Απ' το ρεμπέτικο στο "λαϊκό", ένα τσιγάρο δρόμος. Τρίφυλλο. Για να αντέξεις.

Μήνυμα
Συγγραφέας
Άβαταρ μέλους
md
Δημοσιεύσεις: 5
Εγγραφή: 20 Ιαν 2016 09:04 pm

Re: Απ' το ρεμπέτικο στο "λαϊκό", ένα τσιγάρο δρόμος. Τρίφυλλο. Για να αντέξεις.

#15 Δημοσίευση από md »

Παίρνω το τελευταίο κομμάτι της πολύ ωραίας playlist του akis pitsanis
playlists_contents.php?id=40

Εδώ να υπογραμμίσω πως η διαφορά του λαϊκού με το ρεμπέτη ερμηνευτή είναι ότι ο πρώτος τραγουδά με τη φωνή του για να εκφράσει τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες του στο κοινό, ενώ ο δεύτερος συμμερίζεται τα βάσανα και τις κακουχίες του συνανθρώπου του μέσα από το τραγούδι.

Νομίζω πως είναι εύστοχο όσο αναφορά τη διάκριση μεταξύ του ρεμπέτικου με το κοινώς "λαϊκό". Λαικό το ένα , λαϊκό και το άλλο, ωστόσο πχ το λαϊκό του '60 δεν είναι ρεμπέτικο.

Άβαταρ μέλους
icetelli
Δημοσιεύσεις: 40
Εγγραφή: 23 Μαρ 2006 02:12 am
Τοποθεσία: Αθήνα
Επικοινωνία:

Re: Απ' το ρεμπέτικο στο "λαϊκό", ένα τσιγάρο δρόμος. Τρίφυλλο. Για να αντέξεις.

#16 Δημοσίευση από icetelli »

Για την ιστορία, αφού αναφερθήκαμε σε παλαιότερες συζητήσεις του ρεμπέτικου Φόρουμ, είχα προτείνει έναν ορισμό του τί είναι το ρεμπέτικο τραγούδι. Σας παραθέτω την τελική μορφή που πήρε :

(Πρώτη δημοσίευση στο Ρεμπέτικο Φόρουμ, 11/02/2015, με αφορμή συζήτηση "αναζήτηση ορισμού του ρεμπέτικου")

Μιλώντας για "Ρεμπέτικο" (χρησιμοποιώντας τη λέξη ως μουσικό είδος, κατά το Τάνγκο, Φάντο, Τζαζ, Ροκ, Μπλούζ κτλ), αναφερόμαστε σε ένα μουσικό είδος το οποίο αποτελείται από ένα σύνολο τραγουδιών και οργανικών σκοπών με συγκεκριμένα μουσικά (μελωδικά, ρυθμικά, δομικά, ενορχηστρωτικά, τεχνικά, χορευτικά κτλ) και στιχουργικά (θεματολογία, ύφος γλώσσας, λεξιλόγιο, δομή κτλ) χαρακτηριστικά, το οποίο άκμασε στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά την περίοδο 1920-1936, ενώ προφανώς προϋπήρχε από τα τέλη του 19ου αιώνα στα αστικά κέντρα του τότε ελλαδικού χώρου. Δημιουργήθηκε και εκτελέστηκε από λαϊκούς (αυτοδίδακτους-προφορικά διδαγμένους) -ερασιτέχνες ή ημιεπαγγελματίες- μουσικούς του μπουζουκιού, οι οποίοι φέραν, στις περισσότερες περιπτώσεις, ταυτόχρονα τις ιδιότητες του συνθέτη, στιχουργού, διασκευαστή, οργανοπαίχτη και τραγουδιστή, ενώ βιοπορίζονταν από άλλα, λαϊκά επαγγέλματα. Οι μουσικοί του Ρεμπέτικου, οι οποίοι είναι σχεδόν αποκλειστικά άνδρες, ανήκαν σε συγκεκριμένο κοινωνικό σύνολο, το οποίο δεν είχε αποβάλει τα στοιχεία του Οθωμανικού παρελθόντος και διατηρούσε δικό του κώδικα επικοινωνίας, δικό του λεξιλόγιο, δικό του κώδικα αξιών, κώδικα εμφάνισης και αμφίεσης, συνήθειες και στάση ζωής. Ιδιαιτέρως χαρακτηριστική ήταν η σύνδεση της μουσικής πράξης με ιεροτελεστία κατανάλωσης χασίς, οπότε και η μουσική αυτή γεννήθηκε και παίχτηκε σε τεκέδες, σε ερημιές, σε ιδιωτικά γλέντια σε σπίτια, σε ταβερνάκια, σε καφενεδάκια, και στις φυλακές. Θεματικά, αυτά τα τραγούδια μιλούν για τη ζωή των μουσικών αυτών, με έμφαση στα κατορθώματα, τα προβλήματα και τις λύπες τους και για τη διέξοδο που βρίσκουν στα ναρκωτικά.
Ένα μέρος του ρεπερτορίου -το ύστατο- αποτυπώθηκε από το 1931 σε δίσκους 78 στροφών, οπότε και η μουσική αυτή πέρασε από την ανώνυμη/προφορική στην επώνυμη δημιουργία. Από το 1937 και μετά, η λογοκρισία στη μουσική και η κοινωνική καταπίεση του καθεστώτος Μεταξά συνέτριψαν το Ρεμπέτικο.

Μια συνοπτική καταγραφή των χαρακτηριστικών αυτού του μουσικού είδους:
1) Τα όργανα και η ορχήστρα: έγχορδα: -μπουζούκι/τζουράς/μπαγλαμάς/ταμπουράς με τρεις ομάδες χορδών. Διάφορα κουρδίσματα.
-κιθάρα (ως συνοδευτικό όργανο). Συνήθως μια ορχήστρα ήταν ένα-δυό μπουζούκια ή ένα μπουζούκι κι ένας μπαγλαμάς, και μια κιθάρα.
κρουστά: κομπολόι με ποτήρι, χτύπημα ηχείου κιθάρας, ζίλια
2) Οι φωνές: Μονοφωνία, γενικά τραγουδάει ένας. Σπανιότερα δύο, σε ταυτοφωνία ή οκτάβα.
3) Ρυθμοί: ζεϊμπέκικα (aksak), χασάπικα, χασαποσέρβικα αλλά και τσιφτετέλια, καρσιλαμάδες, αμανέδες.
4) Κλίμακες: ανατολίτικες κλίμακες σε συγκερασμένη μορφή. Βασικά ονόματα: ραστ, χιτζάζ, σαμπάχ, κιουρντί, ουσάκ, νεβεσέρ, νιαβέντι κ.ο.κ

Αξίζει να σημειωθεί ότι, αρκετοί πρόσφυγες μουσικοί, οι οποίοι ήρθαν μετά το 1922 στην περιοχή του Πειραιά, εντάχθηκαν στο ίδιο κοινωνικό πλαίσιο και έγραψαν τραγούδια σε αυτό το θεματολογικό ύφος αλλά με τη δική τους αισθητική και χαρακτηριστικά της Σμυρνέικης/Πολίτικης/Ανατολίτικης Μουσικής, τα οποία μάλιστα ηχογραφήθηκαν και πριν από αυτά των μπουζουξήδων. Συμμετείχαν σε κοινές ορχήστρες και δημιούργησαν μαζί.

Χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι: Μάρκος Βαμβακάρης, Γιώργος Μπάτης, Ανέστης Δεληάς, Στέλιος Κερομύτης, Μιχάλης Γενίτσαρης, Δημήτρης Γκόγκος Μπαγιαντέρας, Γιάννης Εϊτζιρίδης, Φραγκίσκος Ζουριδάκης κ.α.
Τέλος, συνώνυμοι όροι για το Ρεμπέτικο : μουρμούρικο, κουτσαβάκικο, μάγκικο, χασικλίδικο.

Μπ. Παπ.
@Rembetiko forum: babis

Απάντηση

Επιστροφή σε “Μουσική - Τραγούδια”