Η Σεράχ

Πίσω στα πυκνά τα καφάσια

σαν τη δαιμονισμένη γυρνά.

Χρόνια το γλυκό παλικάρι

περιμένει, η Σεράχ αγρυπνά.

R: Αστράφτει το σπαθί του καβαλάρη

σαν τη φωτιά, σαν φωτιά,

τα σίδερα λυγίζουν και σπαράζονται

τα κορμιά, τα κορμιά.

Και αρπάζει τη Σεράχ και αρπάζει τη Σεράχ

κι όλες λέν' Αλλάχ, Αλλάχ,

εϊ γκιουλέ ολσούν, εϊ γκιουλέ ολσούν.

Κλαίνε στα χαρέμια οι σκλάβες,

τρέμουν την οργή του Πασά,

κλαίνε στο σεράι οι αγάδες,

ποθούσαν της Σεράχ την ομορφιά.

R