Με αφορμή την ενασχόληση με το ίδιο θέμα σε άλλο φόρουμ, ανέτρεξα σε αυτήν εδώ τη συζήτηση και μου δημιουργήθηκε το εξής ερώτημα - σκέψη:bill1961 έγραψε:Να το πω ακόμη μια φορά: Αυτό που πιστεύει ο λαός (και μάλιστα τη δεκαετία του '30) για το "τι εστί ρεμπέτης" εκφράζεται ξεκάθαρα μια φορά από τη μάνα του Μιχάλη του μπέη και μια φορά από τη μάνα του (ή έστω τον ίδιο τον) Μιχάλη Γενίτσαρη. Το γεγονός ότι ο Γενίτσαρης "επεξηγεί-διευκρινίζει" τα λεγόμενα της μητέρας του, δεν αποτελεί πρόβλημα, ίσα-ίσα που έχουμε ένα ρεμπέτη να μας εξηγεί τι είναι ο "ρεμπέτης" και μάλιστα χωρίς μισόλογα και ωραιοποιήσεις. Οποιαδήποτε "ρεμπετολογική υπόθεση" δε λαμβάνει τη λαϊκή άποψη ως μια από τις θεμελιώδεις συνιστώσες της, νομίζω πως "της λείπει τόνα της ποδάρι"...
Μπορούν δυο μανάδες ή και 2000 μανάδες να εκφράσουν με τρόπο απόλυτο και οριστικό τη "λαϊκή άποψη" για κάποιο θέμα;
Νομίζω ότι αυτό που εκφράζουν οι μάνες είναι η "άποψη της μάνας".
Και κατά την άποψη της μάνας, φυσικά, το παιδί της δεν είναι προορισμένο ούτε για ρεμπέτης, ούτε για ρέμπελος, ούτε για ρεμπεσκές.
Το παιδί της κάθε μάνας είναι προορισμένο για σπίτι, οικογένεια, νοικοκυριό.
Είναι όμως αυτή ακριβώς η "λαϊκή άποψη" για τον προορισμό του ανθρώπου;
Τι άλλο είναι η "άποψη της μάνας", αν όχι η άποψη της κατά Βάρναλη Παναγίας, που μες στους πόνους της γέννας λέει στο γιό της:
Πού να σε κρύψω γιόκα μου
να μη σε φτάνουν οι κακοί
σε ποιο νησί του ωκεανού
σε πια κορφή ερημική.
Δε θα σε μάθω να μιλάς
και τ' άδικο φωνάξεις
ξέρω πως θα χεις την καρδιά
τόσο καλή τόσο γλυκή
που μες τα βρόχια της οργής
ταχειά θε να σπαράξεις.
Συ θα'χεις μάτια γαλανά
θα 'χεις κορμάκι τρυφερό
θα σε φυλάω από ματιά κακή
κι από κακό καιρό
Από το πρώτο ξάφνιασμα
της ξυπνημένης νιότης
δεν είσαι συ για μάχητες
δεν είσαι συ για το σταυρό
εσύ νοικοκερόπουλο
όχι σκλάβος ή προδότης
Κι αν κάποτε τα φρένα σου
το δίκιο φως της αστραπής
κι αν η αλήθεια σου χτυπήσουνε
παιδάκι μου να μην τα πεις
Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν
το φως να το σηκώσουν
δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή
σαν την αλήθεια της σιωπής
χίλιες φορές να γεννηθείς
τόσες θα σε σταυρώσουν
Είναι άραγε ανάγκη να διευκρινίσω, ότι στο παραπάνω ποίημα δεν πρόκειται για τον ορισμό του "ρεμπέτη" ;
Πρόκειται, όμως, νομίζω -πέρα από όλα τα άλλα- για τον πόθο της κάθε μάνας να προφυλάξει το παιδί της από κάθε τι που θα μπορούσε να προκαλέσει τον οποιοδήποτε εκτροχιασμό. Εκτροχιασμό από τις ράγες που ορίζουν οι "κοινωνικές συμβάσεις", να το πω έτσι, με κάποια μετριοπάθεια.
