Η καπότα

Αχ, έμαθα, απ’ τη Ραφήνα, μου το σκας για την Αθήνα,

[σε μια μπύρα, μέσ’ στη Βούλα και γλεντάς με μια δούλα.]]

Αχ, τα λεφτά σου, αλλού τα δίνεις, μ’ αλλη γλεντάς και πίνεις,

[ούτε ένα παλιοφουστάνι, δε μου ‘πήρες, με γαϊτάνι.]]

Αχ, ούτε ρούχα και καπότα, κάθε μέρα όλο μπομπότα,

[να γεμίζεις τη σακούλα, να τα τρως, ρε, με τη δούλα.]]

Αχ, μέρα-νύχτα, με τη δούλα, θα σ’ αδειάσει τη σακούλα,

[θα σου φύγει κι η καπότα, θα ‘σαι, σαν βρεμένη κότα. ]]