Πάντα όμως κάτι χτυπούσε μέσα μου. Ειδικά στα μαθήματα του Ωδείου. Ένιωθα, κακά τα ψέματα, σαν βλάκας. Τι σχέση έχει το μπουζούκι, έλεγα, με τα σολφεζ και τα ντικτε που έχουν γράψει ορισμένοι φράγκοι του μεσαίωνα; Ένιωθα να μην μελετάω και να μην ευχαριστιέμαι. Τι συνέβαινε;
Για να μην τα πολυλογώ, Τα τελευταία χρόνια μελετάω και παίζω Ούτι και Ταμπουρά και έχω βρει την υγεία μου. Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Να κλειδώσουμε όλα τα ευνουχιστικά ωδεία και να σπάσουμε όλα τα κλασσικά όργανα; Να κάψουμε όλα τα βιβλία κλασσικής θεωρίας; Όχι βέβαια.
Σκοπός είναι κατά τη γνώμη μου να παίζουμε ότι μας ευχαριστεί αληθινά. Και αυτό σας καλώ όλους να συζητήσουμε εδώ. Γιατί παίζουμε; Γιατί μελετάμε; Πως ήρθαν αυτοί οι δρόμοι που παίζουμε σήμερα; Από που και από ποιον;
Θα ξεκινήσω με κάτι πολύ βασικό: την διαφορά Δρόμου και Maqam. Θα έδινα την ευκαιρία σε εσάς να τοποθετηθείτε πρώτοι. Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί το Μακάμ Ουσακ από το δρόμο Ουσακ;
Πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντική για να ξεκινήσουμε την συζήτησή μας. Και κάτι δεύτερο: Όλοι μιλάμε για Ρεμπέτικο. Ετυμολογικά επισημαίνω:
Ρεμπέτης= πιθ. σλαβ. rebiata, πληθ. του rebenok(=παιδί, παλικάρι) ή τουρκ. προέλευσης.
Ετυμολογικό Λεξικό Νεοελληνικής Δημοτικής Χάρης Σακελλαρίου