Εσύ σουλτάνα μου

Σπύραν οι μοίρες τ' ανθισμένο το στρατί, ω,ω,ω,

κι ήρθανε νύχτα, στης σουλτάνας το κρεβάτι, ω,ω,ω,

και την εμοίραναν με τέτοιες ομορφιές,

που δεν τις είχε δει ποτές ανθρώπου μάτι.

Με τέτοια κάλλη, σε πιάνει ζάλη

και σε μεθάει πιο πολύ απ' το κρασί,

εσύ σουλτάνα, ποια να 'χεις μάνα

και μ' έχεις πάρει στο λαιμό σου, αχ εσυ!

Ήταν, που λένε, στο ποτήρι να την πιεις, ω,ω,ω,

ήταν όνειρο που έγινε αλήθεια, ω,ω,ω,

ήταν "καρίσι", ίδια η Γκιουζέλ Ντουνιάλ,

όπως τη λεν στης Χαλιμάς τα παραμύθια.

Με τέτοια κάλλη, σε πιάνει ζάλη

και σε μεθάει πιο πολύ απ' το κρασί,

εσύ σουλτάνα, ποια να 'χεις μάνα

και μ' έχεις πάρει στο λαιμό σου, αχ εσυ!