Το απάχικο

{‘Γώ ‘μαι τ’ απάχικο παιδί, τον κόσμο που τρομάζω

κι αν ιδώ τη χωροφυλακή, μεράκι δεν το βάζω.

Γκόμινες έχω έξ’-εφτά, να μια περιουσία

κι όλες τις πόρτες τριγυρνώ, κρυφά απ’ την εξουσία.

[Να ζήσουν οι απάχηδες της πόλης το καμάρι,

να ζήσουν κι οι απάχισσες που τραγουδούν με χάρη.]]}

Αμάν, τις νύχτες τριγυρνώ και όλο τραγουδώ.