Γυναίκα δίχως σύνορα

Αγκαλιασμένοι πήραμε τον όμορφο τον δρόμο, μα σε μια απότομη στροφή, μας έπιασ’ άγρια βροχή, εδείλιασες και μ’άφησες, αααα, μέσα στη νύχτα μόνο.

{Ποιό δρόμο τώρα να διαβώ, ποιό μαύρο μονοπάτι, να σε ‘βρω γλυκιά μ’αγάπη.}x2

Στην πρώτη μπόρα λύγισες και σκόρπισες στα μάκρη, τι ειρωνία, τι ντροπή, να φύγεις τόσο βιαστική, γυναίκα δίχως σύνορα, αααα, γυναίκα δίχως άκρη.

{Ποιό δρόμο τώρα να διαβώ, ποιό μαύρο μονοπάτι, να σε ‘βρω γλυκιά μ’αγάπη.}x2