Τα μάτια της τ' αράπικα

Ααααα, δεν νταγιαντώ, δεν νταγιαντώ τέτοιο σεβντά,

τρέχα, μανούλα, να την φέρεις πιο κοντά,

κοίτα με πως λιώνω, σβήνω και τελειώνω,

απ’ τον καημό μου τώρα ο φτωχός,

λυπήσου με, μανούλα, φέρ’ τη μια στιγμούλα,

δεν μπορώ ο δόλιος, να ‘μαι μοναχός.

Τα μάτια της τ’ αράπικα τα είδα και τρελάθηκα.

Αααχ, σαν θυμηθώ, σαν θυμηθώ κάποια βραδιά,

τον πόνο νιώθω, τότε, μέσα στην καρδιά,

τα γλυκά φιλιά της, στη θερμή αγκαλιά της,

θέλει η καρδιά μου και γι’ αυτό θρηνεί,

κοντά μου φερ’ τη τώρα κι έφτασε η ώρα

κι η καρδιά θα πάψει τότε να πονεί.

Τα μάτια της τ’ αράπικα τα είδα και τρελάθηκα.