Η "Ανθισμένη Αμυγδαλιά"
Δημοσιεύτηκε: 28 Ιαν 2017 11:34 pm
Ένα από τα διασημότερα μελοποιημένα ποιήματα που τραγουδήθηκε για πολλές δεκαετίες είναι η «Ανθισμένη Αμυγδαλιά». Δημοσιεύτηκε στο σατυρικό περιοδικό «Ραμπαγάς» το 1882 με τον τίτλο «Η Αμυγδαλιά» και είχε την υπογραφή της «Αράχνης». Με αυτό το ψευδώνυμο ο Γεώργιος Δροσίνης (1859-1951), ο δημιουργός της «Αμυγδαλιάς», το κυκλοφόρησε.
Ο Γ.Δροσίνης ήταν ποιητής, πεζογράφος και δημοσιογράφος ενώ διηύθυνε για πολλά χρόνια την εφημερίδα «Εστία». Από την εφημερίδα αυτή συνεργάστηκε με πολλά γνωστά ονόματα του πνεύματος και των γραμμάτων, ανάμεσα τους ο Γ.Ψυχάρης, ο Κ. Παλαμάς, ο Ν.Γ.Πολίτης, ο Γρ.Ξενόπουλος, ο Γ.Σουρής.
Ο Δροσίνης ανήκει στην λεγόμενη γενιά του 1880 που ανανέωσε τον ποιητικό λόγο και συνέβαλε στην καθιέρωση της δημοτικής στην ποίηση.
Πότε και πως εμπνεύστηκε ο Γεώργιος Δροσίνης την «Αμυγδαλιά»;
Σήμερα παρουσιάζω για πρώτη φορά το δημοσίευμα στο οποίο ο ίδιος διηγείται το 1938 την στιγμή και τον χρόνο της έμπνευσης του.
Το παρακάτω κείμενο με τον ίδιο τον Δροσίνη να μιλάει για την «Αμυγδαλιά» δημοσιεύτηκε στις 15 Φεβρουαρίου 1938 στην τουριστική επιθέωρηση «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΡΙΗΓΗΣΙΣ» και έχει την ιστορική του αξία.
Σαν παραμύθι
Η ΑΝΘΙΣΜΕΝΗ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ
Ομιλεί ο δημιουργός της
Το ωραίο γλυκό τραγουδάκι η «ανθισμένη αμυγδαλιά», που συνεκίνησε γεννεάς - γεννεών απ΄την άδολη ρωμαντικότητα της γιαγιάς και του παππού μας ως τη σημερινή δική μας πεζότητα, οφείλεται εις τον Ακαδημαϊκόν και μεγάλον ποιητή μας κ. Γεώργιον Δροσίνην. Και να πως ακριβώς το ενεπνεύσθη
- Το έγραψα, λέγει ο κ. Δροσίνης, για τη Μεσολογγιοτοπούλα ξαδελφούλα μου, τη Δροσίνα Δροσίνη (Μελετοπούλου). Ένα απόγιομα είμαστε παιδιά τότε (προ 60ετίας) στο κήπο. Την ξαδερφούλα μου την είχανε ... λούση άνθια των δέντρων. Αυτή τινάχτηκε κι΄έρριξε τη νειότη στο χώμα... Η εικόνα αυτή μούφερε τους στίχους της «Αμυγδαλιάς». Τους έγραψα, τους δημοσίευσα σε μία από τις συλλογές μου, σαν ένα τραγουδάκι και το ξέχασα.
- Και το θυμηθήκατε πότε;
- Ποτέ...Ένα βράδυ δω και πενήντα χρόνια, έφευγα απ΄το σπίτι του Σουρή. Σε μια γωνιά ήταν μια παρέα που τραγουδούσε καλούτσικα, και έλεγε: Την «Αμυγδαλιά». Εγώ στάθηκα σε μια γωνιά για ν΄ακούσω μουσική. Τα λόγια όμως του τραγουδιού τάκουγα σαν δικά μου.
- Μωρ΄είναι στίχοι δικοί μου αυτοί, αυτοί. Κι΄ ήτανε η «Αμυγδαλιά», τονισμένη απ΄άγνωστο μέχρι σήμερα μουσουργό. Πέρασαν χρόνια χωρίς να το ξανακούσω. Ύστερα πάλι, έμαθα πως το τραγουδούσαν στο στρατό. Τώρα εισπράτω ποσοστά από τους μουσικούς οίκους για την κατανάλωσιν των δίσκων. Προ ημερών μούστειλε ο μουσικός οίκος Γαιτάνου 2.000 δραχ. ποσοστά πωληθέντων δίσκων!
Να λοιπόν! Η «Ανθισμένη Αμυγδαλιά» μαζί με το χιονιά που έχει φέρη στα μαλιά του σεβαστού δημιουργού της τον παραγεμίζη κάθε τόσο και με τα χιλιάρικα των ποσοστών της !... «Αν έχης τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτει!»
Εδώ το κείμενο όπως δημοσιεύτηκε to 1938.
Όταν ο Γεώργιος Δροσίνης αφηγήθηκε την ιστορία της «Αμυγδαλιάς» (1938) ήταν 79 χρονών αλλά όπως ο ίδιος αναφέρει στο παραπάνω κείμενο το ποίημα το έγραψε 60 χρόνια πριν. Η αφαίρεση μας οδηγεί στο 1878, την χρονιά δηλαδή που εμπνεύστηκε το περίφημο ποίημα του.
Ο Δροσίνης αν και σε μεγάλη ηλικία θυμόταν πολύ καλά και την χρονιά αλλά και το περιστατικό. Αυτό βεβαιώνεται και από την αφήγηση της πρωταγωνίστριας της «Αμυγδαλιάς» που δεν ήταν άλλη από την εξαδέλφη του ποιητή Δροσίνα Δροσίνη. Εκτός από την εξιστόρηση του ίδιου του Δροσίνη, η Δροσίνα αφηγήθηκε και η ίδια το περιστατικό.
Η αφήγηση της δημοσιεύτηκε το 1978 από τον Γιάννη Καιροφύλλα στο βιβλίο του «Η Αθήνα και οι Αθηναίοι 1834-1934».
Όπως αναφέρει η ίδια, φιλοξενούνταν από τον θείο της και πατέρα του Γ.Δροσίνη στην Αθήνα και μία χειμωνιάτικη μέρα καθώς παίζανε στην αυλή του σπιτιού με την αδερφή του Δροσίνη, βρέθηκε πλημμυρισμένη από άνθη αμυγδαλιάς.
«Το τι συνέβη ήταν αφάνταστο. Σε δύο δευτερόλεπτα βρέθηκα κάτω από μια καταρρακτώδη ανθορροή. Τα μαλλιά μου, οι ώμοι, τα μπράτσα μου ήταν γεμάτα από απαλά ανθόφυλλα μυγδαλιάς».
Ο Δροσίνης δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Πρόχειρα σε ένα σημειωματάριο κατέγραψε με λέξεις το σκηνικό που είχε διαδραματιστεί λίγο πριν μπροστά του. «Η Αμυγδαλιά» ήταν έτοιμη. Έπρεπε όμως να περιμένει 4 χρόνια μέχρι να ¨ανθίσει¨μέσα από τις σελίδες του «Ραμπαγάς».
Η ιστορία της όμως δεν τελειώνει εδώ.
Αν για το πως και πότε ο Δροσίνης εμπνεύστηκε την «Αμυγδαλιά» μας είναι γνωστό, μας λείπει ο δημιουργός της σύνθεσης που έκανε το ποίημα πασίγνωστο.
Σύμφωνα με το ιστορικό της, πρωτοτραγουδήθηκε το 1885 από στρατιώτες του Ελληνικού στρατού που επιστρατεύτηκαν μετά την προσάρτηση της Ανατολικής Ρωμυλίας από τους Βούλγαρους. Το αναφέρει εξάλλου πιο πάνω και ο ίδιος ο Δροσίνης.
Σε πολλές σελίδες στο διαδίκτυο αλλά και σε ένα σχόλιο στην σελίδα μας, φαίνεται να έχει γράψει την μουσική ο Γεώργιος (Τζώρτζης) Κωστής (1871-1959). Όμως ο άγνωστος κατά τα άλλα Γεώργιος Κωστής το 1885 ήταν μόλις 14 ετών και φαντάζει απίθανο να είχε επιστρατευτεί σε τόσο νεαρή ηλικία. Όπως απίθανο είναι να είχε γράψει την μελωδία της «Αμυγδαλιάς» σε ηλικία 14 ετών.
Στην σελίδα μας επίσης, υπάρχουν 4 ηχογραφήσεις της «Αμυγδαλιάς» από δίσκους 78 στροφών.
Παρουσιάζω σήμερα τις τρεις (3) από τις τέσσερις ετικέτες των τραγουδιών του sealabs
display.php?d=0&recid=9047 ΕΤΙΝΑΞΕ ΤΗΝ ΑΝΘΙΣΜΕΝΗ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ - ODEON display.php?d=0&recid=13159 ΕΤΙΝΑΞΕ ΤΗΝ ΑΝΘΙΣΜΕΝΗ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ - VICTOR display.php?d=0&recid=14506 Η ΑΝΘΙΣΜΕΝΗ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ-KELETRON
Και στις 4 αυτές ηχογραφήσεις συνθέτης της «Αμυγδαλιάς» φαίνεται να είναι ο Δ.Λαυράγκας. Ο πολύ γνωστός συνθέτης και θεμελιωτής του ¨Ελληνικού Μελοδράματος¨ Διονύσης Λαυράγκας γεννήθηκε το 1860 ή το 1864 και ήταν σχεδόν συνομήλικος του Γ.Δροσίνη. Θα μπορούσε να είναι πράγματι αυτός ο δημιουργός της μουσικής. Όμως το όνομα του φαίνεται να συνδέεται με την σύνθεση του τραγουδιού το 1923 όταν η «Αμυγδαλιά» ηχογραφείται για πρώτη φορά από τον ίδιο. Δυστυχώς δεν έχουμε κάποια πηγή που να μας συνδέει τον Δ.Λαυράγκα με το 1885 και την επιστράτευση που ακολούθησε.
Από την αφήγηση του ίδιου του Γεωργίου Δροσίνη στο περιοδικό "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΡΙΗΓΗΣΙΣ" προκύπτει ότι ο συνθέτης του τραγουδιού παρέμενε άγνωστος 50 χρόνια μετά.
Το 1888 και στο βιβλίο του «Σκόρπια φύλλα της ζωής μου» γράφει:
«Εξακολουθώ να πιστεύω πως δεν θα αποκαλυφθή ο πραγματικός συνθέτης, ίσως γιατί δεν υπάρχει. Η «Μυγδαλιά» έχει τον τύπο τής ιταλικής καντάδας και πιθανότατα σε μιας τέτοιας καντάδας τη μουσική συνταιριάστηκε. Το κακό είναι, πως η μουσική έσωσε τους μετριότατους στίχους, ενώ πέρασαν απαρατήρητα τόσα άλλα τραγούδια».
Οι μέτριοι στίχοι όπως ο ίδιος παραδέχτηκε, ενέπνευσαν τον άγνωστο συνθέτη, που κατάφερε με την μελωδία του να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού για πολλές δεκαετίας και ήδη να διανύει την 3η του εκατονταετία.
Όταν ο ποιητής της «Αμυγδαλιάς» άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο ο Κ.Βάρναλης έγραψε:
«Ο αιωνόβιος Γεώργιος Δροσίνης, ο ερημίτης του θαλερού προαστίου της Κηφισιάς, θαλερός ως τα τελευταία του, ρομαντικός, ωραιόπαθος, καλοσυνάτος, ο ποιητής της γαλήνης, ζώντας μακριά από τον ταραγμένο κόσμο των άλλων ανθρώπων, στο δικό του ανθισμένο κόσμο της φαντασίας και του ωραίου, πέθανε γεμάτος χρόνια και τιμές. Είναι ο τελευταίος της γενεάς του μετά τον Πολέμη, τον Προβελέγγιο και τον Παλαμά, που φεύγει από τη ζωή, αφού την είχε αφιερώσει ολόκληρη στην ποίηση, στην πεζογραφία, στην παιδεία – και στη μόρφωση του λαού.
Ήτανε από τους πρώτους εργάτες της εθνικής μας γλώσσας (…)
Ο Δροσίνης έμειν’ ένας συναισθηματικός ποιητής και πεζογράφος, ένας ειδυλλιακός λάτρης της Φύσης και της γυναίκας, που δε γνιάστηκε για κανένα από τα γενικότερα προβλήματα του καιρού του, μα στάθηκε πάντα του απομονωμένος στον εαυτό του και πάντοτες ερημίτης, χωρίς αυτή η απομόνωση να του εμποδίσει σ’ άλλα πεδία μια δράση αποδοτική και φιλοπρόοδη.
Η «Ανθισμένη αμυγδαλιά» του είναι από τα τραγούδια, που δεν θα ξεχαστούν. Οι πρώτες στροφές του «ύμνου εις την Ελευθερίαν» του Σολωμού, η «Ανεμώνη» του Βιζυηνού κ’ η «Αμυγδαλιά» του Δροσίνη γίνανε χτήμα του λαού – όχι μονάχα για τη μουσική τους».
Πληροφορίες και φωτογραφίες αντλήθηκαν από τη wikipedia και από τις ιστοσελίδες
https://www.facebook.com/media/set/?set ... 212&type=3
http://kifissia24.gr/o-dimos-mas/profil ... E%B9%CE%AC
http://www.arsakeio.gr/gr/about/history ... a-drosinhs
http://atexnos.gr/%CE%B3-%CE%B4%CF%81%C ... 82-%CE%B1/
http://www.mixanitouxronou.gr/i-gineka- ... is-chares/
Ο Γ.Δροσίνης ήταν ποιητής, πεζογράφος και δημοσιογράφος ενώ διηύθυνε για πολλά χρόνια την εφημερίδα «Εστία». Από την εφημερίδα αυτή συνεργάστηκε με πολλά γνωστά ονόματα του πνεύματος και των γραμμάτων, ανάμεσα τους ο Γ.Ψυχάρης, ο Κ. Παλαμάς, ο Ν.Γ.Πολίτης, ο Γρ.Ξενόπουλος, ο Γ.Σουρής.
Ο Δροσίνης ανήκει στην λεγόμενη γενιά του 1880 που ανανέωσε τον ποιητικό λόγο και συνέβαλε στην καθιέρωση της δημοτικής στην ποίηση.
Πότε και πως εμπνεύστηκε ο Γεώργιος Δροσίνης την «Αμυγδαλιά»;
Σήμερα παρουσιάζω για πρώτη φορά το δημοσίευμα στο οποίο ο ίδιος διηγείται το 1938 την στιγμή και τον χρόνο της έμπνευσης του.
Το παρακάτω κείμενο με τον ίδιο τον Δροσίνη να μιλάει για την «Αμυγδαλιά» δημοσιεύτηκε στις 15 Φεβρουαρίου 1938 στην τουριστική επιθέωρηση «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΡΙΗΓΗΣΙΣ» και έχει την ιστορική του αξία.
Σαν παραμύθι
Η ΑΝΘΙΣΜΕΝΗ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ
Ομιλεί ο δημιουργός της
Το ωραίο γλυκό τραγουδάκι η «ανθισμένη αμυγδαλιά», που συνεκίνησε γεννεάς - γεννεών απ΄την άδολη ρωμαντικότητα της γιαγιάς και του παππού μας ως τη σημερινή δική μας πεζότητα, οφείλεται εις τον Ακαδημαϊκόν και μεγάλον ποιητή μας κ. Γεώργιον Δροσίνην. Και να πως ακριβώς το ενεπνεύσθη
- Το έγραψα, λέγει ο κ. Δροσίνης, για τη Μεσολογγιοτοπούλα ξαδελφούλα μου, τη Δροσίνα Δροσίνη (Μελετοπούλου). Ένα απόγιομα είμαστε παιδιά τότε (προ 60ετίας) στο κήπο. Την ξαδερφούλα μου την είχανε ... λούση άνθια των δέντρων. Αυτή τινάχτηκε κι΄έρριξε τη νειότη στο χώμα... Η εικόνα αυτή μούφερε τους στίχους της «Αμυγδαλιάς». Τους έγραψα, τους δημοσίευσα σε μία από τις συλλογές μου, σαν ένα τραγουδάκι και το ξέχασα.
- Και το θυμηθήκατε πότε;
- Ποτέ...Ένα βράδυ δω και πενήντα χρόνια, έφευγα απ΄το σπίτι του Σουρή. Σε μια γωνιά ήταν μια παρέα που τραγουδούσε καλούτσικα, και έλεγε: Την «Αμυγδαλιά». Εγώ στάθηκα σε μια γωνιά για ν΄ακούσω μουσική. Τα λόγια όμως του τραγουδιού τάκουγα σαν δικά μου.
- Μωρ΄είναι στίχοι δικοί μου αυτοί, αυτοί. Κι΄ ήτανε η «Αμυγδαλιά», τονισμένη απ΄άγνωστο μέχρι σήμερα μουσουργό. Πέρασαν χρόνια χωρίς να το ξανακούσω. Ύστερα πάλι, έμαθα πως το τραγουδούσαν στο στρατό. Τώρα εισπράτω ποσοστά από τους μουσικούς οίκους για την κατανάλωσιν των δίσκων. Προ ημερών μούστειλε ο μουσικός οίκος Γαιτάνου 2.000 δραχ. ποσοστά πωληθέντων δίσκων!
Να λοιπόν! Η «Ανθισμένη Αμυγδαλιά» μαζί με το χιονιά που έχει φέρη στα μαλιά του σεβαστού δημιουργού της τον παραγεμίζη κάθε τόσο και με τα χιλιάρικα των ποσοστών της !... «Αν έχης τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτει!»
Εδώ το κείμενο όπως δημοσιεύτηκε to 1938.
Όταν ο Γεώργιος Δροσίνης αφηγήθηκε την ιστορία της «Αμυγδαλιάς» (1938) ήταν 79 χρονών αλλά όπως ο ίδιος αναφέρει στο παραπάνω κείμενο το ποίημα το έγραψε 60 χρόνια πριν. Η αφαίρεση μας οδηγεί στο 1878, την χρονιά δηλαδή που εμπνεύστηκε το περίφημο ποίημα του.
Ο Δροσίνης αν και σε μεγάλη ηλικία θυμόταν πολύ καλά και την χρονιά αλλά και το περιστατικό. Αυτό βεβαιώνεται και από την αφήγηση της πρωταγωνίστριας της «Αμυγδαλιάς» που δεν ήταν άλλη από την εξαδέλφη του ποιητή Δροσίνα Δροσίνη. Εκτός από την εξιστόρηση του ίδιου του Δροσίνη, η Δροσίνα αφηγήθηκε και η ίδια το περιστατικό.
Η αφήγηση της δημοσιεύτηκε το 1978 από τον Γιάννη Καιροφύλλα στο βιβλίο του «Η Αθήνα και οι Αθηναίοι 1834-1934».
Όπως αναφέρει η ίδια, φιλοξενούνταν από τον θείο της και πατέρα του Γ.Δροσίνη στην Αθήνα και μία χειμωνιάτικη μέρα καθώς παίζανε στην αυλή του σπιτιού με την αδερφή του Δροσίνη, βρέθηκε πλημμυρισμένη από άνθη αμυγδαλιάς.
«Το τι συνέβη ήταν αφάνταστο. Σε δύο δευτερόλεπτα βρέθηκα κάτω από μια καταρρακτώδη ανθορροή. Τα μαλλιά μου, οι ώμοι, τα μπράτσα μου ήταν γεμάτα από απαλά ανθόφυλλα μυγδαλιάς».
Ο Δροσίνης δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Πρόχειρα σε ένα σημειωματάριο κατέγραψε με λέξεις το σκηνικό που είχε διαδραματιστεί λίγο πριν μπροστά του. «Η Αμυγδαλιά» ήταν έτοιμη. Έπρεπε όμως να περιμένει 4 χρόνια μέχρι να ¨ανθίσει¨μέσα από τις σελίδες του «Ραμπαγάς».
Η ιστορία της όμως δεν τελειώνει εδώ.
Αν για το πως και πότε ο Δροσίνης εμπνεύστηκε την «Αμυγδαλιά» μας είναι γνωστό, μας λείπει ο δημιουργός της σύνθεσης που έκανε το ποίημα πασίγνωστο.
Σύμφωνα με το ιστορικό της, πρωτοτραγουδήθηκε το 1885 από στρατιώτες του Ελληνικού στρατού που επιστρατεύτηκαν μετά την προσάρτηση της Ανατολικής Ρωμυλίας από τους Βούλγαρους. Το αναφέρει εξάλλου πιο πάνω και ο ίδιος ο Δροσίνης.
Σε πολλές σελίδες στο διαδίκτυο αλλά και σε ένα σχόλιο στην σελίδα μας, φαίνεται να έχει γράψει την μουσική ο Γεώργιος (Τζώρτζης) Κωστής (1871-1959). Όμως ο άγνωστος κατά τα άλλα Γεώργιος Κωστής το 1885 ήταν μόλις 14 ετών και φαντάζει απίθανο να είχε επιστρατευτεί σε τόσο νεαρή ηλικία. Όπως απίθανο είναι να είχε γράψει την μελωδία της «Αμυγδαλιάς» σε ηλικία 14 ετών.
Στην σελίδα μας επίσης, υπάρχουν 4 ηχογραφήσεις της «Αμυγδαλιάς» από δίσκους 78 στροφών.
Παρουσιάζω σήμερα τις τρεις (3) από τις τέσσερις ετικέτες των τραγουδιών του sealabs
display.php?d=0&recid=9047 ΕΤΙΝΑΞΕ ΤΗΝ ΑΝΘΙΣΜΕΝΗ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ - ODEON display.php?d=0&recid=13159 ΕΤΙΝΑΞΕ ΤΗΝ ΑΝΘΙΣΜΕΝΗ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ - VICTOR display.php?d=0&recid=14506 Η ΑΝΘΙΣΜΕΝΗ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ-KELETRON
Και στις 4 αυτές ηχογραφήσεις συνθέτης της «Αμυγδαλιάς» φαίνεται να είναι ο Δ.Λαυράγκας. Ο πολύ γνωστός συνθέτης και θεμελιωτής του ¨Ελληνικού Μελοδράματος¨ Διονύσης Λαυράγκας γεννήθηκε το 1860 ή το 1864 και ήταν σχεδόν συνομήλικος του Γ.Δροσίνη. Θα μπορούσε να είναι πράγματι αυτός ο δημιουργός της μουσικής. Όμως το όνομα του φαίνεται να συνδέεται με την σύνθεση του τραγουδιού το 1923 όταν η «Αμυγδαλιά» ηχογραφείται για πρώτη φορά από τον ίδιο. Δυστυχώς δεν έχουμε κάποια πηγή που να μας συνδέει τον Δ.Λαυράγκα με το 1885 και την επιστράτευση που ακολούθησε.
Από την αφήγηση του ίδιου του Γεωργίου Δροσίνη στο περιοδικό "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΡΙΗΓΗΣΙΣ" προκύπτει ότι ο συνθέτης του τραγουδιού παρέμενε άγνωστος 50 χρόνια μετά.
Το 1888 και στο βιβλίο του «Σκόρπια φύλλα της ζωής μου» γράφει:
«Εξακολουθώ να πιστεύω πως δεν θα αποκαλυφθή ο πραγματικός συνθέτης, ίσως γιατί δεν υπάρχει. Η «Μυγδαλιά» έχει τον τύπο τής ιταλικής καντάδας και πιθανότατα σε μιας τέτοιας καντάδας τη μουσική συνταιριάστηκε. Το κακό είναι, πως η μουσική έσωσε τους μετριότατους στίχους, ενώ πέρασαν απαρατήρητα τόσα άλλα τραγούδια».
Οι μέτριοι στίχοι όπως ο ίδιος παραδέχτηκε, ενέπνευσαν τον άγνωστο συνθέτη, που κατάφερε με την μελωδία του να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού για πολλές δεκαετίας και ήδη να διανύει την 3η του εκατονταετία.
Όταν ο ποιητής της «Αμυγδαλιάς» άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο ο Κ.Βάρναλης έγραψε:
«Ο αιωνόβιος Γεώργιος Δροσίνης, ο ερημίτης του θαλερού προαστίου της Κηφισιάς, θαλερός ως τα τελευταία του, ρομαντικός, ωραιόπαθος, καλοσυνάτος, ο ποιητής της γαλήνης, ζώντας μακριά από τον ταραγμένο κόσμο των άλλων ανθρώπων, στο δικό του ανθισμένο κόσμο της φαντασίας και του ωραίου, πέθανε γεμάτος χρόνια και τιμές. Είναι ο τελευταίος της γενεάς του μετά τον Πολέμη, τον Προβελέγγιο και τον Παλαμά, που φεύγει από τη ζωή, αφού την είχε αφιερώσει ολόκληρη στην ποίηση, στην πεζογραφία, στην παιδεία – και στη μόρφωση του λαού.
Ήτανε από τους πρώτους εργάτες της εθνικής μας γλώσσας (…)
Ο Δροσίνης έμειν’ ένας συναισθηματικός ποιητής και πεζογράφος, ένας ειδυλλιακός λάτρης της Φύσης και της γυναίκας, που δε γνιάστηκε για κανένα από τα γενικότερα προβλήματα του καιρού του, μα στάθηκε πάντα του απομονωμένος στον εαυτό του και πάντοτες ερημίτης, χωρίς αυτή η απομόνωση να του εμποδίσει σ’ άλλα πεδία μια δράση αποδοτική και φιλοπρόοδη.
Η «Ανθισμένη αμυγδαλιά» του είναι από τα τραγούδια, που δεν θα ξεχαστούν. Οι πρώτες στροφές του «ύμνου εις την Ελευθερίαν» του Σολωμού, η «Ανεμώνη» του Βιζυηνού κ’ η «Αμυγδαλιά» του Δροσίνη γίνανε χτήμα του λαού – όχι μονάχα για τη μουσική τους».
Πληροφορίες και φωτογραφίες αντλήθηκαν από τη wikipedia και από τις ιστοσελίδες
https://www.facebook.com/media/set/?set ... 212&type=3
http://kifissia24.gr/o-dimos-mas/profil ... E%B9%CE%AC
http://www.arsakeio.gr/gr/about/history ... a-drosinhs
http://atexnos.gr/%CE%B3-%CE%B4%CF%81%C ... 82-%CE%B1/
http://www.mixanitouxronou.gr/i-gineka- ... is-chares/