Με καρδιά συννεφιασμένη
Με καρδιά, με καρδιά συννεφιασμένη
και το βλέμμα και το βλέμμα μου θολό
κάθε βράδυ στα σοκάκια σαν τρελός παραμιλώ
αφού τα πάντα χάνω τις μαύρες στράτες πιάνω
Τις νυχτιές μες τη σιγαλιά βαδίζω
μ’ ένα βάρος, μ’ ένα βάρος στην καρδιά
σε θυμάμαι και δακρύζω μες τη μαύρη μοναξιά
αφού τα πάντα χάνω τις μαύρες στράτες πιάνω
Με το νου και τη σκέψη ταραγμένη
κάθε νύχτα, κάθε νύχτα ξαγρυπνώ
μια ζωή βασανισμένη είσ’ αιτία που περνώ
αφού τα πάντα χάνω τις μαύρες στράτες πιάνω