Η Χρυσούλα

[Χρυσούλα με βαλάντωσες, Χρυσούλα μ’ έχεις κάψει, Χρυσούλα σβήσε την φωτιά, όπου μου ‘χεις ανάψει.]]

Πάρε νερό απ’ τα μάτια σου και νίψ’ το πρόσωπό σου,

που το χαϊδεύει ήσυχα, Χρυσούλα μ’ ο δικός σου.

Χρυσούλα βάσανο πικρό, με παίρνεις στο λαιμό σου,

όσο μου κάνεις τον βαρύ, μια μέρα, φως μου, πως μπορεί

να γίνω σύντροφός σου.