Ελενάκι βρε κουκλάκι

Ελενάκι, βρε κουκλάκι, παιχνιδιάρα, γόησσα,

εγώ για σένα, ένα-ένα τα προικιά σου ψώνισα.

Παπλώματα και στρώματα κι ολόχρυσο διπλό κρεβάτι,

το πιάνο σου να τραγουδάς, της γειτονιάς να βγει το μάτι.

Θα σου κάνω, όταν πάρω, μια παλιά κληρονομιά,

ότι θέλεις, βάσανό μου, θα ‘σαι όλο αρχοντιά.

[Τη φούστα σου, τα γούστα σου, γοβάκι από λουστρίνι φίνο,

για να περνάς, να το χτυπάς, απ’ την ταβέρνα που θα πίνω.]]