Ο μανάβης της γειτονιάς

Δε μου λες, καλέ μανάβη, τι πουλάς, να σε ‘χαρώ, αμάν, αμάν,

[κάνε μου τη χάρη, έλα, λίγο πιο κοντά, να δω.]]

Ό,τι και να μου ζητήσεις, έχω φρέσκα και φθηνά, αμάν, αμάν,

έχω και φιρίκια μήλα, σαν και σένανε γλυκά.

Μη μου κολακεύεις, μάγκα, έλα δωσ’ μου μια οκά, αμάν, αμάν,

[απ’ τα μήλα που φωνάζεις κι ας’ τα λόγια τα πολλά.]]

Κούκλα μου, δε σε πειράζω, έχεις, μα την Παναγιά, αμάν, αμάν,

κάτι μάτια που μπορούνε, να πληγώσουν τον ντουνιά.

Βρε, μελαχρινέ μανάβη, όλη μέρα, που γυρνάς, αμάν, αμάν,

[φαίνεσαι πολύ τσαχπίνης και την κάθε μια κοιτάς.]]

Αχ, μανάρα μου, σου λέγω, πως για σένανε μπορώ, αμάν, αμάν,

ως, τη συρμαγιά να φάγω, για τα μάτια σου τα δυο.