ΤΟ ZEΪΜΠΕΚΙΚΟ

[Dionisos]

Ο εν λόγο χορός, κατά τη προσωπική μου άποψη και μόνο, συνοψίζετε από τις δύο λέξεις που χρησιμοποίησε ο ADAMAS.

Σιγανά και ταπεινά!

Θεωρώ το χορό δικαίωμα του καθενός που θέλει να χορέψει. Δε ξέρω γιατί να διαφοροποιηθεί το ζεϊμπέκικο. Δε ξέρω γιατί πρέπει κάποιοι/κάποιες να μην χορεύουν ζεϊμπέκικο, δε ξέρω γιατί το ζεϊμπέκικο πρέπει να χορεύετε κάπως.

Κατά τα άλλα φοβάμαι ότι τα πολλά λόγια για ένα χορό είναι φιλολογία. Φυσικά η πένα του Χαριτόπουλου είναι χαρακτηριστική και πολύ ικανή. Όμως πρόκειται για ένα πολύ όμορφο και δυναμικό δημιούργημα ενός συγγραφέα. Θέλω να πω: είναι ένα κείμενο ικανότατο στο να τέρψει τους λάτρεις της ανάγνωσης. Σε καμία περίπτωση δεν είναι εγκόλπιο χρήσεως του ζεϊμπέκικου. Δε φαντάζομαι να ήθελε, καν, κάτι τέτοιο ο συγγραφέας.

[teris67]

@ADAMAS

Καταρχήν δεν έχω καμία μα καμία αντίρρηση να χορεύουν και οι γυναίκες ζεϊμπέκικο. Υπάρχουν πολλοί που το βλέπουν σαν ανδρικό καθαρά προνόμιο, πολύ κακώς. Να μην ξεχνάμε και ότι ανδρισμό μπορεί να έχει και μια γυναίκα, ο ανδρισμός είναι κάτι πέρα από τα φύλα. Άλλο αρσενικός κι άλλο ανδρισμός. Επίσης, από τους γνωστούς μου και φίλους, γυναίκες είναι που χορεύουν το καλύτερο ζεϊμπέκικο. Κι επειδή ειπώθηκε ότι δεν υπάρχει καλός και κακός χορός αλλά ο καθένας εκφράζεται όπως το νοιώθει, θα συμφωνήσω ότι όντως ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφραστεί αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι άλλος χορεύει στο ρυθμό με απλές και όχι επιδειξιομανείς κινήσεις και χαίρεσαι να τον βλέπεις κι άλλος πατάει σταφύλια (δικαίωμά του) και λες πότε να τελειώσει το τραγούδι να χορέψει κανας αλλος. Μ' άλλα λόγια, η αισθητική υπάρχει, θέλουμε δεν θέλουμε. Κι ένας ζωγράφος εκφράζεται με ένα έργο του και καλά κάνει αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει αναγκαστικά να μας αρέσει και το αποτέλεσμα. Θα μου πείτε ο άλλος χορεύει για την πάρτη του ή για να τον βλέπεις εσύ; Προφανώς πρέπει να συμβαίνει το πρώτο, άλλο αν είναι ακόμη καλύτερο να χορεύει κι ωραία για να τον χαρούν και οι θαμώνες. Το κακό είναι όταν συμβαίνει το δεύτερο και δυστυχώς δεν είναι σπάνιο αυτό. Τότε, και συγχωρείστε με γι'αυτό, με χαλάει όταν και δεν χορεύει καλά και το παίζει κάποιος. Εδώ θα συμφωνήσω ΑΠΟΛΥΤΑ με το "σεμνά και ταπεινά."

Όσο για τα "παιδιά με τα "καρφάκια"" προφανώς και είναι θετικό για όλους μας όταν έρχονται ν' ακούσουν ΚΑΙ ρεμπέτικο για να μάθουν κι απ' αυτό. Το έχω πει κι αλλού, άλλωστε, ότι πάνω απ' όλα μετράει να φύγει η νεολαία μακριά απ' το σκυλάδικο. (Συγγνώμη απ' όσους τυχόν συμπάθούν και αυτό το είδος, αλλά για μένα αποτελεί κακοποίηση του λαϊκού τραγουδιού.) Εγώ αναφέρθηκα όχι στα παιδιά που έρχονται με διάθεση να ακούσουν κάτι άλλο και να το μάθουν αλλά με διάθεση να επιβάλουν το σκυλάδικο κλίμα και στο ρεμπετάδικο. Δυστυχώς έχει τύχει να δω, όχι μια και δυο φορές, τέτοιες παρέες που όχι μόνο ζητούσαν επίμονα τραγούδια που δεν ταίριαζαν στο ρεπερτόριο της ορχήστρας, όχι μόνο έκαναν φασαρία, αλλά και κορόιδευαν εμφανώς τα τραγούδια που εμείς αγαπάμε, ενώ φώναζαν μεταξύ τους, προφανώς για ν' ακουστούν, ότι μετά θα πάνε στης Πέγκυς Ζήνας για να περάσουν καλύτερα. Θα μου πείτε και τι έγινε αυτά δεν συμβαίνουν και κάθε μέρα. Ναι αλλά εγώ δεν έχω κάθε μέρα την ευκαιρία και την ανάγκη να πάω σ' ένα ωραίο μαγαζί και με τα τραγούδια που αγαπάω και ένα χορό που θα χορέψω να αισθανθώ καλύτερα. Αν τη μία αυτή φορά που θα καταφέρω να πάω βρεθούν πέντε σκυλάδες και μου τη σπάσουν χαλώντας το κλίμα, την ατμόσφαιρα του μαγαζιού, ή ακόμη συχνότερα πέντε ψώνια που δεν θα κατεβαίνουν απ' την πίστα (γιατί το κάνουν κι αυτό), τότε τι θα πω, δεν πειράζει, άστα τα παιδιά, μαθαίνουν; Στη δική μου την ψυχή πάνω θα μάθουν; Τα δικά μου δικαιώματα πού πάνε;

[AGIS]

Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για μιά ποιητική να την πω προσέγγιση του χορού.
Και ταυτόχρονα μια "εμπειρική" προσέγγιση, δηλαδή οριοθετημένη από τα όσα έχουν αντιληφθεί οι αισθήσεις του συγγραφέα.

Διότι κατά τη γνώμη μου, το ότι "Είναι η σωματική έκφραση της ήττας. Η απελπισία της ζωής. Το ανεκπλήρωτο όνειρο. Είναι το «δεν τα βγάζω πέρα». Το κακό που βλέπεις να έρχεται. Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων" , δεν αφορά τον χορό γενικά, αλλά τον χορό όπως εμπειρικά έχει αντιληφθεί ο συγγραφέας το νόημά του.

Αν κάνουμε λόγο για τον "αρχαϊκό χορό της Θράκης που τον μετέφεραν οι ζεϊμπέκηδες στη Μικρά Ασία" , νομίζω πως δεν πρόκειται καθόλου για "σωματική έκφραση της ήττας" , "απελπισία της ζωής" , "ανεκπλήρωτο όνειρο" . Μπορεί και να κάνω λάθος αλλά εμένα μού δίνει μάλλον την έντύπωση πως εκφράζει την ατομική λεβεντιά του χορευτή, και μάλιστα του ετοιμοπόλεμου χορευτή.

Κι αν προχωρήσουμε στον χορό που "επανέφεραν στην Ελλάδα οι πρόσφυγες του 1922" (άσχετα από τη σχετική ή απόλυτη ακρίβεια της όλης διαδρομής) , νομίζω πως η "απελπισία της ζωής", "η σωματική έκφραση της ήττας" κτλ , δεν υπήρξε πάντοτε το νόημά του. Με τον ίδιο χορό έχει εκφραστεί και ανυπόταχτη διάθεση , ερωτική ευγνωμοσύνη , περιπαιχτικότητα κά.

Το ότι στις μεταπολεμικές δεκαετίες αποτελούσε γενικευμένο βίωμα ότι ο άνθρωπος γεννιέται στην κόλαση, έδωσε στον χορό το περιεχόμενο της απελπισίας και της ήττας, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό είναι περιεχόμενο του ίδιου του χορού, μάλλον είναι περιεχόμενο κοινωνικό.

Η δική μου αίσθηση είναι ότι ο χορευτής του ζεΪμπέκικου, όσο μπορεί να χτυπάει τη γη "για να μπει μέσα" , άλλο τόσο μπορεί να την χτυπά για να την κάνει να βροντήξει , κι άλλο τόσο μπορεί να σηκωθεί από τη γη και να χορέψει αιωρούμενος πάνω από αυτήν. Εξαρτάται.

Σαν μοναχικός χορός, και σαν χορός χωρίς προκαθορισμένη κίνηση, σαν χορός που της κίνησης προηγείται η εσωτερίκευση του ρυθμού, είναι έτσι κι αλλιώς χορός που εκφράζει την ατομική ύπαρξη, και η ατομική ύπαρξη ολοκληρώνεται στη σχέση της μονάδας με το σύμπαν, στο διάστημα που εκτείνεται ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο.
Αλλά η μορφή σε όλα αυτά, το περιεχόμενο της ατομικής ύπαρξης, το απόσταγμα της σχέσης με το σύμπαν, το τοπίο της διαδρομής ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο είναι κάθε φορά άλλα, και άλλος γίνεται τότε κάθε φορά κι ο χορός τους, αν και μπορεί να κάνω και λάθος.

[ADAMAS]

Συμφωνω μαζι σας φιλοι μου η αντιδραση μου δεν ειναι για την πενα του
χαριτατου που τοτε που τογραψε ειχε τους λογους του,αλλα για τη πικρη διαπιστωση οτι φτανει μια σπιθα για να βγαλει απο μεσα μας οτι κρυβουμε
τοσα χρονια.
Ειναι γνωστο οτι η γυναικα πολεμιετε απο καταβολης κοσμου ποτε δεν της
δωθηκε ο σεβασμος που της αξιζει,και ως εκ τουτου προσβαλει τον αντρα
που την εχει διπλα του οταν συκωθει να χωρεψει κατα την παραγραφο
του δημοσιευματος.
Και παλι συγνωμη μα δεν το νταγιαντο.


[/u]
Σεμνα και ταπεινα.[/u]