Σκερτσόζα (Δραγάτση)

Αυτ’ η σκερτσόζα σου ματιά, γλυκιά μελαχροινή μου,

μου ‘χει παρμένο, ωχ, το μυαλό και όλη τη ζωή μου.

Μη θέλεις να με τυραννείς, με τα καμώματά σου,

σκερτσόζα μου μελαχροινή, πάψε την απονιά σου.

Δίχως εσένα δεν μπορώ, στον κόσμο πια να ζήσω, αμάν,

[κανένανε δε θα σκεφτώ, φτάνει, να σ’ αποχτήσω.]]