούμε φυσικά να χρησιμοποιήσωμε ένα ωρολόγιον ή ωρόλεξον(horloge – ROLEX!).

Η ρυθμική επιτάχυνσις, ως ίππος κέλης (cel), λέγεται διεθνώς: accelerando. Η σταδιακή ελλάτωσις ή σμίκρυνσις της εντάσεως του ήχου (ρήμα : μινύθω), λέγεται diminuendo.

Η μουσική στην αρχαίαν Ελλάδα ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τον λόγο(logo-,γνωστόν επίθεμα σε πολλές “γαλλικές” λέξεις όπως musicologue, psychologue, étymologieκ.α.), με την ρητορική (rhétorique), την ποίησιν (poésie), το θέατρο (théâtre). Στο θέατρο ή την όπερα, έχομε κωμωδίες (comédies), τραγωδίες (tragédies), λυρικό θέατρο (lyrique), ή λυρική μουσική (musiquelyrique), επική μουσική (épique), μελόδραμα (mélodrame) κ.α..

Η σχέσις λόγου – μουσικής, εμφαίνεται και από την ονομασίαν (nomination, όνομα= nom) των μουσικών φθόγγων με γράμματα του αλφαβήτου, πράγμα που ισχύει και σήμερα στις αγγλόφωνες και γερμανόφωνες χώρες. Εξ’ άλλου έχομε μουσικές συλλαβές(syllabes), συγκοπές (syncopes), φράσεις (phrases), διαλόγους (dialogues), στροφές (strophes), περιόδους (périodes), συμμετρία (symmétrie) και κυρίως μουσικές ιδέες (idées)!
Μία σύνθεσις (synthèse), ἔχει συνήθως μορφὴ «κυκλικὴ» (cyclique) ἤ ἔχει ἕναν πρόλογο (prologue), δύο ἀντίθετα ἐκ διαμέτρου (diamétralement) θέματα (thèmes), μετὰ τὴν εἴσοδον τῶν ὁποίων ἀκολουθοῦν τὰ ἐπεισόδια(épisodes) καὶ καταλήγει στὸν ἐπίλογο (épilogue) ἤ τὴν ἐπῳδὸ/ ἤ ἐπῳδὴ (épode). Εἰς τὸ τέλος τῆς μουσικῆς συνθέσεως τίθεται ἡ λέξις FIN (ρῆμα ποFίνειν =τελευτᾶν!). Ἀλλὰ αὐτὰ τὰ μελετᾷ ἡ Μορφολογία (morphologie).
Τὴν μελωδία, ποὺ εἶναι παλλόμενος ἀήρ, (air), ὁ ἀοιδὸς (aède) τὴν τραγουδᾷ μὲ τὴν φωνή ( – phonieἤ – phone), γνωστὰ ἐπιθέματα σὲ λέξεις ὅπως aphonie, euphonie, dysphonie, cacophonie, orthophonie, phoniatre, phonologie, phonétique, ἤ ἀκόμα σὲ λέξεις τῆς μουσικῆς τεχνολογίας (technologie), ὅπως γραμμόφωνo (grammophone), μικρόφωνο (microphone), μαγνητόφωνο (magnétophone), κ.τ.λ.. – Τὰ μαγνητόφωνα, μᾶς παρέχουν καὶ τὴν δυνατότητα νὰ προσθέσωμεν ἠχώ(écho) ἤ νὰ κάνωμε μῖξιν ἤχων (mixage) – . Τὴν μουσικὴ τὴν ἀκοῦμε καὶ ἀπὸ δίσκους (disques), ποὺ παίζονται καὶ σὲ δισκοθῆκες (discothèques).

Συνώνυμον(synonyme) τῆς φωνῆς εἶναι ἡ βοή, ἡ αὐδὴ (ἐκ τοῦ ᾄδω! – ἐδῶ μένουμε ἄναυδοι!..), ἀλλὰ καὶ ἡ (F)ὄψ -μὲ δίγαμμα, προφέρεται: βόψ – , (γεν. ὀπός, δοτ. ὀπί, αἰτ. ὄπα) [ ἐξ οὗ : Καλλιόπα ἤ Καλλιόπη (= καλλίφωνος), τὸ διὰ φωνῆς κάλεσμα «ὄπα!, ὄπα !» καὶ ὁ ἀκολουθῶν τὸ φωνητικὸν κάλεσμα ὀπαδὸς!]. Η λέξις (F)οψ, έδωσε την λατινικήν vox, την αγγλικήν voice, την γαλλικήν voix, κ.α..

Όταν ένα άτομον (atome), τραγουδά μία μελωδία, αυτό λέγεται μονωδία (monodie). Όταν πολλοί άνθρωποι τραγουδούν την ίδια μελωδία, λέγεται ομοφωνία(homophonie). [Έτσι τραγούδησαν τον Παιάνα (Paean), oι Έλληνες στον Μαραθώνα και τότε ο θεός Παν (Ρan), ενέσπειρε τον Πανικό (panique) στους Πέρσες]. Μπορούμε όμως να τραγουδήσουμε και πολυφωνικά(polyphonique).

Το πλήρες άρθρο θα το βρείτε εδώ:
http://oimos-athina.blogspot.gr/2013/11 ... _4613.html

Άβαταρ μέλους
socrates
More than 150 posts user.
Δημοσιεύσεις: 438
Εγγραφή: 21 Οκτ 2006 11:31 pm
Τοποθεσία: the other side of nowhere

#2 Δημοσίευση από socrates »

Διαβάζοντας αυτή τη δημοσίευση και στη συνέχεια ολόκληρο το άρθρο του Χριστόπουλου έχω την εντύπωση ότι ο άνθρωπος γράφει κυρίως για να διαμαρτυρηθεί για την απλοποίηση και τον εξευτελισμό της γλώσσας στην σύγχρονη πραγματικότητα και παίρνει σαν παράδειγμα την ελληνική μουσική ορολογία και τον όντως αστείρευτο πλούτο της. Μπορούμε να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε με τον αρθρογράφο, ανάλογα με το τι πιστεύει ο καθένας μας γύρω από αυτά τα προβλήματα.
Εγώ συμφωνώ ότι η Ελλάδα έχει πολύ μεγάλο γλωσσικό πρόβλημα που δεν πρόκειται να λυθεί με την τρέχουσα απλοποίηση και σε μερικές περιπτώσεις εκχυδαϊσμό της γλώσσας μας.
Αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό, ιδεολογικό και μόνο σε προέκταση των προηγουμένων μουσικό.
Προσωπικά, δεν μπορώ να νοιώσω υπερήφανος στον ίδιο βαθμό που φαίνεται πως νοιώθει ο αρθρογράφος επειδή η ελληνική μουσική ορολογία είναι ενεργή στη σύγχρονη μουσική επιστήμη, για τους ίδιους λόγους που δεν νοιώθω υπερήφανος όταν πρόκειται για της ορολογίες της νομικής ή της ιατρικής επιστήμης, λόγου χάριν.
Όλες οι επιστημονικές ορολογίες έχουν βάση στα ελληνικά γιατί απλά εδώ άρχισαν αυτές οι επιστήμες και εδώ άρχισαν να θεσμοποιούνται αυτές οι ορολογίες.
Και επειδή αυτές οι διαδικασίες και οι "συνήθειες" κράτησαν επί χιλιετηρίδες, φτάσαμε στο σημείο που μερικές σύγχρονες επιστήμες όπως η πληροφορική δημιουργούν επιστημονικές ή λαϊκίζουσες ορολογίες με βάση και πάλι την ελληνική γλώσσα επειδή έτσι είθισται και όχι από πραγματική γλωσσική ανάγκη. Οι συλλήψεις, οι έννοιες, τα δεδομένα σε αυτές δεν είναι ελληνικά. Και έτσι μπορούμε να βλέπουμε έναν "ελληνοπρεπή" όρο όπως "terabyte" ο οποίος σαν σύνθετη λέξη είναι μισός ελληνικός και μισός αγγλικός.
Για να μην μακρηγορώ, θέλω απλά να πώ ότι η ύπαρξη μίας επιστημονικής ορολογίας με αυταπόδεικτη ελληνικότητα, δεν συνεπάγεται την ύπαρξη της ελληνικότητας της ίδιας της επιστήμης.
Αυτό, νομίζω, ο αρθρογράφος υπονοεί μερικές φορές και εδώ δεν μπορώ να συμφωνήσω.
Ένα απλό παράδειγμα: Αναφέρει τη λέξη "Αρμονία" σαν μουσικό όρο. Ναι μεν, η λέξη είναι ελληνική και υπήρχε σαν μουσικός όρος και στην αρχαία Ελλάδα, αλλά άλλο πράγμα εννοεί ο Αριστόξενος ή ο Πυθαγόρας όταν την χρησιμοποιούν σαν μουσικό όρο και άλλο εμείς σήμερα. Η αρμονία για αυτούς ήταν η σχέση των τονικών υψών σε μία οριζόντια διάταξη, για μας είναι η σχέση των ήχων σε κάθετη συνηχητική διάταξη. Δηλαδή χρησιμοποιούμε τον όρο με την ίδια έννοια που τον χρησιμοποιούν οι Ευρωπαίοι οι οποίοι ανακάλυψαν την συνήχηση υπό την έννοια τριαδικής αρμονίας. Δηλαδή ο όρος παρέμεινε ελληνικός αλλά η σύλληψη, η έννοια από πίσω του άλλαξε ριζικά και δεν είναι πια καθόλου ελληνική.
Αν παραδεχόμαστε κάποτε αυτό, ότι η οποιαδήποτε επιστημονική ορολογία μπορεί να παρέμεινε ελληνική, αλλά όλες οι σύγχρονες επιστήμες και οι εξελίξεις μέσα τους είναι πια αλλουνού παπά ευαγγέλιο, θα ήταν ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.

Απάντηση

Επιστροφή σε “Κουβεντούλα”