"10 με 12 Ρεμπέτικα"

[Makailer]

Μπράβο ρε μάγκα Διονύση. Πολύ καλή επιλογή ο Δημητριανάκης. Δεν τον έχω ακούσει ποτέ ζωντανά να παίζει και να αφηγείται. Πώς τον κατάφερες και ήρθε; Για μας, όπως είπες κι εσύ, είναι ένας από τους τελευταίους συνδετικούς κρίκους μεταξύ της γενιάς προ του '50 και του σήμερα. Έχω το δίσκο του "η καρδιά του μάγκα" που παίζει κι ο Μυστακίδης (έχει παίξει μαζί του και live νομίζω). Οι ιστορίες του μας είναι πολύτιμες.
Κάνεις πολύ καλή δουλειά και στο στήσιμο της κουβέντας (για τις επιλογές της μουσικής, δε λέω, είσαι λίίίίγο πιο κάτω από τη Πελαγία--που είναι μεγάλη τιμή!! ). Να συνεχίσεις έτσι να μας χαρίζεις ωραίες στιγμές!!
Με εκτίμηση και πάλι και να με συμπαθάς για το θάρρος

[Dionisos]

Να είσαι πάντα καλά φίλε Μιχάλη. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ο Δημητριανάκης έχει καταγωγή από εδώ, Ιεράπετρα. Συγκεκριμένα από το χωριό Μύρτος. Εκεί μεγάλωσε. Πάντα το καλοκαίρι περνάει εδώ κάποιο διάστημα. Οι μουσικές επιλογές προέκυπταν εκείνη τη στιγμή. Δεν είχε προηγηθεί καμιά συνεννόησης ή πρόβα, ήταν αυθόρμητες.
Και πάλι να είσαι καλά!

[Dionisos]

Ανέβασα μερικές εκπομπές στο σωλήνα για όσους γουστάρουν να ρίχνουν μια δεύτερη...ακρόαση!!
Δείτε εδώ:

Μανώλης Δημητριανάκης
http://www.youtube.com/watch?feature=pl ... S35jfZ0gkA

Η Μύγια
http://www.youtube.com/watch?v=DqPWt5Rz ... re=related

[Dionisos]

Σήμερα 8/5/2012 στις 10 το βράδυ στο Πλάνετ ράδιο, ζωντανοί μουσικοί στο στούντιο!!!

Ο Μανώλης Δημητριανάκης, για δεύτερη φορά ζωντανά, στην εκπομπή 10 με 12 Ρεμπέτικα. Μαζί του ένα εξαίρετο παρεάκι μουσικών.


Δημητριανάκης Μανώλης: Μπουζούκι -Φωνή
Μαστορακης Νίκος: Κιθάρα
Φραγκάκης Γιώργος: Μπαγλαμά


Όσοι πιστοί....
(Υπάρχουν λινκ πιο πάνω.)

[Dionisos]

Απόψε στην εκπομπή "10 με 12 Ρεμπέτικα" κείμενο με τίτλο: Homo Δάνειους! Στις 10 η ώρα στο Πλάνετ Ράδιο.

www.planet-radio.gr
http://www.e-radio.gr/player/player.el.asp?sid=70

Παραθέτω παρακάτω ολόκληρο το κείμενο και όποιος έχει όρεξη το διαβάζει και προτείνει τραγουδάκια για να το συνοδέψω! Κάθε ιδέα ευπρόσδεκτη!



Homo Δάνειους

Το να πούμε μορτάκια μου, κάνουνε μία έτσι τα τζιμάνια της πιάτσας και κοζάρουνε την ιστορία. Σου λέει, χόμο γιουνιβερσάλις βγάλανε, χόμο σάπιενς βγάλανε... Τι τραβάει η εποχής σήμερα? Ε, σε χόμο… κατιτί να βγάλουμε κι εμείς. Διότι να ξέρετε όλα τα μεγάλα λαμόγια από καταβολής του κόσμου τούτου την ιστορία ποτέ δε τη ξεχνάνε και τη συμβουλεύονται συχνά. Μόνο ο λαουτζίκος τη ξεχνάει με τόσες έννοιες που έχει και γι αυτό είναι αναγκασμένος να τη ζει ξανά και ξανά.

Ήρθε το λοιπόν που λέτε μια εποχή που κάθε μεγάλος είχε ψωνιστεί με την ιδέα ότι μπορεί να γίνει πιο μεγάλος από όλους τους υπόλοιπους μεγάλους μαζί. Για να είναι ευδιάκριτος ο συλλογισμός ας βάλουμε φακό μεγεθυντικό. Που λέτε, όλη η γνωστή ιστορία είναι γεμάτη με προσπάθειες αυτοκρατοριών να κατακτήσουν όλους του υπόλοιπους και να γίνουν οι αρχηγότεροι των αρχηγών. Ονόματα δε χρειάζεται να πούμε. Όλες οι ανεπτυγμένες -τρομάρα τους- κοινωνίες, έχουν περάσει από αυτό το λούκι μήδε της δικιάς μας εξαιρουμένης.

Η ιστορία έχει αποδείξει πως, ότι ανεβαίνει κατεβαίνει, για να ξανά ανέβει και να ξανακατέβει. Μιλώντας πάντα για αυτοκρατορίες, τα αρχηγόπουλα να πούμε, μελετώντας τη κυρά-ιστορία διαπίστωσαν σχετικά πρόσφατα ότι αυτό είναι νόμος πια. Όσο μεγάλος και να γίνεις έρχεται η στιγμή που θα γυρίσουν τα πάνω κάτω και αυτός που πάταγες στο σβέρκο θα σε πατάει στη κοιλιά. Το λοιπόν έγινε αυτό μια, δυο, τρεις, πέντε, δέκα καταλάβανε τα αρχηχοτζιμανολαμόγια που λέγαμε παραπάνω πως δε πάει άλλο. Σου λέει: αφού η ιστορία μολογά, να κάτσω τώρα εγώ και να κάνω πολέμους και σε μια πενηνταριά χρόνια, δια τη σταθεροποίηση της θέσεώς, μου να ξανά πρέπει να κάνω πόλεμο? Αυτή τη δουλειά θα κάνουμε? Δε συμφέρει, είναι πολλά τα έξοδα. Διότι μορτάκια μου ο μεγάλος είναι μεγάλος σε όλα του και προπαντός στα έξοδα.

Το λοιπόν αφού είδανε οι μεγάλοι, αυτοί οι τζ -G- πόσοι είναι τώρα, πως τα έξοδα είναι πολλά για να είσαι μεγάλος, αποφασίσανε να βρούνε μια λύση. Σου λέει το λοιπόν: εμείς είμαστε λίγοι κι έχουμε πολλά έξοδα. Οι υπόλοιποι είναι πολλοί και έχουνε λίγα έξοδα, άδικο δεν είναι. Άδικο είναι. Ε, τ’ άδικο ούτε κι ο θεός το θέλει, καταλήξανε, και δημιουργήσανε το Homo Δάνειους.

Ετούτος λοιπόν ο άνθρωπος με το που εμφανίστηκε, πάνε τώρα καμιά σαρανταριά χρόνια, ήτανε χαρούμενος οσάν τους πρωτόπλαστους στο παράδεισο. Αδιευκρίνιστες πηγές αναφέρουν ότι τη περίοδο εκείνη από τη χαρά του έδενε τους σκύλους με τα λουκάνικα. Τέτοια μεγαλεία. Το λοιπόν την αρχή είχε ένα μήλο και δεν ήταν ακόμα παράδεισος. Μετά όμως μορτάκια μου πλακώσανε οι επιδοτήσεις, πλακώσανε τα πακέτα στήριξης, πλακώσανε τα κοπροδάνεια κι έτσι το ένα μήλο έγινε πολλά καφάσια και τα καφάσια γίναν μαρμελάδα και κομπόστα και από όλα. Τότε ήταν ο παράδεισος. Οι μεγάλοι από μακριά κοζάρανε και σου λέει έπιασε το κόλπο. Με το ένα μήλο δεν είχε έξοδα, τώρα όμως με καφάσια, μαρμελάδες και κομπόστες να δεις τι θα γίνει. Και χαιρόταν οι μεγάλοι διότι σου λέει μπορεί και να βρήκαμε ιστορική λύση. Να μεταφέρουμε τα έξοδα στους πολλούς και να μείνουμε εμείς να τους κουμαντάρουμε στο ανέξοδο. Μάλιστα.

Κάπου-κάπου τώρα όλο και κάποιος από το λαουτζίκο σήκωνε το κεφάλι του, και έβλεπε τι γινόταν, και το φώναζε στους άλλους. Τότε ο λαός, που το ‘χει για συνήθειο, έβαζε φωτιές και ξεσηκωνότανε. Όμως οι μεγάλοι είχανε έτοιμα τα πυροσβεστικά και τα ρίχνανε στις αγορές. Δάνεια, και πάλι δάνεια, και πάλι δάνεια. Φάε κόσμε. Διότι όποιος μασάει δε μπορεί και να φωνάζει. Ουδείς πλην των πολιτικών δε μπορεί να μασά και να σφυρίζει... Αμ’ πως.

Τώρα ο λαουτζίκος ο έρμος ,είναι και ζηλιάρης, καθότι στερημένος στους αιώνες των αιώνων. Το λοιπόν, έβλεπε πάσα εις, από τη μια αυτούς που ξεσηκωνότανε και βάζανε φωτιές, από την άλλη αυτούς που τσιμπούσανε δάνεια και δανεικά και κάνανε τη δουλειά τους. Λέει: «Ρε άντε στα τσακίδια. Θα πα να πάρω δανεικά κι εγώ, να δω μιαν άσπρη μέρα που όλο στη μουτζούρα τη βγάζω, κι από μετά βλέπουμε.» Κι έτσι χωρίς να το σκεφτεί και πολύ έπεφτε στη φάκα και κατάπινε το δόλωμα μαζί και το αγκίστρι. Διότι ο μεγάλος άμα και στήσει παγίδα, βάζει και φάκα και αγκίστρι. Γι αυτό τον είπανε μεγάλο.

Και δούλεψε καλά οι μπίζνα να πούμε, και η συνταγή έπιασε, κι έφαγε χρήμα αδερφάκια μου κάθε αναπνέουσα δημιουργία του θεούλη. Έγινε της μοδός το λοιπόν και όλοι βγάλανε τα γούστα τους στον υπερθετικό. Σπίτι θες? Πάρε και δυο βίλλες. Αμάξι θες? Πάρε κι ένα σκαφάκι να σου βρίσκεται. Μάλιστα είχε φτάσει σε τέτοια φρενίτιδα η αρρώστια που πήγαινες στη τράπεζα και σου έλεγε: Τι θες? Αμάξι? Πόσο κάνει? Είκοσι? Θα στο δώσω είκοσι πέντε μισό, το παίρνεις? Ναι έλεγες εσύ και υπόγραφες για 600 δόσεις.

Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου και κατάλαβε ο λαουτζίκος πως κάτι δε πήγαινε καλά. Σου λέει: βρε εγώ όσο δούλευα πριν δουλεύω και τώρα. Μη σου πω και λιγότερο. Τότε πως γινότανε και παλιά για να πάρω ρόδα έπρεπε να μαζεύω τους μισθούς από δυο χρόνια και τώρα με μισθούς δέκα μηνών παίρνω τη καλύτερη τζιπάρα? Μήπως κάποιος μου βάζει λεφτά στη τσέπη που δεν είναι δικά μου? Τώρα μορτάκια μεταξύ μας ε. Κανείς δε σκέφτηκε έτσι. Θα ‘πρεπε, αλλά κανείς δε το έκανε. Αν σκεφτόμασταν έτσι θα είχαμε καταλάβει τη κοροϊδία. Όμως μυρωδιά δε πήραμε κι έτσι πήγαμε παρακάτω.

Το παρακάτω τώρα είναι το εξής απλό. Βρίσκεις ένα που πεινάει και του λες: Πόσο φαί τρως ρε τη μέρα? – Ένα πιάτο, σου λέει. – Θα έρχεσαι εδώ να σου δίνω άλλα τρία εντάξει? Ε, τι να πει τώρα ο πεινασμένος όχι? Ποτές. Η πείνα είναι πείνα. Έρχεται το λοιπόν ανελλιπώς κάθε μέρα, πελατάκι να πούμε, και τρώει. Και δεν έρχεται μόνος του, φέρνει και τα παιδιά του, και τα εγγόνια του, και όλο το συγγενολόι. Σου λέει να βγάλω και την υποχρέωση. Και να δεις που σιγά-σιγά παίρνει θάρρος, ξεχνάει πως δε τρώει φαί δικό του, βάζει το ένα πόδι πάνω στο άλλο, στήνει τσαντίρια και κάνει σκέδια. Βέβαια αν και κλείνετε μέσα στο σπίτι του, την έξωθεν μάσα ενίοτε και μασημένη δε την απαρνιέται. Στο τέλος μάλιστα έχει περάσει τόσος καιρός που ξεχνάει τελείως πως τον ταΐσανε ξένο φαί κι αυτός ταΐσε τα παιδιά του με αυτό, και αυτά με τη σειρά τους, που να ψάχνουνε τώρα, και τα δικά τους παιδιά..

Στο τέλος υπήρχε τόση μάσα που όλοι ήτανε πάντα απασχολημένοι. Ο μπαμπάς με τις μετοχές, η μαμά με το Ντουμπάι, ο πιτσιρίκος με τη πιτσιρίκα και η πιτσιρίκα με το μπαμπά ενός άλλου πιτσιρίκου. Κι έτσι φτάσαμε σε δυο ορισμούς. Νούμερο ένα και σας θέλω συγκεντρωμένους: Homo Δάνειους δεν είναι αυτός που έχει δανειστεί αλλά αυτός που έχει δανείσει το χρόνο του. Ορισμός νούμερο δύο: Ο Homo Δάνειους είναι σα να λέμε αυτός που λέει πως έχει κάνει δικό του σπίτι αλλά με ξένα λεφτά. Και κάπως έτσι μορτάκια μου εγεννήθει και παγιώθει αυτός ο τύπος ανθρώπου που αρμέγετε εθνικός και πολυεθνικός έως και τις μέρες μας.

Τώρα ο μεγάλος από πέρα τρίβει τα χέρια του. Σου λέει ήρθε η ώρα. Το λοιπόν κάνει μία έτσι και σου κόβει την επιπλέον μάσα. Σου λέει: ένα πιάτο φαί δεν είχες? Εγώ δε σου έδινα τα άλλα τρία? Ε, ένα θα έχεις και τώρα. -Μα… -Μαμούνια! Έτσι. Και γίνεσαι δυστυχής και υποχείριο διότι σου πήρανε πίσω κάτι που σε ‘καναν να πιστέψεις πως ήταν δικό σου και κεκτημένο. Πάπα ο παράδεισος. Ε, ρε κακούργα ιστορία με τις ιστορίες σου.

[Dionisos]

Στήσαμε ένα θεατρικό φέτος εδώ, που όπου να ναι, ετοιμάζεται να ξεμυτίσει. Ένα μουσικό Παραμύθι για την ακρίβεια. Τον "Αγκαθάκη". Δείτε στο παρακάτω λινκ συντελεστές, ακούστε δείγμα της μουσικής και σχολιάστε... άφοβα!


http://www.youtube.com/watch?v=_N7bPGtiPUY&feature=plcp