Η Αρτίστα (Νταλγκάς)

Αρτίστα του καφέ σαντάν, αχ, είμαι πολύ φίνα,

που ξετρελαίνω τον ντουνιά, μέσα εις την Αθήνα.

Κάθε νυχτιά που τραγουδώ, τον κόσμο μερακλώνω

[και όλοι για μένανε, μεθούν κι εγώ τους καμαρώνω.]]

Ααααμάν, αμάν κι εγώ τους καμαρώνω.

Ένανα έχω παραλή και έναν ντερμπεντέρη

και έναν βλάμη που τραβά, πιστόλι και μαχαίρι.

Μόν’ για τον βλάμη χάνουμαι, ψοφώ για τον σεβντά του

[και πάντοτε να βρίσκουμαι, θέλω στην αγκαλιά του.]]

Ααααμάν, αμάν, θέλω, στην αγκαλιά του.