Ο κρίνος (Σέμση)

Άσπρε μου, χρυσέ μου κρίνε, γιατί να μαραθείς,

εγώ να σε ποτίζω κι εσύ να μ’ αρνηθείς.

Έβγα, κρίνε, να σε ειδώ, πο’ ‘χω δυο λόγια να σου πω.

Κρίνε μου, ποιος σου ‘κοψε τα άνθη σου τα άσπρα,

στα ‘κοψε ‘κείνη π’ αγαπάς, μεσάνυχτα, με τ’ άστρα.

Καλέ, γιατί μαράθηκες και άλληνε αγάπησες.

Ποιος ήρθε τα μεσάνυχτα, που βασιλεύαν τ’ άστρα,

σ’ έκοψε, σε ξερίζωσε και σ’ έβγαλε απ’ τη γλάστρα.

Και τώρα μου μαράθηκες κι εμένα με παράτησες.

Για πες μου, κρίνε, να χαρείς, ποιά έχεις αγαπήσει,

για να της πω να σ’ αγαπά, να μη σε λησμονήσει.

Κρίνε μου, η μυρωδιά σου, μ’ έχει σκλάβα πια δικιά σου.