Η πεθερά μου

Η πεθερά μου βρε παιδιά θα με μουρλάνει,

έχει μια γλώσσα όπου κόβει σαν δρεπάνι,

να την εδιώξω σκέφτομαι, μην αγριέψει,

δεν το ‘χει τίποτα, για να με ξεμπερδέψει.

R: Πως να τη βγάλω, ρε γυναίκα, από το σπίτι,

γιατί μου έχει παραμπεί πολύ στη μύτη,

δεν υποφέρεται, κοντεύω να τα χάσω,

που να την έκοβε το τραμ, να ησυχάσω.

Αχ, βρε γυναίκα, κάθε μέρα με ζαλίζει,

μ’ αυτή τη γλώσσα την καρδούλα μου ραΐζει,

σαν αρχίσει να μου κοπανίζει για την προίκα,

ααχ, όλο τρέχει από το στόμα της μια γλύκα.

R

Δεν έχει, βρε παιδιά, αχ, πιο βαρύ φορτίο,

από την πεθερά χειρότερο λαχείο,

γιατί αν σας δώσει προίκα, πάρτε το χαμπάρι,

θε να σας βρίζει σαν και μέ τον φουκαριάρη.

R