Πω, πω, πω, πω!

Πω, πω, πω, πω, πω, πω,

ο δόλιος, από τον καημό σου, χάθηκα,

πάει, να μου φύγει το μυαλό, μα τον σταυρό,

πω, πω, πω, πω, πω, πω

και εγώ, για την αγάπη σου, τρελάθηκα,

παρηγοριά, σ’ εσένα μόνο, ‘γώ θα ‘βρω.

Για σένα, ‘γώ στενάζω, βράδυ και πρωΐ,

γιατί, φαρμακωμένη μου ‘χεις, τη ζωή,

μ’ αυτήν, να το ξεύρεις, που ‘χω, δεν πονώ,

γι’ αυτό, μ’ αρέσει, φως μου, να σε τυραννώ.

Πω, πω, πω, πω, πω, πω,

τα μάτια σου τα πλάνα, με πληγώσανε,

με την κρυφή σου, πέφτω κάτω τη φωτιά,

πω, πω, πω, πω, πω, πω,

και ‘μένα τα φιλιά σου, με λιγώσανε

και η ασίκική σου τούτη λεβεντιά.

Αυτά αγαπώ, στα αλήθεια και να στραβωθώ,

αν δε σε πάρω κι αν δε σε στεφανωθώ,

τον ερωτά σου πάντα, έχω συλλογιά,

εσύ είσαι της καρδιάς μου η παρηγοριά.