Ο λεβέντης που πονά

Μες στην ταβέρνα αποβραδίς

άραξε σε μιαν άκρη

πίνει, καπνίζει σκεφτικός

κι αργοκυλά το δάκρυ.

Με τα μάτια βουρκωμένα

σιγοτρά- σιγοτραγουδάει θλιμμένα.

Φτάνουν βαθιά μεσάνυχτα

το καπηλειό σφαλίζει

μα ο λεβέντης που πονά

ξενύχτης τριγυρίζει.

Μες στις στράτες ξημερώνει

δεν κοιμά- δεν κοιμάται, μαραζώνει.

Γελάστηκε κι αγάπησε

μ’ αντί να βρει συμπόνια

σε μια γυναίκα άσπλαχνη

βρήκε την καταφρονιά.

Ειν’ λεβέντης, αχ τι κρίμα

μιας γυναί- μιας γυναίκας να ‘ναι θύμα.